tag:blogger.com,1999:blog-89937816932207637352024-03-28T09:32:20.498-07:00Helianthus AsteraceaeDarkness protects my Sun where vulnerable wild horses run. Bats fall in love with the bees and my mind holds all the keys.veldaeryahttp://www.blogger.com/profile/01287231708663285431noreply@blogger.comBlogger93125tag:blogger.com,1999:blog-8993781693220763735.post-68767876183498466562024-03-01T10:23:00.000-08:002024-03-01T10:23:02.641-08:00ο φίλος ~ μέρος πρώτο<p> <span style="font-family: Poppins; font-size: large;"> {1}</span></p><p><span style="font-family: Poppins; font-size: medium;"> Είδα όνειρο ότι -δεν θυμάμαι από πού ξεκινούσε -ήμασταν σε μια παραλία μετά από μια μεγάλη ταραχή. Ήταν απόγευμα, έφευγε ο ήλιος. Είχε προηγηθεί ένα χάος, είχε πάει να με πνίξει το μυαλό μου στο νερό. Το νερό με τιμωρεί και με απειλεί πάντοτε στα όνειρά μου. Κάπως είχα καταφέρει να μην τελειώσει το όνειρο στον πνιγμό, στο θάνατο. Και κάπως είχα βρεθεί να νιώθω την υγρασία στα ρούχα και στην αστάθεια της δύσης του ήλιου στα κόκκαλά μου. Και μετά ήρθε αυτός, ο φίλος. Μου χαμογέλασε και το σώμα του ήταν φιλόξενο. Μέσα σε πολλές αγκαλιές δεν νιώθω φιλόξενη. Η δική του εκείνη τη στιγμή ήταν.<br /> Αφέθηκα στο ότι είμαι επιθυμητή για λίγο και το μυαλό μου σώπασε. Την ξέρω τη συνταγή για να ηρεμεί το μυαλό μου, απλώς τα χέρια μου δεν έχουν εκπαιδευτεί να την εκτελούν αυθόρμητα. Αναζητώ διαρκώς στα χέρια μου τη λειτουργικότητα αυτή. Ίσως να είμαι απ' τις ανθρώπους που θα τη βρουν στα χέρια των άλλων. Στα χέρια του πάντως σε αυτό το όνειρο, τη βρήκα. Όχι τόσο την ασφάλεια. Τα χέρια του δεν είναι ασφαλή, ούτε εκτός ονείρου. Είναι άστατα, αδέξια. Όσες φορές του έχω δώσει να κρατήσει το μυαλό μου, του έχει γλιστρήσει στο χώμα. Δεν ήταν η ασφάλεια αυτό που μου πρόσφερε, αλλά η επιθυμία. Στα χέρια του εκείνη τη στιγμή ήμουν επιθυμητή.<br /> Με αγκάλιασε, με άγνοια. Δε γνώριζε για τη φουρτούνα, ή τουλάχιστον έτσι πίστεψα. Με πήρε από το χέρι και μου είπε ότι θέλει να προχωρήσουμε μαζί. Περπατήσαμε στην παραλία και μου πρόφερε λόγια αγάπης. Δυνατής φιλίας, συντροφικότητας και αγάπης. Δε θυμάμαι τις λέξεις, όμως θυμάμαι τη δυνατή αγάπη. Κάπου εκεί έγινε μια συμφωνία ανάμεσά μας, άρρητη: θα γυρίσουμε τον κόσμο. Θα γυρίσουμε τις πόλεις, τις γειτονιές, τις παρέες. Τους θρήνους. Τα σπίτια, τα μεροκάματα. Τους αγώνες μας, τους ανθρώπους. Θα γυρίσουμε μαζί τη ζωή. Ό,τι αντιλαμβανόμαστε εμείς ως κόσμο. Τον κόσμο μας, τον κόσμο τον δικό μας. Πλάι πλάι και κάποτε ο ένας στα χέρια της άλλης.<br /> Κοιταχτήκαμε για να σφραγίσουμε τη συμφωνία αυτή και μετά βρεθήκαμε μαζί μέσα στη θάλασσα. Με τράβηξε μέχρι εκεί που δεν μπορούσα να ακουμπήσω τα πόδια μου στην άμμο. "Είσαι επιθυμητή εδώ", μου είπε. "Η θάλασσα είναι φιλόξενη απόψε". <br /> Μαζί περνούσαμε το ένα κύμα μετά το άλλο. "Ο ήλιος μας εγκατέλειψε", σκέφτηκα από μέσα μου. "Ο ήλιος μας αποχαιρέτησε και για σήμερα", είπε εκείνος με φωνή. Το φεγγάρι ήρθε να μας πει άλλο ένα ψέμα. Ήρθε κι ήταν το μισό. Κάθε βράδυ μου υπόσχεται πως θα μας δοθεί ολόκληρο και ακέραιο και κάθε επόμενη νύχτα όλο και προσθέτει, όλο κι αφαιρεί. Κι όταν έρθει η πανσέληνος, είναι ήδη αργά για εμάς, για το φεγγάρι κι εμένα, διότι εγώ δεν έχω την ψυχή να το πιστέψω πια. <br /> Έκανα αυτές τις σκέψεις, πότιζα το δέρμα μου με αμφιβολία, όσο αγωνιζόμουν με το κύμα, μέχρι που αισθάνθηκα την απουσία του φίλου. Η ταραχή κυριάρχησε. Κοίταξα γύρω. Θάλασσα, θάλασσα απέραντη, σκοτάδι, μαύρος ουρανός. Μαύρο ατέρμονο, σαν μια ανεπιθύμητη μελανιά που τη βλέπω παντού πάνω στο σώμα μου. Έψαχνα τον φίλο, δεν ήταν πουθενά. Με εγκατέλειψε, σαν τον ήλιο. Μου άφησε σημάδια στο δέρμα σαν κι αυτόν. <br /> Το ένστικτό μου με έσπευσε σε φυγή, εστίασα σε όλους τους μύες του σώματός μου και βρέθηκα πίσω στην ακτή. Ξάπλωσα στη βρεγμένη άμμο, έκλαψα με λυγμούς. Αφέθηκα στο θρήνο, το σώμα μου πονούσε από το θρήνο. Ο θρήνος για τους ανθρώπους μου είναι κομμάτι της ψυχής μου, έχει μια ξεχωριστή θέση που την κρατάω για εκείνους κάθε που ξεκινά μια φιλία. <br /> Ο χρόνος περνούσε κι εγώ έμεινα κοντά στην παλίρροια να μετράω τον πόνο. Κι εκεί που είχα μεθύσει από τα δάκρυα, με ώθησε ο θυμός να σηκωθώ. Ο θυμός και η απελπισία μου σφίγγουν το χέρι δυνατά. Λίγο πριν μου σπάσουν τα οστά, σηκώθηκα και άρχισα ν' ανεβαίνω το βουνό. "Θα πάρω άλλο δρόμο και θα φτάσω μόνη", σκέφτηκα με τα δόντια σφιγμένα. "Θα γυρίσω τον κόσμο. Θα γυρίσω τη ζωή, τους ανθρώπους, τις παρέες, τα σπίτια, τα μεροκάματα".