Βρίσκομαι στο στενό 23, στον δρόμο με τα παλιά ερειπωμένα σπίτια. Μου πήρε ώρα να περπατώ μεχρι να καταλάβω ότι θέλω να καταλήξω εδώ με το βήμα μου. Συνήθως δεν ξέρω πού να πάω, μεχρι να φτάσω εκεί. Ο προορισμός είναι μια αγχώδης κανονικότητα και εγώ πολύ αυτιστική για να αντεπεξέλθω αρμονικά. Και το λέω αυτο γιατί όταν σου ζητούν προορισμό - και σου ζητούν οι γονείς, ο καπιταλισμός, η κοινωνία, τα συστήματα - τότε πρέπει να έχεις ένα πλάνο για το πώς θα τον εκπληρώσεις. Όμως εγώ έχω έναν περίεργο τρόπο να αντιλαμβάνομαι τα πράγματα, που δεν έχουν να κάνουν με την παιδικότητα, την αλήθεια, την ελευθερία και τον αυθορμητισμό μου, ως ψυχαναγκαστικές εξισώσεις και κυριολεκτικούς συλλογισμούς. Γιατί εγώ υστερώ σε κανονιστική παραλογική και δρω με συναισθηματική νόηση και ένστικτο. Δρω με τέτοια αντικανονική παιδικότητα και αυθορμητισμό, που φτάνω σε σημείο να πιστεύω πως είμαι μάγισσα ή ξωτικό ή παραμυθιακό στοιχείο φαντασίας κάποιου όντος σε μία άλλη διάσταση. Αλλά μόνο εγώ, οι άλλοι μου φαίνονται πραγματικοί, ρεαλιστικοί και με πραγματιστική νοημοσύνη και αντιληψη.
Εισδύω, λοιπόν, στην κατάσταση του να θεωρώ τον εαυτό μου εκτός κοινωνικής και αντικειμενικής πραγματικότητας και τους άλλους γύρω μου - ορίζω τους "άλλους" ως την πλειονότητα - εντεταγμένους με ευκολία στην συστημικά λογική ζωή. Συνηθίζω να διαχωρίζω τους ανθρώπους ανάμεσα σε νευροτυπικούς και αυτιστικούς - όχι για να προκαταλάβω, αλλά για προσωπικη μου ψυχαναλυτική διαδικασία των άλλων - όμως η επόμενη αγαπημένη μου κατηγοριοποίηση είναι ανάμεσα σε εκείνους που μπορούν με ευκολία, είτε από μόνοι τους, είτε με βοήθεια και εκπαίδευση, να ενταχθούν στην κοινωνική πραγματικότητα και σε εκείνους που δεν έχουν αυτήν την ικανότητα ή ευκαιρία ή, τέλος πάντων, συνέπεια. Οι δήθεν ειδικοί του πνεύματος κατατάσσουν τους δεύτερους στον τομέα της ψυχασθένειας, ψυχικής διαταραχής και ιδιοτροπίας τέλος πάντων της συναισθηματικής κατάστασης, αλλά σε πιο παραλογική και εξωπραγματική μορφή - το εξωπραγματικό ορίζει για εμένα το καθαρά υποκειμενικό στην περίπτωση αυτή - αφού θέλουμε να μιλάμε για "ψυχή". Υπάρχουν, λοιπόν, στον συγκεκριμένο διαχωρισμό, άνθρωποι "κοινωνικο-λογικοί" και άνθρωποι "αντι-κοινωνικο-λογικοί". Η δεύτερη κατηγορία είναι μεγάλο φάσμα, καθώς η "ψυχή" που λέγαμε πριν έγκειται στο εξωπραγματικό κομμάτι της σκέψης του καθένα και έχει άπειρες υποκειμενικές διαστάσεις.
