δεν πάει τίποτα λάθος και αυτό μου τη σπάει

περίμενα να περάσει κάμποσος καιρός για να σταματήσουν όλοι να διαβάζουν αυτό το μπλογκ. για να μπορέσω πάλι να γράφω σε ένα αόρατο κοινό. θα μπορούσα να γράφω απλά στο ημερολόγιό μου, θα μου πείτε, αλλά να πάτε να γαμηθείτε θα σας πω εγώ, ας είμαι παθέτικ κι εγώ μια φορά.
η φάση είναι ότι είμαι πάρα πολύ θυμωμένη. και το χειρότερο είναι ότι δεν μου βγαίνει να το εκφράσω καν. δεν ξέρω καν τι σημαίνει "θυμωμένη" αυτή τη στιγμή που το εξέφρασα. ίσως κι απελπισμένη θα έλεγα.
νιώθω πως χάνομαι μέσα σε μια μαύρη τρύπα που λέγεται ωριμότητα και ενηλικίωση σε μια καπιταλιστική πραγματικότητα. χωρίς συναίσθημα, χωρίς ψυχή, χωρίς πάθος για ζωή και πάθος για ανθρώπους. χωρίς ζήλο και ένταση. ανακατατάξεις και ρόλερκόουστερ φάσεις. τίποτα. μια ευθεία γραμμή αδράνειας, μια οριζόντια ακέραια ζωή. και γαμώ.

νιώθω πιο γήινη από ποτέ και μου έχει κοστίσει πολύ άσχημα. νιώθω συνηθισμένη, κοινότυπη, διάφανη. νιώθω πως έφυγαν πολλά απ τη ζωή μου κι έχω μείνει με όλα όσα τείνουν προς μια συγκατάβαση, μια κομφορμιστική ζωή. θέλω να τα σπάσω όλα, αλλά δεν θέλω κιόλας, γιατί τα πάω καλά πρώτη φορά σε κάτι τόσο συνηθισμένο.

εδώ είναι το πρόβλημα.

βολεύομαι.

αρχίζω να βαδίζω προς μια ζωή βολική. μόνο που για εμένα δεν θα είναι καθόλου βολική, γιατί μόλις ο εαυτός μου το καταλάβει πως οδεύω προς αυτό, θα με βγάλει εκτός πορείας κι αυτή τη φορά δεν θα είναι όπως κάποτε.

δεν έχω αισθανθεί ποτέ στη ζωή μου ματαιότητα. και φοβάμαι πολύ ότι αν συνεχίσω έτσι μια μέρα αυτό θα συμβεί. κι αν συμβεί, δεν μπορώ να με φανταστώ να υπάρχω έτσι. είναι βαρύ για εμένα. κι αυτό που με τρομάζει πιο πολύ είναι πως μπορεί και να συνεχίσω να υπάρχω έτσι. ματαιόδοξη. μάταιη. με μια μάταιη βολεμένη ζωή.

δεν είμαι εγώ αυτή.

η φάση είναι ότι οι φίλοι χάνονται. ο καθένας παίρνει το δρόμο του για μια τέτοια ζωή. μα τόσο λάθος έκανα όταν μάθαινα να τους αγαπώ; αγάπησα ανθρώπους που δεν είμαστε συνοδοιπόροι;

νιώθω πως όλοι είναι μόνοι κατ' επιλογήν. πως το πλήθος ακολουθεί τη μοναξιά και την συναισθηματική απομόνωση. πως η αντίδραση είναι κάτι που ονειροπολείς με ανοιχτά μάτια και έντονους διαλόγους στην ντουζιέρα και στο λεωφορείο.

δεν είμαι εγώ αυτή.

νιώθω πως ήρθε η ώρα να μου χαλάσω πάλι όσα έχω χτίσει και να κάνω όλες τις λάθος κινήσεις που απαιτούνται για να εκτροχιαστώ.

και αυτήν την ώθηση αυτή τη φορά την εμπιστεύομαι όσο τίποτα.