<br /> Άφησα πίσω μου τη θάλασσα κι ανέβηκα με τα πόδια και τα χέρια μου τους μεγάλους βράχους.</span></p>veldaeryahttp://www.blogger.com/profile/01287231708663285431noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8993781693220763735.post-65938458895083180992021-09-09T13:58:00.001-07:002021-09-09T14:01:02.102-07:00οι νάρκισσοι άνθρωποι_είστε μεγάλο κομμάτι της ζωής μου<br />χωρίς εσάς δεν ξέρω ποια θα ήμουν<br />έχω πλαστεί για εσάς<br />δουλεύατε χρόνια για να με δημιουργήσετε<br />ούτε να συνεργαζόσασταν δηλαδή<br />ούτε να γνωριζόσασταν<br /><br />πάρτε μου ό,τι έχω<br />γιατί όσα χτίζω δεν μου ανήκουν<br />είμαι ιδιοκτησία<br />είμαι ιδιοκτησία<br />τα παράγωγά μου είναι προϊόντα<br /><br />καβατζώστε με<br /><br />ανοίξτε περίτεχνα το κεφάλι μου και αφαιρέστε μου τη συνείδηση<br />την αυτεπίγνωση, την αυτονομία <br />βάλτε τα όλα σε ένα άδειο μπουκάλι μπύρας<br />στη βιβλιοθήκη σας<br />ανάμεσα στα βιβλία που σας έμαθαν να μιλάτε τόσο σύνθετα<br />τόσο μπερδεμένα, τόσο εντυπωσιακά<br />ανάμεσα στους νάρκισσους συγγραφείς <br />που σας γοήτευσαν <br />που είχατε σαν πρότυπο<br />τους γυναικοκτόνους, τους παραβιαστές <br />τους επιτυχημένους ανθρώπους<br />έχετε μεγάλη επιρροή πάνω μου<br />μπορείτε να με κάνετε να συμφωνήσω μαζί σας <br />πως<br /><br />η νύχτα είναι μέρα<br /><br />το ραντεβού ήταν στις 8<br /><br />το γυαλί ήταν ήδη σπασμένο<br /><br />το κεφάλι μου ήταν ήδη σπασμένο<br /><br />ο θυμός μου είναι γενετική ανωμαλία<br /><br />το νερό της θάλασσας είναι γλυκό<br /><br />τα χέρια σας στο σώμα μου είναι γλυκά<br /><br />η χειραψία σας είναι οικεία<br /><br />τα δικαιώματά μου είναι καταπίεση <br /><br />κάθε φορά που κερδίζω έδαφος ν' αγαπώ<br />κι εγώ την εαυτή μου<br />εσείς αντλείτε υπεραξία απ' την εργασία μου<br />τη δουλειά που κάνω για 'μένα<br />για να ζήσω<br />για να επιβιώσω<br />και μου παίρνετε όσα έχω χτίσει, λες και είναι για εσάς<br /><br />λες και ζω για εσάς, λες και μαθαίνω ν' αγαπώ για εσάς<br />λες και είμαι εδώ για να δίνω<br />να δίνω να δίνω<br />μονάχα στους ανθρώπους που γεμίζουν με μανία <br />ένα καλάθι χωρίς πάτο<br />μια μαύρη τρύπα πλυντήριο που ξεπλένει<br />όλα αυτά για τα οποία έχω δουλέψει<br /><br />τα ψιλά γράμματα στο συμβόλαιο της έκθεσης<br />στους ανθρώπους<br />στους νάρκισσους ανθρώπους<br />έλεγαν πως δεν μου <br />ανήκει<br />τίποτα<br />απ' το μυαλό και το κορμί μου<br /><br />κι αν το δεις το χαρτί δεν διαβάζεται πλέον<br />είναι κατάμαυρο<br />γιατί έχει την υπογραφή μου απάνω ίσαμε χίλιες ενενήντα φορέςveldaeryahttp://www.blogger.com/profile/01287231708663285431noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8993781693220763735.post-16302237101919067332021-09-05T12:03:00.003-07:002021-09-05T12:03:35.649-07:00εδώ που σ' άφησαΦεύγοντας έπρεπε να πάρεις περισσότερα,<br /><div>τι σε έπιασε ξαφνικά και ήσουν τόσο επιεικής;</div><div>Εσύ μου 'μαθες να μην είμαι επιεικής με εμένα</div><div>να είμαι σκληρή,</div><div>να με στήνω στον τοίχο, μέχρι να</div><div>γίνω αυτό που σου αξίζει<span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">·</span></div><div><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">το κάτι παραπάνω που δεν μπορούσα να </span></div><div><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">είμαι</span></div><div><span style="font-family: Times New Roman, serif;">και ήθελες να μην το ξεχνώ.