Είμαι στο στενό 23 και θέλω να μιλήσω στα ερειπωμένα σπίτια για τον εαυτό μου. Είμαι η Εβίτα και έχω διαγνωσθεί από τους δήθεν ειδικούς του πνεύματος με μια μορφή αυτισμού. Όμως δεν μπορώ με τίποτα να κατατάξω τον εαυτό μου - και εμπιστευτείτε ότι με ξέρω πολύ καλά - σε μία από τις παραπάνω κατηγορίες. Συνήθιζα να είμαι απόλυτη και απρόσιτη γιατί προσπαθούσα να εξηγήσω την ύπαρξή μου σε σχέση με τους άλλους ανθρώπους, γι' αυτό και σχεδίαζα διάφορες κατηγορίες και κατηγοριοποιούσα, ενώ στην ουσία κατηγορούσα. Λατρεύω την ετυμολογία, όπως βλέπετε, και αυτό γιατί είναι σταθερή, συγκεκριμένη, έχει βάση και μπορεί να συνδέσει λέξεις μεταξύ τους που δεν φαίνονται να έχουν επαφή. Όμως ακούστε κάτι για τον δικό μου αυτισμό: δεν υπάρχει. Ο κόσμος έχει καταντήσει να είναι μια ολότητα κοινωνιών που ρυθμίζονται από συγκεκριμένα συστήματα. Ο πραγματικός κόσμος είναι ένας μηχανισμός με βασικό γρανάζι την αντικειμενικότητα, όχι εκείνη της φύσης και των απαραβίαστων νόμων της, αλλά της αντικειμενικότητας της ανθρωπιάς. Βλέπεις την παράλογη συλλογιστική πορεία σε αυτό; Ο συστημικά κοινωνικός κόσμος είναι ένα σόφισμα.
Πού θέλω να καταλήξω - πέρα από το στενό 23 που αντιλήφηκα ότι θέλω να καταλήξω εκει, αφού κατέληξα; Στο ότι μπορώ να αντιληφθώ με ευκολία, με άνεση, με αυτοπεποίθηση και οικειότητα την αντικειμενικότητα των φυσικών νόμων, όμως δεν μπορώ με τίποτα να δεχθώ και να αντεπεξέλθω κανονιστικά στην αντικειμενικότητα της κοινωνιας των ανθρώπων. Διότι ο άνθρωπος διέπεται, πέρα από την αντικειμενική διάσταση της φύσης, και από τις πολύπτυχες και απανωτές υποκειμενικές διαστάσεις του εξωπραγματικού κόσμου στο μυαλό του. Αυτού που κάποιοι ονομάζουν "ψυχή". Που εγώ το ονομάζω "αλήθεια". Η σκέψη και το συναίσθημα, ο αυθορμητισμός και ο στιγμιαίος ενθουσιασμός, η ικανοτητα του να μην ορίζεις τον προορισμό σου πριν φτάσεις σε αυτόν, αυτή η διάσταση του ανθρώπου είναι για εμένα η παιδικότητα - και προσέξτε την ετυμολογία και την συναισθηματική προσωπική μου φόρτιση της λέξης. Πώς αυτό τεμαχίζεται από μία πλαστή και στενά σχεδιασμένη κοινωνική και αντικειμενική πραγματικότητα;
Έχω παρατηρήσει ότι σε καθημερινές περιπτώσεις που είμαι με ανθρώπους σε συνθήκες οικειότηας, απλότητας, αυθορμητισμού - ας τα ονομάσουμε όλα αυτά παιδικότητα για να μην επαναλαμβάνομαι - δεν λειτουργεί η διάσταση του αυτισμού σε εμένα. Μπορώ να αστειεύομαι, μπορώ να καταλάβω εκφραστικά μέσα και ειρωνικές διαθέσεις, μπορώ να αντιληφθώ τις κινήσεις του σώματος και τις αποχρώσεις στο ύφος του άλλου. Επίσης, δεν καθίσταται απαραίτητο να τακτοποιήσω το δωμάτιό μου, να κάνω γενική καθαριότητα, να βάλω τα μανταλάκια στην απλώστρα με μοτίβο χρώματος και σε σειρά. Δεν επιθυμώ να εκπληρώνω τις ψυχαναγκαστικές μου ανάγκες και τις εμμονές, είτε αυτές είναι έντονες, είτε ελαχίστης σημασίας και δεν είμαι ξερόλας όσον αφορά τις θεωρίες μου, ούτε επιθυμώ να αναλύω τα εξωτερικά ερεθίσματα σε προσωπικούς μου πίνακες αναγνώρισης, εξήγησης και προσωπικών συμπερασμάτων. Δεν εκπληρώνω κανέναν από τους προορισμούς αυτούς. Δεν έχω προορισμό, όμως μπορώ, όταν φτάσω κάπου, να νιώσω ότι εδώ είναι ο προορισμός και εδώ εκπληρώθηκε άλλο ένα ταξίδι. Η παιδικότητά μου είναι η αλήθεια. Η αλήθεια είναι αυτό που δεν μπορώ να ξεχάσω και να προσπεράσω με τίποτα, χωρίς να νιώσω βρώμικη και αλλοτριωμένη από τον εαυτό μου.
