Παιδί (Κι ας τρέχει το αίμα απ' τον αυχένα)

Τι να γράψω;
Μα δεν είναι τα πράγματα αυτονόητα;
Τ'αληθινά λουλούδια μπορεί να μαραθούν
Μπορεί και όχι
Τα πλαστικά όμως σίγουρα
Τι να πω;
Πώς κατάφερε να ξανθρωπέψει ο άνθρωπος;
Να πω, τι;
Πως δεν μπορώ να περιμένω
Θέλω να ζήσω όμορφα εδώ και τώρα
Θέλω ν'ανασαίνω τίμια και να χορεύω
Είμαι το παιδί που ήμουν πάντοτε
Απαιτώ την όμορφη ζωή
Δεν ξέρω αν θέλω να αγωνιστώ και να πεθάνω γι' αυτούς
Δεν πλέκομαι με τα συμφέροντά τους
Ανησυχώ
Τι να πω;
Ανησυχώ για το που θα με βγάλει
Για ποιον θα καταλήξω να μάχομαι
Αν μπορώ να διακρίνω τη γραμμή των συμφερόντων
Απ' τη θολούρα της οργής
Απ' την ομίχλη της αγανάκτησης
Ποιες ανάγκες θα με σπρώχνουν στον γκρεμό
Ανησυχώ για το ποια όνειρα θα με εκτοξεύσουν απ' τη γη
Κι αν θα μπορέσω ποτέ ξανά να βρω το γυρισμό για την Αλήθεια
Αν όταν τρελαθώ θα μπορέσω πράγματι ν'αντισταθώ στην ουτοπία
Που ο νους μου θα 'χει χτίσει
Αν θα συνέρχομαι και θα επαναφέρομαι πάντα
Πόσο θ'ανασαίνω ακόμη μέσα στη σκόνη
Πόσο γερά είναι τα πνευμόνια μου
Ή ό,τι απέμεινε απ' αυτά
Τα δικά σου, μπαμπά;
Μαθαίνω τα νέα στα σάιτς, τα μπλογκς, τις εφημερίδες
Ακούω ραδιόφωνο
Βλέπω τη φάτσα μου παντού
Και παντού μιλούν για 'μένα
Με κυνηγούν με καταδιώκουν με σκοτώνουν
Με φυλακίζουν μου αφαιρούν δικαιώματα
Μου παίρνουν το σπίτι μου κλείνουν τα σύνορα για το σπίτι
Μου πήραν την παιδεία μου πήραν τη σούπα της γιαγιάς και
Τη συλλογή μου με τα αυτοκόλλητα-το χειρότερο απ' όλα
Τους βόλους μου και τα πλέιμομπίλ
Έφτιαχνα κάστρα κάποτε με δράκους και μικρά κουνέλια
Έσκαβα λίμνες στην άμμο με τα καθαρά μου χέρια
Αλλά τα χέρια μου τώρα πια δεν τους είναι καθαρά
Σαν του Μιχαλολιάκου
Και με περιγελούν
Μου πήραν το παιδί μου
Τον πατέρα
Και τον αδερφό μου τον βγάζουνε τρελό μ'αντάλλαγμα
Να μην πάει στρατό
Μου πήραν το δικαίωμα να μεγαλώσω στη θάλασσα και το λιβάδι του παππού
Μου τα πήραν;
Ή τους τα δωσα;
Τα ζητάω πίσω
Και θα τα πάρω πίσω
Είμαι άνεμος και φωτιά και άλογα και ήλιος
Φωτιά
Καίγομαι καίγομαι
Και τώρα γεια σας
Κατερίνα;
Είμαι η φωτιά

Για τις πέτρες που μου πετούσες κατακούτελα
Και σε καταδίκαζα
Μέχρι που μια μέρα τα πεισματάρικα μου μάτια
Με άφησαν να δω
Πως την ελευθερία μου εμποδίζει
Αυτό το γυάλινο περιτύλιγμα που μ'έχει αγκαλιάσει.