</span></div><div><span style="font-family: Times New Roman, serif;">Δεν θα το ξεχάσω ποτέ, μπορείς</span></div><div><span style="font-family: Times New Roman, serif;">να κοιμάσαι ήσυχη.</span></div><div><span style="font-family: Times New Roman, serif;">Μπορείς να κοιμάσαι;</span></div><div><span style="font-family: Times New Roman, serif;">Εγώ έχω να κοιμηθώ πάλι τρεις</span></div><div><span style="font-family: Times New Roman, serif;">μέρες, στο περίπου.</span></div><div><span style="font-family: Times New Roman, serif;">Τελευταία έχω αρχίσει και σου μοιάζω,</span></div><div><span style="font-family: Times New Roman, serif;">για αυτό και δεν μπορώ να αντιληφθώ το χρόνο</span></div><div><span style="font-family: Times New Roman, serif;">με πονάω και μου θυμίζω εσένα</span></div><div><span style="font-family: Times New Roman, serif;">προτιμώ να είσαι εδώ και να με πληγώνεις</span></div><div><span style="font-family: Times New Roman, serif;">παρά να είμαι μόνη και να 'χω τόση δουλειά να κάνω</span></div><div><span style="font-family: Times New Roman, serif;">με το μυαλό μου, με την καρδιά μου</span></div><div><span style="font-family: Times New Roman, serif;">και άλλες τέτοιες εκκρεμότητες</span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">·</span></div><div><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Πίστεψα πως δεν μου αξίζει τίποτε παραπάνω</span></div><div><span style="font-family: Times New Roman, serif;">και αντάλλαξα τα όνειρά μου για το ποια θέλω να γίνω</span></div><div><span style="font-family: Times New Roman, serif;">για ένα κρασί μαζί σου με την προσοχή σου πάνω μου </span></div><div><span style="font-family: Times New Roman, serif;">και μια εκδρομή με παρέα που δεν θα με αφορά</span></div><div><span style="font-family: Times New Roman, serif;">και δεν θα με μάθει, γιατί</span></div><div><span style="font-family: Times New Roman, serif;">εσύ προηγείσαι.</span></div><div><span style="font-family: Times New Roman, serif;">Προηγούσουν της κάθε στιγμής μου και των όσων </span></div><div><span style="font-family: Times New Roman, serif;">μπορούσα να 'χα κατακτήσει</span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">·</span></div><div><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">των ανθρώπων που με αγάπησαν και</span></div><div><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">που τους άξιζε μια ευκαιρία</span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">·</span></div><div><span style="font-family: Times New Roman, serif;">των στιγμών που χρωστούσα στον εαυτό μου να μείνω μόνη</span></div><div><span style="font-family: Times New Roman, serif;">σε ένα μπαλκόνι και να εξασκώ τα μάτια μου</span></div><div><span style="font-family: Times New Roman, serif;">στον ουρανό</span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">·</span></div><div><span style="font-family: Times New Roman, serif;">του διαβάσματος, του έρωτα, της πρακτικής μου για τη σχολή</span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">·</span></div><div><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Γενικότερα προηγούσουν </span></div><div><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">και τώρα που έχω τόσα θέματα να με αντιμετωπίσουν</span></div><div><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">πάλι προηγείσαι, από όλες τις πληγές</span></div><div><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">εσύ είσαι η πρώτη. </span></div><div><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Φεύγοντας έπρεπε να πάρεις περισσότερα,</span></div><div><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">αλλά και πάλι ήθελες να προηγείσαι</span></div><div><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">σε όλα αυτά που θα 'χω να θυμάμαι.