Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2015

Νοσταλγοποιητής

Δεν έχει χώρο για σένα να νοσταλγείς,
εδώ που έφτασες, δεν έχει χώρο
μυρίζει θάλασσα ο χειμώνας και αλάτι
νομίζω πως μου θυμίζει κάτι από μένα
νομίζω πως αρχίζω να με μπερδεύω με εσένα
ε, και τι έγινε;
σιγά τώρα, που έκανα το μυαλό μου τηλεκατευθυνόμενο αυτοκινητάκι
και σου πέταξα το τηλεχειριστήριο στη μάπα;
σιγά τον μπελά
έχω κάνει και χειρότερα
να σαν τότε που-
αχ, μύριζε ωραία η θάλασσα πάνω σου χθες
κι αν και δεν είναι πια καλοκαίρι
το καλοκαίρι έφυγε, όπως πέρυσι
κι η παρουσία σου φεύγει, όπως πέρυσι
κι εγώ, όπως ποτέ
μένω
κι είμαι ήδη με το ένα πόδι στο πλοίο μου
ξέρεις ότι θα σου τσακίσω μια μέρα το κεφάλι
και δεν θα 'χεις πού να κρυφτείς απ' τη σκέψη μου;
μπα, ούτε 'γω.
Σαν τότε που-

πω ρε, δεν έχω χώρο να νοσταλγώ
με πνίγει το παρόν σου
να και κάτι αισιόδοξο.

Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2015

Ξεχνάω ό,τι κι εσύ ξεχνάς, ε

Το κεφάλι μου σφυρίζει σαν καζάνι έτοιμο να εκραγεί
η πηχτή πολύχρωμη αυτή μπογιά πνίγει το σκοτάδι μου
το μαύρο υποκύπτει στο κίτρινο
οι κόρες των ματιών μου γίνονται σκόνη κι ο αέρας
που έχεις
όταν υπάρχεις
την παίρνει μακριά, δεν έχω μάτια ρε
δεν μπορώ να σε δω δεν μπορώ να σου πω
τι να σου πω; πας καλά;
θέλω να σκίσω τις φλέβες το στήθος
και το κεφάλι
μπας και βγουν έξω όσα νιώθω
αλλά τι λέω η καριόλα, δεν θα προλάβεις να ανασάνεις
κι εσύ κι όλοι οι υπόλοιποι
σκατοκαρκινάκια
κι εσύ το
χειρότερο

ο έρωτας πάντα με κάνει να είμαι
μελαγχολική

και να βρίζω Παναγιές

γαμώ

Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2015

Nosferatu / Ramsaella

Τα δάχτυλά μου παίρνουν φωτιά και γρατζουνούν τη φυλακή μου
θυμάμαι να της λέω πως θα μένω πάντα εδώ
γιατί τις φυλακές των άλλων τις φοβάμαι
τη σκίζω στα τρία και καταπίνω το αίμα μου
που έχει σκουριάσει απάνω στο μέτωπο απ' τη γέννησή μου
το φτύνω
άλλωστε η ελευθερία που έψαχνα ήταν μια φυλακή λιγάκι πιο ευρύχωρη
ευάερη, ευήλια, βρήκα σπίτι
σαν την ελευθερία μου, σε αγγελίες εφημερίδων και στο ίντερνετ
με εικόνες
ψηφιακές
ψηφιακή
θα τρέχω και θα κουτουλώ τώρα το κεφάλι μου στον τοίχο
τον νέο μου τοίχο, τον δικό μου
και θα πληρώνω πια τους λογαριασμούς
πλήρωνα πάντα τους λογαριασμούς
δεν ζούμε για να πεθάνουμε
ζούμε για να πεθαίνουμε
οι άνθρωποι λένε ψέματα κι
όλα τους είναι αλήθεια
τι να ζήσω να κάνω;
αφού κι η σκιά μου μου παίζει πουστιά
θα σβήνω στο σπίτι μου το φως τη νύχτα
για να μην την έχω πίσω μου
καριόλα
θα 'ρχεται το ξημέρωμα
κι η φυλακή μου θα γρυλίζει μακριά
"πίσω πίσω πίσω"
"γύρνα πίσω"
κι εγώ θα ξεπλένω το αίμα απ' τον τοίχο
και θα ψιθυρίζω να μ'ακούσει
"εδώ εδώ ε
δώ
είμαι
εδώ".