Τι να πω;
Δεν είναι τα πράγματα αυτονόητα μπαμπά;

Welcum to Fuckland, Paralirima city

Καλώς όρισες στη διάσταση αυτή όπου πεθαίνεις για να ξεχρεώσεις τη ζωή και ζεις για να δανείζεσαι απ' το θάνατο. Η διαδρομή σου ως εδώ ήταν υποφερτή και πνευματική, όμως τώρα τα πνευμόνια σου κάνουν push ups, η καρδιά σου χορεύει dubstep και το κεφάλι σου κατεβάζει τα ρολά και όλες αυτές είναι διαδικασίες που επιτυγχάνονται με σκοπό να εντυπωσιάσουν το πλήθος. Η ερώτηση-κλειδί: Θα μάθεις να ξεχωρίζεις τον αυθεντικό σκοπό της ιδιοσυγκρασίας και της αλήθειας σου από τον δελεαστικό σκοπό του κοινωνικού σου εαυτού;-α, ναι, δεν σου είπα, θα γνωρίσεις και αυτόν στο εξής, είναι ένας εσύ, αλλά όχι εσύ, βέβαια αυτό θα εξαρτηθεί από εσένα και από την γνώμη σου για τον εαυτό σου ως προς τους άλλους μας είπαν στην Κοινωνιολογία. Κάτι σαν, θα γίνεις η γνώμη του εαυτού σου σχετικά με το ποιος είσαι από τη σκοπιά του άλλου. Θα λες "αυτός τώρα πιστεύει σίγουρα ότι είμαι μεγάλος και τρανός" και θα γίνεσαι μεγάλος και τρανός. Θα λες "αυτοί θα με έχουν για τρελό" και θα γίνεσαι τρελός. Και ο καθρέφτης σου θα αντικατοπτρίζει, όχι αυτό που πιστεύουν οι άλλοι για εσένα, γιατί πάντοτε η πορεία μας στη ζωή είναι αυτιστική, εγωειδής, αυτοπαθής, αλλά αυτό που νομίζεις ότι πιστεύουν οι άλλοι για σένα και αυτή είναι μια διαδικασία τόσο εθιστική που εάν είσαι ματαιόδοξος και αξιοθρήνητος θα βλέπεις αρνητικά στα μάτια των άλλων όταν λάμπουν χαιρέκακα προς εσένα και θετικά εάν είσαι αυτάρεσκος, υπερόπτης, επιτυχημένος-αυτό θα σου πουν θα εξαρτηθεί από το πώς σε έβλεπε η μαμά σου όταν ήσουν μια λίγδα μέσα σε μια πάνα γεμάτη σκατά. Δικά σου. Ναι, γιατί εάν βγεις κακομούτσουνος θα πληγώσεις τη μαμά σου και εάν βγεις ιδεαλιστής θα εξοργίσεις τον μπαμπά. Αν πάλι βγεις όμορφος και μετριοπαθής και στρέιτ θα είσαι το επιτυχημένο γαμήσι των γονιών σου και το απόλυτα ολοκληρωμένο πείραμα ανταλλαγής υγρών. Θα γαμήσεις τόσο πολύ στη ζωή σου που η εκσπερμάτωση θα είναι το μοναδικό πράγμα που θα έχεις συνηθίσει και μάθει και επιθυμήσει να προσφέρεις στους άλλους ανθρώπους. Θα αδειάζεις τόσο πολύ από υγρά και υπεροψία που δεν θα έχεις αντοχή να δώσεις τίποτε άλλο. Και βέβαια τα άλλα θα τα κρατάς για πάρτη σου, οπότε εφόσον θα αδειάζεις από οργανικά υγρά, αυτά θα ζητάς κι απ' τους άλλους για να γεμίσεις-νομίζεις. Αυτό θα είναι το σόφισμα της ζωής σου. Αλλά εγώ πραγματικά σου προτείνω να γαμάς και να χύνεις μέσα σε σακουλάκια με ορό για να έχεις να χορηγείς χύσια στον εαυτό σου όταν γεράσεις και δεν μπορείς πια να γαμήσεις και να σε γαμήσουν. Αυτό ήταν ένα κείμενο γεμάτο στερεότυπα και βαρεμάρα. Δηλώνω ανεπαρκής στον τομέα όπου συνυφαίνεται η ανάγκη μου να γράψω με την ικανότητα, την αυτοσυγκέντρωση και το κίνητρο.
Και αυτό που έχω να πω για τέλος είναι ότι έχω ένα θεματάκι προσωπικό με το "δούναι και λαβείν" των ανθρώπων. Συνήθως λαμβάνω τον πούλο. Ποιον να γαμήσω λοιπόν απόψε για να αποδείξω στον εαυτό μου πως δεν μου αξίζει κάτι τέτοιο, αλλά πως είμαι και εγώ μεγάλη και τρανή;