</span></div>veldaeryahttp://www.blogger.com/profile/01287231708663285431noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8993781693220763735.post-56676755239461950362021-06-11T03:09:00.002-07:002021-06-11T03:10:25.005-07:0011.06.21Έχω πλέξει τα μαλλιά μου με μαύρη κορδέλα και λευκή<br /><br />περπατάω αγκαλιά με τις αντιφάσεις μου<br /><br />το κεφάλι μου βουίζει με ήχο και σιωπή.<br /><br />Με δείχνουν στον δρόμο "Την βλέπεις;<br /><br />Χθες πλήρωσε εισιτήριο για το λάιβ<br /><br />και ήρθε με ωτοασπίδες."<br /><br /><br />Διαβάζω παραμύθια σε κωφάλαλους<br /><br />φιλάω ανθρώπους που έχουν εξαφανιστεί<br /><br />βάζω νερό σε χάρτινο ποτιστήρι για να<br /><br />ξεδιψάσω την άσφαλτο.<br /><br />Κοιτάζω τα αστέρια το ξημέρωμα<br /><br />και με αγκαλιάζω αφού μ' εγκαταλείψω.<br /><br /><br />Είμαι ελεύθερη από το νόημα<br /><br />το αφήνω να με αφήσει γιατί μεγάλωσε πια<br /><br />διαβάζω εφημερίδες και στρίβω τσιγάρα με τις λέξεις<br /><br />θυμήθηκα ποια είμαι επειδή με άφησες.<br /><br />Θυμήθηκα ότι δεν είμαι αυτή που ήμουν<br /><br />και ότι αυτή που θα γίνω ξέχασε σπίτι το εισιτήριο.<br /><br /><br />Οι χειροπέδες στο κομοδίνο<br /><br />έλα μωρό μου να δέσουμε τους φόβους μας με την αγάπη.<br /><br />veldaeryahttp://www.blogger.com/profile/01287231708663285431noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8993781693220763735.post-59024462012618213412020-11-18T13:38:00.003-08:002021-01-14T13:47:55.963-08:00MannequinΛοκντάουν ή κάτι τέτοιο.<br />Μια πιο ωμή διαπόμπευση της πραγματικότητας.<br />Είμαι όσα δεν ήμουν. Δεν κοιμόμουν νωρίς το πρωί <br />δεν κάπνιζα. Δεν χλεύαζα τα όνειρά μου δεν ένιωθα<br />ματαιότητα δεν είχα γνωρίσει την κατάθλιψη. Δεν <br />άφηνα τον θυμό μου να νικά και δεν ήμουν έρμαιο <br />του παρορμητισμού. Υπήρχε ένα πλάνο για όλα<br />Τώρα όλα είναι ωμά και κυβερνά η μοναξιά<br />Νιώθω μια ελευθερία μέσα στον πόνο.<br />Ότι δεν είμαι ψεύτρα τουλάχιστον.<br />Οι άνθρωποι δεν μιλάνε. Δεν μοιραζόμαστε τις<br />παράνοιες και τις ιδέες μας. Το άσχετο νέο,<br />το αυθόρμητο κάλεσμα, το τυχαίο. <br />Δεν είναι ρομαντικό να νοσταλγώ έναν τυχαίο<br />καφέ με ένα φίλο. Είναι καταπίεση, σήψη. Δεν είναι<br />λογοτεχνία, πολιτισμός. Οι λέξεις που γράφω.<br />Δεν θέλω να γράψω, μου προκαλεί αποστροφή<br />οτιδήποτε γράφω να είναι πολιτισμός<br />να είναι γλώσσα και στοιχείο ιστορίας<br />Το παρόν είναι ο δικτάτορας, το φως της μέρας<br />είναι ο ολοκληρωτισμός. Περπατάω στην άδεια<br />πόλη του ρεθύμνου και μέσα στο κεφάλι μου ουρλιάζω<br />γιατί τόσο ήσυχα ρε καθίκια; Γιατί τέτοια ησυχία;<br />Σε τι αποσκοπεί η σιωπή και η ησυχία; Πώς μας σώζει<br />η ησυχία από την πανδημία; Τι γίνεται για την πανδημία<br />και τι γίνεται για να μας λιώσει; Δεν θέλω να γράψω<br />πολιτικά. Το κίνημα μου έχει κατακερματίσει την φαντασία<br />Όλα είναι σύστημα και το σύστημα έχει συστημικούς <br />τρόπους να μας αφήσει να είμαστε αντισυστημικές. Κι εμείς <br />συνεχίζουμε να το κάνουμε με τα παραθυράκια που μας αφήνει. <br />Έχουμε την άδεια ν' αντιδρούμε και να ξεσπάμε όπως<br />μας υποδεικνύεται. Η φαντασία έχει δώσει αρκετό<br />χώρο στον πόνο. Υπάρχει πόνος και μοναξιά,<br />όχι ρομαντική μοναξιά. Συγκεντρωτική. Αποφασίζει<br />διατάζει και παραλύει. Πνίγομαι στον θυμό και τη μοναξιά.<br />Η άδεια πόλη είναι ασφυκτική. Βλέπω θύελλα και φωτιά.<br />Πέφτω κάτω, κλαίω. Οι φίλες έχουν να λένε ότι σκοντάφτω<br />ακραία συχνά. Έχω μάθει και δεν πέφτω.<br />Φταίει το παπούτσι και το ότι είναι προβλέψιμο ότι θα <br />συμβεί. Τώρα σκόνταψα και δεν προσπάθησα. <br />Ήθελα να πέσω, γιατί όλο ξύνω την επιφάνεια του εδάφους<br />με την παρουσία μου. Με τα γυμνά χέρια και τα κόκκαλά μου.<br />Τα κόκκαλά πάνω απ' το θώρακα τα νιώθω γυμνά<br />κι εκτεθειμένα, το κρύο χτυπάει τα αγγεία μου.<br />Πόνος μονάρχης. Πάντα έχω επιλογή να μην, αλλά <br />θέλω να γίνει αυτή τη φορά.<br />Πέφτω και βγάζω ψεύτες τους φίλους. Το πεζοδρόμιο<br />είναι κρύο και τα γυμνά κόκκαλα το γρατζουνάνε.