Μεθυσμένη Κομέντια ντελ άρτε

Υπάρχουν απάνω στο κεφάλι μου ανθρωπάκια
μικροσκοπικά και υπερκινητικά, κατακλύζουν
με τις στάλες κραυγών τους το κρανίο μου
-δε θα φανούν κι αν κοιτάξεις καλά.
Το βάδισμά τους θα 'ταν βλέμμα άτεγκτο
οι παλάμες τους ξίφη διακαή και διάπυρες κορδέλες
άλικες και τρυφερές γύρω απ' τα μάτια μου· διάπυρες·
τυλίγονται γύρω απ' τους βόλους των ματιών μου
παραμερίζοντας περιφρονητικά τα βλέφαρά μου
για να μη βλέπω σκοτάδι εγώ-μονάχα πυρακτωμένες τις εικόνες
που υπογράφουν γύρω μου με περιδινήσεις
ενώ χαράζουν στις επιφάνειες βλέμματα εωσφορικά
που δε μ'ανήκουν
παντελώς.
Εξαιρετικός ο ίλιγγος των γελοτοποιών
γύρω μου και απάνω μου
με κάνει να αισθάνομαι μέλος κι εγώ της κωμωδίας
της πλάκας που δεν αγγίζω με τις αισθήσεις μου
την αντίληψη
-το να κατανοήσεις διαφέρει απ' το να αντιληφθείς κατά πολύ.

Αναφέρω πως τ'ανθρωπάκια μου είναι αλλόφρονα
έχουν πελώρια ερωτηματικά αντί της κεφαλής
επιβλητικά και με αλαζονεία τοποθετημένα
επ' ακριβώς στη θέση που θα ταίριαζε το κεφάλι
-χτυπάνε με τ'αντίστοιχα κεφάλια τους το έδαφος
και με τρυπάνε μοχθώντας να διεισδύσουν.

- Μη μου τρυπάς το κεφάλι.
- Δε σ'άγγιξα.
- Μ'άγγιξες.
- Δεν ήμουν εγώ.

Άθελά τους-δεν τα κατηγορώ
καθώς χτυπούν με μανία το κρανίο
για ν'ανοίξουν, να φιλοξενηθούν-είναι μόνα-
χαράζουν ανάμεσα στις μπούκλες μου φράσεις τάχα συμπτωματικές
που όλες μ'ερωτηματικά μου προσφέρονται:
Εαυτός είσαι ή γίνεσαι;
Η ιστορία έχει άραγε σημασία;
Ελεύθερος πρέπει να είσαι ή να νιώθεις;
Κι αν νιώθεις και δεν είσαι;
Κι αν είσαι και δεν νιώθεις;
Πότε λήγει αυτή η κονσέρβα;

Πλησιάζουν οι Απόκριες-αυτές που ψευδαισθησιακά
προσποιούμαστε ότι ζούμε μονάχα μια στιγμή
μέσα στο χρόνο-κι η μεταμφίεση μοιάζει άφευκτη.
Τα ανθρωπάκια συσσωρεύονται στα χείλη μου
τα σφραγίζουν με τα κρύα τους γυμνά πόδια
και δε μ'αφήνουν να τα υποδείξω
να ουρλιάξω την ύπαρξή τους για να με δουν
πίσω απ' αυτά κι εκείνοι οι εκκεντρικοί Αρλεκίνοι,
οι πληγωμένοι, οι αναρχικοί, οι καταναλωμένοι.
Κι η μεταμφίεση παίρνει μέρος.

Υπάρχουν απάνω στο κεφάλι μου ανθρωπάκια
μελαγχολικά, αθόρυβα, ακίνητα
χασκογελούν με μάτια θλιμμένα και βλέφαρα μισάνοιχτα
στους παλιάτσους απέναντι, στα πλάγια και πιο πέρα
με κρύβουν πίσω απ' τα μαλλιά μου και
συμμετέχουν στην ίδια παράσταση μ' εκείνους
τους αναρχικούς κλόουν-με τα δικά τους αντίστοιχα ανθρωπάκια
και τις σκιές
στα κεφάλια τους τώρα ευθείες γραμμές και τελίτσες!
τέντωσαν το σώμα όσο μπορούσαν για να φτάσουν
τους ανθρώπους
να αισθανθούν μαζί
με τους ανθρώπους
να συμμετέχουν
στους ανθρώπους·
Και δεν έχουν ιδέα από ανθρώπους.

Φέτος σκέφτηκα να ντυθώ Κολομπίνα.