Δευτέρα 13 Ιουνίου 2016

Προσωπικό

Είμαι έξω. Περνάω καλά. Ξαφνικά έχω τα νεύρα μου.
Έχω τους λόγους μου.
Απομακρύνομαι, φεύγω. Πάω σπίτι.
Έχω τα νεύρα μου και έχω τους λόγους μου.
Προσωπικοί λόγοι.
Και ξεκινάει.
Προσωπική ψυχανάλυση.
Προσωπική παρηγοριά.
Καθρέφτες, ποτό.
Προσωπικό ξέσπασμα και ξεφάντωμα.
Δεν ξέρω καν τι μουσική ακούω. Για να δούμε.
Προσωπικός ο χορός, προσωπική η μουσική.
Δεν τους μιλάω για τις βιβλιοθήκες μου.
Ή τα ημερολόγια.
Προσωπικά βιβλία και διάβασμα, προσωπική γραφή.
Α, το 'χω διαβάσει αυτό. "Ω! Και τι λέει;"
Δεν θυμάμαι. Δεν θυμάμαι.
Προσωπικά πορίσματα, προσωπικά ερεθίσματα.
Α, ναι.
Και με ρωτάνε. "Πού πας;" "Τι έχεις;"
"Να 'ρθω, ρε;"
Προσωπικά οδικά σήματα, στοπ, κόκκινο φανάρι, πράσινο.
Όχι ακόμα πράσινο. Μόλις αποφασίσουν να πάρουν άλλο δρόμο.
Α, τώρα. Πράσινο.
Γυρνούν το κεφάλι. "Σίγουρα, ρε;"
Όχι, δα. Δεν θα 'μαι μόνη, μωρέ.
Και σπίτι. Στους τοίχους.
Προσωπική παρέα, προσωπικοί φίλοι.
Τα φαντάσματά μου, έχω δεθεί. Προσωπικά.
Προσωπικοί εαυτοί. Όλα έχουν να κάνουν με εμένα.
Με πιάνει ανησυχία. Άγχος, διαταραχή.
Κλείδωσα; Να διπλοτσεκάρω.
Προσωπικές κλειδαριές. Μέσα στα ημερολόγια.
Οι καθρέφτες μου κοιτάζουν μόνο εμένα. Είμαι το επίκεντρο.
Προσωπικά ραντεβού. Θα με δει κάποιος, στο δρόμο για το πάρκο.
Κι αν δεν με δει, εγώ το νιώθω. Αισθάνομαι παρουσίες, ξαφνικά.
Προσωπικά ραντεβού..
Δημιουργώ παρουσίες. Ποιος μου το 'μαθε αυτό;
Αυτοδίδακτη. Στην παρά-
Παρατήρηση..
Νομίζω ότι εξειδικεύομαι στη φαντασίωση.
Προσωπικά, δηλαδή, έτσι νομίζω.
Προσωπική εκτίμηση, αυτοεκτίμηση. Όχι μ'αυτήν την έννοια.
Η ετυμολογική *παράνοια.
Βλέπω το πρόσωπό μου στους καθρέφτες.
Δεν είμαι εγώ.
Εγώ είμαι, δηλαδή. Αλλά αν είμαι εγώ
δεν είναι κανείς άλλος.
Οπότε καλύτερα να μην είμαι εγώ. Γι' αυτό θα με πλάσω.
Ξανά και ξανά. Με χίλια ονόματα.
Εστέλ; Σε περίμενα. Η Έμιλυ; Α, με την Έσθερ.
Στολίζω τους καθρέφτες με διαφορετικά φτιασίδια.
Προσωπικά, όμως. Προσωπική τεχνική.
Και είμαι λέει καλλιτέχνης. Και είμαι λέει συγγραφέας.
Και είμαι λέει ποιήτρια..
Δημοσιογράφος, δικηγόρος και
ψυχαναλυτής. Προσωπικά πάντα.
Επαγγέλλομαι προσωπικώς! Υφίσταμαι προσωπικώς.
Ανασαίνω διαφορετικά. Πιο.. προσωπικά.
Είμαι.

Φοβάμαι να ακούω πια τον εαυτό μου να λέει "είμαι".
Γυρίζει πίσω; Κάνει στροφές η μοναξιά αν είναι επιλογή;
Αν είναι απόφαση ζωής; Αν δεν.
Αν δεν είμαι σίγουρη ότι μπορώ χωρίς αυτήν;
Πώς ανασαίνουν απρόσωπα οι άνθρωποι στα πλήθη;
Πώς είναι μαζί; Πώς είναι μαζί; Πώς είστε μαζί;
Τι είναι το μαζί;
Γιατί το ζητάω μονάχα απ' όσους ξέρω πως δεν θα μου δείξουν ποτέ;
Γιατί αποφεύγω όσους μου το προσφέρουν;

Ανησυχώ ότι εξειδικεύομαι.
Κι έχω εκπαιδεύσει καλά τον εαυτό μου να είμαι μόνη.
Και να είμαι διαρκώς επιζών. Αυτή που επιβιώνει.
Και να αγγίζω το σκοτάδι για να επιβιώνω διαρκώς.
Γιατί είναι μια διαδικασία που έχω μάθει απ' έξω και σε όλες τις περιστάσεις.
Πώς ζει κανείς;
Αν είναι να το κάνω κι αυτό μια διαδικασία
προσωπική
μη μου δείξετε.

[...]
"Να 'ρθω, ρε;"
Κόκκινο.





                                                                                                                                   *παρατήρηση