<br />Ακούω το τρίξιμο απ' την τριβή και οι αισθητηριακοί<br />μου υποδοχείς μου εκφράζονται με μίσος. "Θα δεις", μου <br />λένε. Δεν την ήθελες την φασαρία; Δεν τους ήθελες<br />τους ανθρώπους; Να τώρα πια δεν θα τους βλέπεις<br />και δεν θα ανταλλάσσετε κουβέντα. Κι όταν τους<br />βλέπεις θα είναι εσωστρεφείς και θλιμμένοι. Αμηχανία,<br />δεν ξέρω πια να εκφράζομαι. Να εκφέρω λέξεις λειτουργικά<br />να με πιάνεις. Είμαι κάτω στο κρύο πεζοδρόμιο και οι<br />μπάτσοι στρίβουν στην επόμενη γωνιά. Μπλε φως<br />και μαφιόζικο κλίμα. Δεν έκανα κάτι λάθος, κι όμως<br />νιώθω πως είμαι εγκληματίας. Όταν τους βλέπω<br />ξέρω πως είμαι. Άτοπη και εγκληματίας. Η ύπαρξή μου<br />είναι ένα έγκλημα. Ανεβάζω το βλέμμα. Φεύγουν, <br />δεν με είδαν. Η ανακούφιση αυτή είναι ενοχλητική <br />για τον εγωισμό μου. Σηκώνω το<br />βλέμμα. Δεν μπορώ να σηκωθώ. Δεν μπορώ να πάρω <br />τα πόδια μου. Αναλύοντας παρέλυσα στο κρύο<br />οδόστρωμα. Θέλω να ουρλιάξω βοήθεια. Να ουρλιάξω<br />γενικώς. Στρέφω το βλέμμα στη βιτρίνα, κούκλες μανεκέν.<br />Ρούχα περιποιημένα, κακόγουστα. Το προνόμιο της εμφάνισης<br />όμορφες κούκλες βιτρίνας, έτοιμες να μου κάνουν<br />φιλανθρωπία. Απλώνουν το χέρι να με σώσουν απ' το<br />κρύο πάτωμα. Το απλώνω κι εγώ και τους κάνω <br />χάι φάιβ. Δεν θα μπω μες στη βιτρίνα σας<br />είστε το φόντο της αποσύνθεσής μου.veldaeryahttp://www.blogger.com/profile/01287231708663285431noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8993781693220763735.post-41568405108281466752019-01-13T14:29:00.000-08:002019-01-13T14:29:08.903-08:00δεν πάει τίποτα λάθος και αυτό μου τη σπάει<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
περίμενα να περάσει κάμποσος καιρός για να σταματήσουν όλοι να διαβάζουν αυτό το μπλογκ. για να μπορέσω πάλι να γράφω σε ένα αόρατο κοινό. θα μπορούσα να γράφω απλά στο ημερολόγιό μου, θα μου πείτε, αλλά να πάτε να γαμηθείτε θα σας πω εγώ, ας είμαι παθέτικ κι εγώ μια φορά.<br />η φάση είναι ότι είμαι πάρα πολύ θυμωμένη. και το χειρότερο είναι ότι δεν μου βγαίνει να το εκφράσω καν. δεν ξέρω καν τι σημαίνει "θυμωμένη" αυτή τη στιγμή που το εξέφρασα. ίσως κι απελπισμένη θα έλεγα.<br />νιώθω πως χάνομαι μέσα σε μια μαύρη τρύπα που λέγεται ωριμότητα και ενηλικίωση σε μια καπιταλιστική πραγματικότητα. χωρίς συναίσθημα, χωρίς ψυχή, χωρίς πάθος για ζωή και πάθος για ανθρώπους. χωρίς ζήλο και ένταση. ανακατατάξεις και ρόλερκόουστερ φάσεις. τίποτα. μια ευθεία γραμμή αδράνειας, μια οριζόντια ακέραια ζωή. και γαμώ.<br /><br />νιώθω πιο γήινη από ποτέ και μου έχει κοστίσει πολύ άσχημα. νιώθω συνηθισμένη, κοινότυπη, διάφανη. νιώθω πως έφυγαν πολλά απ τη ζωή μου κι έχω μείνει με όλα όσα τείνουν προς μια συγκατάβαση, μια κομφορμιστική ζωή. θέλω να τα σπάσω όλα, αλλά δεν θέλω κιόλας, γιατί τα πάω καλά πρώτη φορά σε κάτι τόσο συνηθισμένο.<br /><br />εδώ είναι το πρόβλημα.<br /><br />βολεύομαι.<br /><br />αρχίζω να βαδίζω προς μια ζωή βολική. μόνο που για εμένα δεν θα είναι καθόλου βολική, γιατί μόλις ο εαυτός μου το καταλάβει πως οδεύω προς αυτό, θα με βγάλει εκτός πορείας κι αυτή τη φορά δεν θα είναι όπως κάποτε.<br /><br />δεν έχω αισθανθεί ποτέ στη ζωή μου ματαιότητα. και φοβάμαι πολύ ότι αν συνεχίσω έτσι μια μέρα αυτό θα συμβεί. κι αν συμβεί, δεν μπορώ να με φανταστώ να υπάρχω έτσι. είναι βαρύ για εμένα. κι αυτό που με τρομάζει πιο πολύ είναι πως μπορεί και να συνεχίσω να υπάρχω έτσι. ματαιόδοξη. μάταιη. με μια μάταιη βολεμένη ζωή.<br /><br />δεν είμαι εγώ αυτή.<br /><br />η φάση είναι ότι οι φίλοι χάνονται. ο καθένας παίρνει το δρόμο του για μια τέτοια ζωή. μα τόσο λάθος έκανα όταν μάθαινα να τους αγαπώ; αγάπησα ανθρώπους που δεν είμαστε συνοδοιπόροι;<br /><br />νιώθω πως όλοι είναι μόνοι κατ' επιλογήν. πως το πλήθος ακολουθεί τη μοναξιά και την συναισθηματική απομόνωση. πως η αντίδραση είναι κάτι που ονειροπολείς με ανοιχτά μάτια και έντονους διαλόγους στην ντουζιέρα και στο λεωφορείο.<br /><br />δεν είμαι εγώ αυτή.<br /><br />νιώθω πως ήρθε η ώρα να μου χαλάσω πάλι όσα έχω χτίσει και να κάνω όλες τις λάθος κινήσεις που απαιτούνται για να εκτροχιαστώ.