Αντίθετα, σε περιπτώσεις που έρχομαι αντιμέτωπη με συστημικές διαδικασίες, λ.χ. τυπικής και ξύλινης ευγένειας, γραφειοκρατίας, εθίμων, υποχρεώσεων σε περιβάλλοντα κοινωνικά, επαγγελματικά, πολιτικά, οικογενειακά, ιεράρχισης κλπ., δεν υπάρχει επικοινωνιακή σύνδεση και κατανόηση όταν δρω με την παιδικότητα και είναι σαν εκείνη να κρύβεται για να μην μαρτυρηθεί και το συναίσθημα που κυριαρχεί είναι η ενοχή. Η ενοχή αυτή προκαλεί το άγχος ότι θα αντιμετωπιστώ σαν κάτι παράλογο σε κώδικα κοινωνικής αντικειμενικότητας και δεν θα μπορέσω να αντεπεξέλθω ή να πετύχω το στόχο μου. Αυτό είναι το κοινωνικό μου άγχος, το οποίο έχει ως ποιητικό αίτιο, όχι την κοινωνική αλληλεπίδραση, όπως σοφιστικά ορίζει η ψυχιατρική/ψυχαναλυτική γνώση, αλλά την κοινωνική αντικειμενικότητα που τεμαχίζει την προσωπική υποκειμενικότητα και την "αλήθεια" μου. Χωρίς αλήθεια πεθαίνω, γιατί εγώ είμαι το παιδι. Στην περίπτωση αυτή, λοιπόν, υπάρχει προορισμός. Γι' αυτό και ενεργοποιείται η κυριολεκτική διάσταση και η ψυχανάγκη.
Αυτό τι σημαίνει όμως για εμένα και τι για τους άλλους; Για τους άλλους δεν ξέρω, θα μου πουν εκείνοι. Γιατί εγώ δεν είμαι ειδικός του πνεύματος και καίω όλες τις κατηγοριοποιήσεις, μαζί κι εκείνες στην αρχή του κειμένου. Γιατί δεν υπάρχουν, αν αφαιρέσεις το φόντο της κοινωνικής ορθότητας. Αν η κοινωνική ορθότητα ήταν η παράνοια, οι κοινωνικά αποδεκτοί και ορθοί του σήμερα, θα ήταν στα ψυχιατρεία. Είναι εσφαλμένα τα αντικειμενικά φίλτρα. Είναι σοφίσματα. Δεν μπορώ να τα εμπιστευτώ, ούτε να κρίνω τους άλλους σύμφωνα με αυτά. Αλλά ούτε και δικά μου θέλω πια να ορίσω, γιατί τότε ενσωματώνω την θεία μορφή των κοινωνικών κατεστημένων στον εαυτό μου. Και γίνομαι εγώ ο δικαστής της υποκειμενικότητας και της αλήθειας. Θέλω να γνωρίζω τον κάθε άνθρωπο από την αρχή και ξεχωριστά, σαν να μην ξέρω τίποτα, σαν να γεννήθηκα τώρα. Θέλω ο κάθε άνθρωπος να ειναι και ένα ταξίδι που δεν θα ξέρω τον προορισμό.
Ο αυτισμός μου ούτως η άλλως έχει ως βασικό συστατικό το σύστημα και είναι η άμυνα του μυαλού μου απέναντι στην φθορά της παιδικότητας. Ο αυτισμός μου και η παράνοια είναι το προστατευτικό τείχος της αλήθειας μου. Το παιδί δεν θα αλλοτριωθει. Το παιδί μονάχα ξέρει τι θα πει ελευθερία. Γιατί το παιδί αισθάνεται και τέτοιες μεγαλόπρεπες ιδεατές έννοιες και σημασίες δεν μπορούν να τις τεμαχίσουν τα συστήματα και όταν τις εισάγουν σε βιβλία, νοοτροπίες, ιδεολογικά οικοδομήματα, εκδοτικές αναλύσεις και συστημικά σχολεία, τότε τις ποτίζουν με τα συστατικά του αυτισμού μου. Της αντικειμενικότητας, του σοφίσματος. Βλέπετε, θεωρώ πως υπάρχει η αλήθεια και το σόφισμα. Δεν πιστεύω στο ψέμα. Αυτός ο κόσμος δεν λειτουργεί με ψέματα, αλλά με πολλές μορφές αλήθειας. Η πολιτική και η διπλωματία δεν ψεύδεται, σοφίζει. Και οι άνθρωποι αλλοιώνουν την αλήθεια και πλάθουν παραλήθειες. Κανείς δεν ψεύδεται ποτέ. Το ψέμα δεν είναι συστατικό αυτού του κόσμου.