μόλις έγραψα τον τίτλο "δεν πάει τίποτα λάθος και αυτό μου τη σπάει". ρε εγώ δεν έμαθα να ζω έτσι για να είναι έτσι η ζωή μου. αλλά για να είμαι κι εγώ λιγάκι στις παρέες σας. για να μην με κοιτάτε σαν να είμαι ξέμπαρκη, άκυρη και τρελή. αλλά τι να τις κάνω τις παρέες σας αν πρέπει να κάνω τόσες εκπτώσεις από το μυαλό μου και αυτά που πιστεύω για να αράζουμε;

δεν είναι φιλία αυτό.
και η φάση είναι ότι και μερικοί από εσάς είστε σαν εμένα και πονάτε και κάνετε τις ίδιες εκπτώσεις και δεν λέτε κουβέντα. ελάτε να τους γαμήσουμε λίγο τη φάση.

τα λεφτά ορίζουν πολλά τελικά.

εκεί που δεν το περίμενα άρχισαν να ορίζουν τους φίλους και τις παρέες που είσαι αποδεκτός, τα στέκια, τα τραπέζια, τα σαλόνια, τα πάρτι.
τόσο ρηχή είναι η φάση και η πραγματικότητα, κι εγώ καθόμουν σαν ηλίθια και την φιλοσοφούσα και έκανα αναλύσεις. βία στη φάση

βία βία βία στη γαμωφάση σας.
και μην μου πείτε πως είμαι φασίστας που το λέω αυτό
γαμώ τα σπίτια σας η φάση σας μου ρίχνει βία με την κάθε ανάσα
για αυτό δεν λέτε κάτι, ε;
τι να πείτε.
κατάπιατε τη γλώσσα σας γιατί στο κάτω κάτω κι αυτή για κατανάλωση είναι όπως κι εσείς οι ίδιοι.

κάτι νεύρα

-Μου έλειψες, είπα στο μίσος.
-Δεν έλειπα εγώ, μου απάντησε. Εσύ έλειπες.

Κι είχε δίκιο. Εγώ έλειπα. Από επιλογή να απέχω για να ζήσω λίγο μια φάση καλή. Μια φάση παρεϊστικη και απεχουσα από φασαρίες, από απογοήτευση, από διαρκή κίνηση και εξάντληση. Μια φάση φουσκωμένη. Γαμω την Παναγία.

Ρε. Είμαι πολύ θυμωμένη, αλήθεια. Αλλά σταθερά. Και κάπως βαθιά θλιμμένη αλλά με μια ενέργεια. Μια θλίψη ενεργητική, μια απελπισία με δόντια. Με νύχια, με όπλα στα δύο άκρα. Μια απογοήτευση που εκφράζεται μόνο μέσα από μαχαίρια ακονισμένα.

Έχω νεύρα γιατί γαμώ την Παναγία σας. Θα πατήσω κάτω τα πιστεύω μου για εσάς, μουνόπανα. Θα πατήσω πάνω στα παραμύθια μου για να πάρω φόρα να σας ξεσκίσω. Θα ρισκάρω να τα σπρώξω στον πάτο για να πάρω φόρα να εκτοξευτώ προς τα στήθη σας. Θα λερώσω την καρδιά μου. Σας μισώ για αυτό. Δεν είστε σαν εμένα και λάθος μου να το θεωρώ. Δεν έχετε παιδί στο μέσα σας.

Τέρατα. Θα με κάνετε να πεθάνω για αυτά που θεωρώ δεδομένα. Να πληγωθώ. Να διαλέξω πλευρά. Να ακονίσω την μοναξιά μου. Να προκαλέσω την τύχη μου. Να κάνω το μέλλον μου κομμάτια.

Δεν μου αξίζει, για αυτό επιμένω, επειδή δεν μου αξίζει.
Ούτε το θάνατο διαλέγω, ούτε την ανία. Είμαι εθισμένη στη ζωή και όχι στην αυτοκαταστροφή. Και αυτό είναι η επιλογή μου - μια μάχη, ένας αγώνας για τη ζωή όπως την νιώθω.