<br /><br />και αυτήν την ώθηση αυτή τη φορά την εμπιστεύομαι όσο τίποτα.<br /><br />μόλις έγραψα τον τίτλο "δεν πάει τίποτα λάθος και αυτό μου τη σπάει". ρε εγώ δεν έμαθα να ζω έτσι για να είναι έτσι η ζωή μου. αλλά για να είμαι κι εγώ λιγάκι στις παρέες σας. για να μην με κοιτάτε σαν να είμαι ξέμπαρκη, άκυρη και τρελή. αλλά τι να τις κάνω τις παρέες σας αν πρέπει να κάνω τόσες εκπτώσεις από το μυαλό μου και αυτά που πιστεύω για να αράζουμε;<br /><br />δεν είναι φιλία αυτό.<br />και η φάση είναι ότι και μερικοί από εσάς είστε σαν εμένα και πονάτε και κάνετε τις ίδιες εκπτώσεις και δεν λέτε κουβέντα. ελάτε να τους γαμήσουμε λίγο τη φάση.<br /><br />τα λεφτά ορίζουν πολλά τελικά.<br /><br />εκεί που δεν το περίμενα άρχισαν να ορίζουν τους φίλους και τις παρέες που είσαι αποδεκτός, τα στέκια, τα τραπέζια, τα σαλόνια, τα πάρτι.<br />τόσο ρηχή είναι η φάση και η πραγματικότητα, κι εγώ καθόμουν σαν ηλίθια και την φιλοσοφούσα και έκανα αναλύσεις. βία στη φάση<br /><br />βία βία βία στη γαμωφάση σας.<br />και μην μου πείτε πως είμαι φασίστας που το λέω αυτό<br />γαμώ τα σπίτια σας η φάση σας μου ρίχνει βία με την κάθε ανάσα<br />για αυτό δεν λέτε κάτι, ε;<br />τι να πείτε.<br />κατάπιατε τη γλώσσα σας γιατί στο κάτω κάτω κι αυτή για κατανάλωση είναι όπως κι εσείς οι ίδιοι.</div>
veldaeryahttp://www.blogger.com/profile/01287231708663285431noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8993781693220763735.post-68854567105426863922019-01-02T10:31:00.002-08:002021-07-16T14:23:24.878-07:00κάτι νεύρα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
-Μου έλειψες, είπα στο μίσος.<br />
-Δεν έλειπα εγώ, μου απάντησε. Εσύ έλειπες.<br />
<br />
Κι είχε δίκιο. Εγώ έλειπα. Από επιλογή να απέχω για να ζήσω λίγο μια φάση καλή. Μια φάση παρεϊστικη και απεχουσα από φασαρίες, από απογοήτευση, από διαρκή κίνηση και εξάντληση. Μια φάση φουσκωμένη. Γαμω την Παναγία.<br />
<br />
Ρε. Είμαι πολύ θυμωμένη, αλήθεια. Αλλά σταθερά. Και κάπως βαθιά θλιμμένη αλλά με μια ενέργεια. Μια θλίψη ενεργητική, μια απελπισία με δόντια. Με νύχια, με όπλα στα δύο άκρα. Μια απογοήτευση που εκφράζεται μόνο μέσα από μαχαίρια ακονισμένα.<br />
<br />
Έχω νεύρα γιατί γαμώ την Παναγία σας. Θα πατήσω κάτω τα πιστεύω μου για εσάς, μουνόπανα. Θα πατήσω πάνω στα παραμύθια μου για να πάρω φόρα να σας ξεσκίσω. Θα ρισκάρω να τα σπρώξω στον πάτο για να πάρω φόρα να εκτοξευτώ προς τα στήθη σας. Θα λερώσω την καρδιά μου. Σας μισώ για αυτό. Δεν είστε σαν εμένα και λάθος μου να το θεωρώ. Δεν έχετε παιδί στο μέσα σας.<br />
<br />
Τέρατα. Θα με κάνετε να πεθάνω για αυτά που θεωρώ δεδομένα. Να πληγωθώ. Να διαλέξω πλευρά. Να ακονίσω την μοναξιά μου. Να προκαλέσω την τύχη μου. Να κάνω το μέλλον μου κομμάτια.<br />
<br />
Δεν μου αξίζει, για αυτό επιμένω, επειδή δεν μου αξίζει.<br />Ούτε το θάνατο διαλέγω, ούτε την ανία. Είμαι εθισμένη στη ζωή και όχι στην αυτοκαταστροφή. Και αυτό είναι η επιλογή μου - μια μάχη, ένας αγώνας για τη ζωή όπως την νιώθω.</div>
veldaeryahttp://www.blogger.com/profile/01287231708663285431noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8993781693220763735.post-72326626018759435312017-11-01T15:00:00.002-07:002017-11-01T15:02:03.815-07:00ανάρτηση<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Πλέον θα ανεβάζω κείμενα γουιθ σαμ γκουντ φρεντζ και στο παρακάτω μπλογκ:<br /><br /><a href="http://zwh-seri.blogspot.gr/">zwh-seri.blogspot.gr</a></div>
