Πάντα με τίτλο

Δεν είναι ποίηση, μην κοιτάς το μέτρο.
Είναι που μέρα με τη μέρα
δυσκολεύομαι όλο και περισσότερο να χωρίσω τις παραγράφους. Αλήθεια

και δεν είναι μάσκα, είναι απλώς
μια
δεύτερη λύση-κάτι είναι ψέμα απ' όλα αυτά που έχω πει έως τώρα
το δηλώνω με απορία διότι δεν γνωρίζω τι ακριβώς, βοηθήστε,
και δεν άρχισα ακόμα.

Θα ήθελα να μπορούσα να ελευθερώσω το άγγιγμά μου και να αγγίξω
κάποιον με τον ίδιο τρόπο που αγγίζω και τα βιβλία μου. Την κάθε
σελίδα, μία προς μία, με την διακριτική οδύνη
την παθιασμένη, παράφορη απαλότητα, αγαθότητα

τις βαμβακερές μου αυτές γρατζουνιές, τις δικές μου
τη ζεστασιά και το κρύο και κάτι παραπάνω απ' όλα αυτά.
Θα ήθελα επίσης να ήμουν λίγο λιγότερο θαρραλέα
ώστε να μην είμαι με τα πάντα τόσο ορμητική κι αδέξια
είμαι αδέξια
και να μην το παρατραβούσα τόσο με το πόσο παθιασμένη είμαι
με το κάτι παράφορο, με το κάτι παθιασμένο και δυνατό
σε σημείο που το τρομάζω και το διώχνω μακριά μου η ίδια
και δεν μπορώ να το φτάσω εν τέλει, το τρομάζω.
Θα ήθελα αυτό, να είμαι λιγάκι δειλή κι αμήχανη
και να μην τρομάζουν τόσο πολύ οι άνθρωποι μαζί μου.
Τι είδους κατάρα είναι αυτή;

Θα ήθελα να σταματήσω πια να ερωτεύομαι τους πάντες
διότι δεν ερωτεύομαι εκείνους αλλά
το πάθος μου για εκείνους και το πάθος που ωρύεται
μέσα σε εκείνους για εμένα
ακόμη κι αν δεν υφίσταται αυτό, τότε ερωτεύομαι
την ιδέα του πάθους τους που κρύβεται μέσα τους
και θα μπορούσε να 'ναι για μένα
και καταλήγω εν τέλει πάντοτε μέσα απ' αυτή την αρρώστια
αρρώστια
αρρώστια
αρρώστια-με συγχωρείτε για την επανάληψη, ηχεί κι αντηχεί κι αντηχεί-
να ερωτεύομαι ξανά και ξανά το ίδιο πρόσωπο

ξεκάθαρα, χωρίς να κρύβομαι, τον εαυτό μου.

Και θα 'θελα να σταματήσουν να θεωρούν ότι με είδαν
όσοι τάχα με είδαν κι όσοι τάχα έλαβαν κάτι από εμένα
διότι όσα δίνω από μένα είναι εσκεμμένα
και τίποτα δεν βγαίνει στην επιφάνεια τυχαία
όλα είναι εσκεμμένα, όλα ελέγχονται
κι όλοι πέφτετε στην ίδια παγίδα-αποκαλυπτική απόψε,
σιγά, ποιος θα πιστέψει μια που ψεύδεται για καλοπέραση-
δεν κερδίζετε τίποτα χωρίς την έγκρισή μου και τα
περισσότερα σας τα πετάω εγώ κι είναι
απ' τη μια ερεθιστικός ο έλεγχος αλλά απ' την άλλη
αντικατοπτρίζει μια οξύμωρη-θα λέγατε-ανάγκη
να με δει έστω και ένας, έστω και λίγο.
Και, αυτό, όσα δίνω είναι εσκεμμένα, επομένως δεν δίνω
διότι είναι πολύτιμα όσα έχω και δεν θα τα έδινα
γιατί αν τα έδινα θα σας ζητούσα να τα διαλύσετε
να τα σπάσετε, να τα κάψετε, να τα καταστρέψετε, να μην υπάρχουν
τα πολύτιμα, δεν θέλω τίποτε πολύτιμο πάνω μου πια
αλλά έχω πολλά, μην σκέφτεσαι έτσι για εμένα
όχι, δεν είμαι τρελή ούτε άρρωστη ούτε κολλημένη
αλλά μπορεί να σου λέω πάλι ψέματα, το ψέμα μου είναι η αλήθεια σας
σας το προσφέρω κι είναι τόσο αποδεκτό
κι η αλήθεια μου, η δική μου, είναι το μεγαλύτερό σας ψέμα, ε,
το δικό σας, σας είναι τόσο δυσάρεστη, όπως είναι και σε εμένα το ψέμα σας.
Είμαι πάλι δυσνόητη, σας συγχωρώ γι' αυτό.

Προσπαθώ να δηλώσω κάτι τόση ώρα που παρανοώ
σε ένα άσπιλο κατάλευκο πλαίσιο-πότε κιόλας γέμισε με τόσες λέξεις;
και νόμιζα πως δε θα 'γραφα πάλι τίποτα κι απόψε-
κάτι που με βαραίνει καθημερινά και με συνοδεύει στα πάντα μου
ότι είμαι μια αδέξια, κακομαθημένη, ψεύτρα
κι ότι λέω ψέματα συνέχεια
κι ότι γουστάρετε
να το ξέρετε, γουστάρετε να λέω ψέματα
γουστάρετε να τα ακούτε, να τα ζείτε, να τα σκέφτεστε
να τα ζητάτε, να προσεύχεστε εις ταύτα, να τα ερωτεύεσθε
αλήθεια, γουστάρετε-αλλά αυτό είναι ψέμα, εντάξει;

Και όσες αλήθειες έχω πει τις πήρατε για περίεργες, αλλόκοτες
παραμυθιακές, ουτοπικές και περιττές, γαμώτο, περιττές.
Και δε γουστάρατε και τόσο.
Οπότε μη με κατηγορείτε που σας λέω ψέματα.
Γιατί σας γουστάρω και είμαι άνθρωπος που δεν μπορεί να μη ζει ανάμεσά σας
σκατοκαρκινάκια, να 'στε σίγουροι γι' αυτό και να το εκμεταλλευτείτε
και να μου φερθείτε πολύ άσχημα
για να εξαλειφθούν με κάποιο τρόπο οι ενοχές που με δηλητηριάζουν
διότι είμαι μια ψεύτρα.
Τιμωρήστε με, αλήθεια



Σου είπα ότι τα χείλη μου λένε την αλήθεια κι ότι
οι πράξεις μου ψεύδονται
και δεν φαντάζεσαι πόσο πολύ με μπέρδεψε αυτό
που η ίδια ξεστόμισα, ίσως να 'ταν αλήθεια εκείνη τη φορά-δική μου;



Οι λέξεις είναι όλες δικές μου
και το θάρρος μου
το οποίο συνειδητοποίησα πως χρησιμοποιώ
κυρίως
αδέξια.