Στενό 23. Ήθελα να γράψω στον τοιχο ως σύνθημα ένα ρητό που είχα διαβάσει σε ένα βιβλίο. Αλλά αντ' αυτού, ζωγράφισα δυο καρδιές κι έναν ήλιο στη μέση. Παίρνω φως απ' τον ήλιο, παίρνω φως απ' τον ήλιο, παίρνω φως απ' τον ήλιο και φτιάχνω την αγάπη.
Και.. σ'αρέσει;
Εισδύω, λοιπόν, στην κατάσταση του να θεωρώ τον εαυτό μου εκτός κοινωνικής και αντικειμενικής πραγματικότητας και τους άλλους γύρω μου - ορίζω τους "άλλους" ως την πλειονότητα - εντεταγμένους με ευκολία στην συστημικά λογική ζωή. Συνηθίζω να διαχωρίζω τους ανθρώπους ανάμεσα σε νευροτυπικούς και αυτιστικούς - όχι για να προκαταλάβω, αλλά για προσωπικη μου ψυχαναλυτική διαδικασία των άλλων - όμως η επόμενη αγαπημένη μου κατηγοριοποίηση είναι ανάμεσα σε εκείνους που μπορούν με ευκολία, είτε από μόνοι τους, είτε με βοήθεια και εκπαίδευση, να ενταχθούν στην κοινωνική πραγματικότητα και σε εκείνους που δεν έχουν αυτήν την ικανότητα ή ευκαιρία ή, τέλος πάντων, συνέπεια. Οι δήθεν ειδικοί του πνεύματος κατατάσσουν τους δεύτερους στον τομέα της ψυχασθένειας, ψυχικής διαταραχής και ιδιοτροπίας τέλος πάντων της συναισθηματικής κατάστασης, αλλά σε πιο παραλογική και εξωπραγματική μορφή - το εξωπραγματικό ορίζει για εμένα το καθαρά υποκειμενικό στην περίπτωση αυτή - αφού θέλουμε να μιλάμε για "ψυχή". Υπάρχουν, λοιπόν, στον συγκεκριμένο διαχωρισμό, άνθρωποι "κοινωνικο-λογικοί" και άνθρωποι "αντι-κοινωνικο-λογικοί". Η δεύτερη κατηγορία είναι μεγάλο φάσμα, καθώς η "ψυχή" που λέγαμε πριν έγκειται στο εξωπραγματικό κομμάτι της σκέψης του καθένα και έχει άπειρες υποκειμενικές διαστάσεις.
Είμαι στο στενό 23 και θέλω να μιλήσω στα ερειπωμένα σπίτια για τον εαυτό μου. Είμαι η Εβίτα και έχω διαγνωσθεί από τους δήθεν ειδικούς του πνεύματος με μια μορφή αυτισμού. Όμως δεν μπορώ με τίποτα να κατατάξω τον εαυτό μου - και εμπιστευτείτε ότι με ξέρω πολύ καλά - σε μία από τις παραπάνω κατηγορίες. Συνήθιζα να είμαι απόλυτη και απρόσιτη γιατί προσπαθούσα να εξηγήσω την ύπαρξή μου σε σχέση με τους άλλους ανθρώπους, γι' αυτό και σχεδίαζα διάφορες κατηγορίες και κατηγοριοποιούσα, ενώ στην ουσία κατηγορούσα. Λατρεύω την ετυμολογία, όπως βλέπετε, και αυτό γιατί είναι σταθερή, συγκεκριμένη, έχει βάση και μπορεί να συνδέσει λέξεις μεταξύ τους που δεν φαίνονται να έχουν επαφή. Όμως ακούστε κάτι για τον δικό μου αυτισμό: δεν υπάρχει. Ο κόσμος έχει καταντήσει να είναι μια ολότητα κοινωνιών που ρυθμίζονται από συγκεκριμένα συστήματα. Ο πραγματικός κόσμος είναι ένας μηχανισμός με βασικό γρανάζι την αντικειμενικότητα, όχι εκείνη της φύσης και των απαραβίαστων νόμων της, αλλά της αντικειμενικότητας της ανθρωπιάς. Βλέπεις την παράλογη συλλογιστική πορεία σε αυτό; Ο συστημικά κοινωνικός κόσμος είναι ένα σόφισμα.