veldaeryahttp://www.blogger.com/profile/01287231708663285431noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8993781693220763735.post-46089267227414954832017-04-30T06:05:00.001-07:002017-04-30T06:05:39.328-07:00Στενό 23<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Βρίσκομαι στο στενό 23, στον δρόμο με τα παλιά ερειπωμένα σπίτια. Μου πήρε ώρα να περπατώ μεχρι να καταλάβω ότι θέλω να καταλήξω εδώ με το βήμα μου. Συνήθως δεν ξέρω πού να πάω, μεχρι να φτάσω εκεί. Ο προορισμός είναι μια αγχώδης κανονικότητα και εγώ πολύ αυτιστική για να αντεπεξέλθω αρμονικά. Και το λέω αυτο γιατί όταν σου ζητούν προορισμό - και σου ζητούν οι γονείς, ο καπιταλισμός, η κοινωνία, τα συστήματα - τότε πρέπει να έχεις ένα πλάνο για το πώς θα τον εκπληρώσεις. Όμως εγώ έχω έναν περίεργο τρόπο να αντιλαμβάνομαι τα πράγματα, που δεν έχουν να κάνουν με την παιδικότητα, την αλήθεια, την ελευθερία και τον αυθορμητισμό μου, ως ψυχαναγκαστικές εξισώσεις και κυριολεκτικούς συλλογισμούς. Γιατί εγώ υστερώ σε κανονιστική παραλογική και δρω με συναισθηματική νόηση και ένστικτο. Δρω με τέτοια αντικανονική παιδικότητα και αυθορμητισμό, που φτάνω σε σημείο να πιστεύω πως είμαι μάγισσα ή ξωτικό ή παραμυθιακό στοιχείο φαντασίας κάποιου όντος σε μία άλλη διάσταση. Αλλά μόνο εγώ, οι άλλοι μου φαίνονται πραγματικοί, ρεαλιστικοί και με πραγματιστική νοημοσύνη και αντιληψη. <br /> Εισδύω, λοιπόν, στην κατάσταση του να θεωρώ τον εαυτό μου εκτός κοινωνικής και αντικειμενικής πραγματικότητας και τους άλλους γύρω μου - ορίζω τους "άλλους" ως την πλειονότητα - εντεταγμένους με ευκολία στην συστημικά λογική ζωή. Συνηθίζω να διαχωρίζω τους ανθρώπους ανάμεσα σε νευροτυπικούς και αυτιστικούς - όχι για να προκαταλάβω, αλλά για προσωπικη μου ψυχαναλυτική διαδικασία των άλλων - όμως η επόμενη αγαπημένη μου κατηγοριοποίηση είναι ανάμεσα σε εκείνους που μπορούν με ευκολία, είτε από μόνοι τους, είτε με βοήθεια και εκπαίδευση, να ενταχθούν στην κοινωνική πραγματικότητα και σε εκείνους που δεν έχουν αυτήν την ικανότητα ή ευκαιρία ή, τέλος πάντων, συνέπεια. Οι δήθεν ειδικοί του πνεύματος κατατάσσουν τους δεύτερους στον τομέα της ψυχασθένειας, ψυχικής διαταραχής και ιδιοτροπίας τέλος πάντων της συναισθηματικής κατάστασης, αλλά σε πιο παραλογική και εξωπραγματική μορφή - το εξωπραγματικό ορίζει για εμένα το καθαρά υποκειμενικό στην περίπτωση αυτή - αφού θέλουμε να μιλάμε για "ψυχή". Υπάρχουν, λοιπόν, στον συγκεκριμένο διαχωρισμό, άνθρωποι "κοινωνικο-λογικοί" και άνθρωποι "αντι-κοινωνικο-λογικοί". Η δεύτερη κατηγορία είναι μεγάλο φάσμα, καθώς η "ψυχή" που λέγαμε πριν έγκειται στο εξωπραγματικό κομμάτι της σκέψης του καθένα και έχει άπειρες υποκειμενικές διαστάσεις.<br /> Είμαι στο στενό 23 και θέλω να μιλήσω στα ερειπωμένα σπίτια για τον εαυτό μου. Είμαι η Εβίτα και έχω διαγνωσθεί από τους δήθεν ειδικούς του πνεύματος με μια μορφή αυτισμού. Όμως δεν μπορώ με τίποτα να κατατάξω τον εαυτό μου - και εμπιστευτείτε ότι με ξέρω πολύ καλά - σε μία από τις παραπάνω κατηγορίες. Συνήθιζα να είμαι απόλυτη και απρόσιτη γιατί προσπαθούσα να εξηγήσω την ύπαρξή μου σε σχέση με τους άλλους ανθρώπους, γι' αυτό και σχεδίαζα διάφορες κατηγορίες και κατηγοριοποιούσα, ενώ στην ουσία κατηγορούσα. Λατρεύω την ετυμολογία, όπως βλέπετε, και αυτό γιατί είναι σταθερή, συγκεκριμένη, έχει βάση και μπορεί να συνδέσει λέξεις μεταξύ τους που δεν φαίνονται να έχουν επαφή. Όμως ακούστε κάτι για τον δικό μου αυτισμό: δεν υπάρχει. Ο κόσμος έχει καταντήσει να είναι μια ολότητα κοινωνιών που ρυθμίζονται από συγκεκριμένα συστήματα. Ο πραγματικός κόσμος είναι ένας μηχανισμός με βασικό γρανάζι την αντικειμενικότητα, όχι εκείνη της φύσης και των απαραβίαστων νόμων της, αλλά της αντικειμενικότητας της ανθρωπιάς. Βλέπεις την παράλογη συλλογιστική πορεία σε αυτό; Ο συστημικά κοινωνικός κόσμος είναι ένα σόφισμα.<br /> Πού θέλω να καταλήξω - πέρα από το στενό 23 που αντιλήφηκα ότι θέλω να καταλήξω εκει, αφού κατέληξα; Στο ότι μπορώ να αντιληφθώ με ευκολία, με άνεση, με αυτοπεποίθηση και οικειότητα την αντικειμενικότητα των φυσικών νόμων, όμως δεν μπορώ με τίποτα να δεχθώ και να αντεπεξέλθω κανονιστικά στην αντικειμενικότητα της κοινωνιας των ανθρώπων. Διότι ο άνθρωπος διέπεται, πέρα από την αντικειμενική διάσταση της φύσης, και από τις πολύπτυχες και απανωτές υποκειμενικές διαστάσεις του εξωπραγματικού κόσμου στο μυαλό του. Αυτού που κάποιοι ονομάζουν "ψυχή". Που εγώ το ονομάζω "αλήθεια". Η σκέψη και το συναίσθημα, ο αυθορμητισμός και ο στιγμιαίος