Πού θέλω να καταλήξω - πέρα από το στενό 23 που αντιλήφηκα ότι θέλω να καταλήξω εκει, αφού κατέληξα; Στο ότι μπορώ να αντιληφθώ με ευκολία, με άνεση, με αυτοπεποίθηση και οικειότητα την αντικειμενικότητα των φυσικών νόμων, όμως δεν μπορώ με τίποτα να δεχθώ και να αντεπεξέλθω κανονιστικά στην αντικειμενικότητα της κοινωνιας των ανθρώπων. Διότι ο άνθρωπος διέπεται, πέρα από την αντικειμενική διάσταση της φύσης, και από τις πολύπτυχες και απανωτές υποκειμενικές διαστάσεις του εξωπραγματικού κόσμου στο μυαλό του. Αυτού που κάποιοι ονομάζουν "ψυχή". Που εγώ το ονομάζω "αλήθεια". Η σκέψη και το συναίσθημα, ο αυθορμητισμός και ο στιγμιαίος ενθουσιασμός, η ικανοτητα του να μην ορίζεις τον προορισμό σου πριν φτάσεις σε αυτόν, αυτή η διάσταση του ανθρώπου είναι για εμένα η παιδικότητα - και προσέξτε την ετυμολογία και την συναισθηματική προσωπική μου φόρτιση της λέξης. Πώς αυτό τεμαχίζεται από μία πλαστή και στενά σχεδιασμένη κοινωνική και αντικειμενική πραγματικότητα;
Έχω παρατηρήσει ότι σε καθημερινές περιπτώσεις που είμαι με ανθρώπους σε συνθήκες οικειότηας, απλότητας, αυθορμητισμού - ας τα ονομάσουμε όλα αυτά παιδικότητα για να μην επαναλαμβάνομαι - δεν λειτουργεί η διάσταση του αυτισμού σε εμένα. Μπορώ να αστειεύομαι, μπορώ να καταλάβω εκφραστικά μέσα και ειρωνικές διαθέσεις, μπορώ να αντιληφθώ τις κινήσεις του σώματος και τις αποχρώσεις στο ύφος του άλλου. Επίσης, δεν καθίσταται απαραίτητο να τακτοποιήσω το δωμάτιό μου, να κάνω γενική καθαριότητα, να βάλω τα μανταλάκια στην απλώστρα με μοτίβο χρώματος και σε σειρά. Δεν επιθυμώ να εκπληρώνω τις ψυχαναγκαστικές μου ανάγκες και τις εμμονές, είτε αυτές είναι έντονες, είτε ελαχίστης σημασίας και δεν είμαι ξερόλας όσον αφορά τις θεωρίες μου, ούτε επιθυμώ να αναλύω τα εξωτερικά ερεθίσματα σε προσωπικούς μου πίνακες αναγνώρισης, εξήγησης και προσωπικών συμπερασμάτων. Δεν εκπληρώνω κανέναν από τους προορισμούς αυτούς. Δεν έχω προορισμό, όμως μπορώ, όταν φτάσω κάπου, να νιώσω ότι εδώ είναι ο προορισμός και εδώ εκπληρώθηκε άλλο ένα ταξίδι. Η παιδικότητά μου είναι η αλήθεια. Η αλήθεια είναι αυτό που δεν μπορώ να ξεχάσω και να προσπεράσω με τίποτα, χωρίς να νιώσω βρώμικη και αλλοτριωμένη από τον εαυτό μου.
Αντίθετα, σε περιπτώσεις που έρχομαι αντιμέτωπη με συστημικές διαδικασίες, λ.χ. τυπικής και ξύλινης ευγένειας, γραφειοκρατίας, εθίμων, υποχρεώσεων σε περιβάλλοντα κοινωνικά, επαγγελματικά, πολιτικά, οικογενειακά, ιεράρχισης κλπ., δεν υπάρχει επικοινωνιακή σύνδεση και κατανόηση όταν δρω με την παιδικότητα και είναι σαν εκείνη να κρύβεται για να μην μαρτυρηθεί και το συναίσθημα που κυριαρχεί είναι η ενοχή. Η ενοχή αυτή προκαλεί το άγχος ότι θα αντιμετωπιστώ σαν κάτι παράλογο σε κώδικα κοινωνικής αντικειμενικότητας και δεν θα μπορέσω να αντεπεξέλθω ή να πετύχω το στόχο μου. Αυτό είναι το κοινωνικό μου άγχος, το οποίο έχει ως ποιητικό αίτιο, όχι την κοινωνική αλληλεπίδραση, όπως σοφιστικά ορίζει η ψυχιατρική/ψυχαναλυτική γνώση, αλλά την κοινωνική αντικειμενικότητα που τεμαχίζει την προσωπική υποκειμενικότητα και την "αλήθεια" μου. Χωρίς αλήθεια πεθαίνω, γιατί εγώ είμαι το παιδι. Στην περίπτωση αυτή, λοιπόν, υπάρχει προορισμός. Γι' αυτό και ενεργοποιείται η κυριολεκτική διάσταση και η ψυχανάγκη.
Αυτό τι σημαίνει όμως για εμένα και τι για τους άλλους; Για τους άλλους δεν ξέρω, θα μου πουν εκείνοι. Γιατί εγώ δεν είμαι ειδικός του πνεύματος και καίω όλες τις κατηγοριοποιήσεις, μαζί κι εκείνες στην αρχή του κειμένου. Γιατί δεν υπάρχουν, αν αφαιρέσεις το φόντο της κοινωνικής ορθότητας. Αν η κοινωνική ορθότητα ήταν η παράνοια, οι κοινωνικά αποδεκτοί και ορθοί του σήμερα, θα ήταν στα ψυχιατρεία. Είναι εσφαλμένα τα αντικειμενικά φίλτρα. Είναι σοφίσματα. Δεν μπορώ να τα εμπιστευτώ, ούτε να κρίνω τους άλλους σύμφωνα με αυτά. Αλλά ούτε και δικά μου θέλω πια να ορίσω, γιατί τότε ενσωματώνω την θεία μορφή των κοινωνικών κατεστημένων στον εαυτό μου. Και γίνομαι εγώ ο δικαστής της υποκειμενικότητας και της αλήθειας. Θέλω να γνωρίζω τον κάθε άνθρωπο από την αρχή και ξεχωριστά, σαν να μην ξέρω τίποτα, σαν να γεννήθηκα τώρα. Θέλω ο κάθε άνθρωπος να ειναι και ένα ταξίδι που δεν θα ξέρω τον προορισμό.
Ο αυτισμός μου ούτως η άλλως έχει ως βασικό συστατικό το σύστημα και είναι η άμυνα του μυαλού μου απέναντι στην φθορά της παιδικότητας. Ο αυτισμός μου και η παράνοια είναι το προστατευτικό τείχος της αλήθειας μου. Το παιδί δεν θα αλλοτριωθει. Το παιδί μονάχα ξέρει τι θα πει ελευθερία. Γιατί το παιδί αισθάνεται και τέτοιες μεγαλόπρεπες ιδεατές έννοιες και σημασίες δεν μπορούν να τις τεμαχίσουν τα συστήματα και όταν τις εισάγουν σε βιβλία, νοοτροπίες, ιδεολογικά οικοδομήματα, εκδοτικές αναλύσεις και συστημικά σχολεία, τότε τις ποτίζουν με τα συστατικά του αυτισμού μου. Της αντικειμενικότητας, του σοφίσματος. Βλέπετε, θεωρώ πως υπάρχει η αλήθεια και το σόφισμα. Δεν πιστεύω στο ψέμα. Αυτός ο κόσμος δεν λειτουργεί με ψέματα, αλλά με πολλές μορφές αλήθειας. Η πολιτική και η διπλωματία δεν ψεύδεται, σοφίζει. Και οι άνθρωποι αλλοιώνουν την αλήθεια και πλάθουν παραλήθειες. Κανείς δεν ψεύδεται ποτέ. Το ψέμα δεν είναι συστατικό αυτού του κόσμου.
Στενό 23. Ήθελα να γράψω στον τοιχο ως σύνθημα ένα ρητό που είχα διαβάσει σε ένα βιβλίο. Αλλά αντ' αυτού, ζωγράφισα δυο καρδιές κι έναν ήλιο στη μέση. Παίρνω φως απ' τον ήλιο, παίρνω φως απ' τον ήλιο, παίρνω φως απ' τον ήλιο και φτιάχνω την αγάπη.
Και.. σ'αρέσει;