ενθουσιασμός, η <i>ικανοτητα</i> του να μην ορίζεις τον προορισμό σου πριν φτάσεις σε αυτόν, αυτή η διάσταση του ανθρώπου είναι για εμένα η <i>παιδικότητα </i>- και προσέξτε την ετυμολογία και την συναισθηματική προσωπική μου φόρτιση της λέξης. Πώς αυτό τεμαχίζεται από μία πλαστή και στενά σχεδιασμένη κοινωνική και αντικειμενική πραγματικότητα; <br /> Έχω παρατηρήσει ότι σε καθημερινές περιπτώσεις που είμαι με ανθρώπους σε συνθήκες οικειότηας, απλότητας, αυθορμητισμού - ας τα ονομάσουμε όλα αυτά παιδικότητα για να μην επαναλαμβάνομαι - δεν λειτουργεί η διάσταση του αυτισμού σε εμένα. Μπορώ να αστειεύομαι, μπορώ να καταλάβω εκφραστικά μέσα και ειρωνικές διαθέσεις, μπορώ να αντιληφθώ τις κινήσεις του σώματος και τις αποχρώσεις στο ύφος του άλλου. Επίσης, δεν καθίσταται απαραίτητο να τακτοποιήσω το δωμάτιό μου, να κάνω γενική καθαριότητα, να βάλω τα μανταλάκια στην απλώστρα με μοτίβο χρώματος και σε σειρά. Δεν επιθυμώ να εκπληρώνω τις ψυχαναγκαστικές μου ανάγκες και τις εμμονές, είτε αυτές είναι έντονες, είτε ελαχίστης σημασίας και δεν είμαι ξερόλας όσον αφορά τις θεωρίες μου, ούτε επιθυμώ να αναλύω τα εξωτερικά ερεθίσματα σε προσωπικούς μου πίνακες αναγνώρισης, εξήγησης και προσωπικών συμπερασμάτων. Δεν εκπληρώνω κανέναν από τους προορισμούς αυτούς. Δεν έχω προορισμό, όμως μπορώ, όταν φτάσω κάπου, να νιώσω ότι εδώ είναι ο προορισμός και εδώ εκπληρώθηκε άλλο ένα ταξίδι. Η παιδικότητά μου είναι η αλήθεια. Η αλήθεια είναι αυτό που δεν μπορώ να ξεχάσω και να προσπεράσω με τίποτα, χωρίς να νιώσω βρώμικη και αλλοτριωμένη από τον εαυτό μου.<br /> Αντίθετα, σε περιπτώσεις που έρχομαι αντιμέτωπη με συστημικές διαδικασίες, λ.χ. τυπικής και ξύλινης ευγένειας, γραφειοκρατίας, εθίμων, υποχρεώσεων σε περιβάλλοντα κοινωνικά, επαγγελματικά, πολιτικά, οικογενειακά, ιεράρχισης κλπ., δεν υπάρχει επικοινωνιακή σύνδεση και κατανόηση όταν δρω με την παιδικότητα και είναι σαν εκείνη να κρύβεται για να μην μαρτυρηθεί και το συναίσθημα που κυριαρχεί είναι η ενοχή. Η ενοχή αυτή προκαλεί το άγχος ότι θα αντιμετωπιστώ σαν κάτι παράλογο σε κώδικα κοινωνικής αντικειμενικότητας και δεν θα μπορέσω να αντεπεξέλθω ή να πετύχω το στόχο μου. Αυτό είναι το κοινωνικό μου άγχος, το οποίο έχει ως ποιητικό αίτιο, όχι την κοινωνική αλληλεπίδραση, όπως σοφιστικά ορίζει η ψυχιατρική/ψυχαναλυτική γνώση, αλλά την κοινωνική αντικειμενικότητα που τεμαχίζει την προσωπική υποκειμενικότητα και την "αλήθεια" μου. Χωρίς αλήθεια πεθαίνω, γιατί <i>εγώ</i> είμαι το <i>παιδι</i>. Στην περίπτωση αυτή, λοιπόν, υπάρχει προορισμός. Γι' αυτό και ενεργοποιείται η κυριολεκτική διάσταση και η ψυχανάγκη. <br /> Αυτό τι σημαίνει όμως για εμένα και τι για τους άλλους; Για τους άλλους δεν ξέρω, θα μου πουν εκείνοι. Γιατί εγώ δεν είμαι ειδικός του πνεύματος και καίω όλες τις κατηγοριοποιήσεις, μαζί κι εκείνες στην αρχή του κειμένου. Γιατί δεν υπάρχουν, αν αφαιρέσεις το φόντο της κοινωνικής ορθότητας. Αν η κοινωνική ορθότητα ήταν η παράνοια, οι κοινωνικά αποδεκτοί και ορθοί του σήμερα, θα ήταν στα ψυχιατρεία. Είναι εσφαλμένα τα αντικειμενικά φίλτρα. Είναι σοφίσματα. Δεν μπορώ να τα εμπιστευτώ, ούτε να κρίνω τους άλλους σύμφωνα με αυτά. Αλλά ούτε και δικά μου θέλω πια να ορίσω, γιατί τότε ενσωματώνω την θεία μορφή των κοινωνικών κατεστημένων στον εαυτό μου. Και γίνομαι εγώ ο δικαστής της υποκειμενικότητας και της αλήθειας. Θέλω να γνωρίζω τον κάθε άνθρωπο από την αρχή και ξεχωριστά, σαν να μην ξέρω τίποτα, σαν να γεννήθηκα τώρα. Θέλω ο κάθε άνθρωπος να ειναι και ένα ταξίδι που δεν θα ξέρω τον προορισμό. <br /> Ο αυτισμός μου ούτως η άλλως έχει ως βασικό συστατικό το σύστημα και είναι η άμυνα του μυαλού μου απέναντι στην φθορά της παιδικότητας. Ο αυτισμός μου και η παράνοια είναι το προστατευτικό τείχος της αλήθειας μου. Το παιδί δεν θα αλλοτριωθει. Το παιδί μονάχα ξέρει τι θα πει ελευθερία. Γιατί το παιδί αισθάνεται και τέτοιες μεγαλόπρεπες ιδεατές έννοιες και σημασίες δεν μπορούν να τις τεμαχίσουν τα συστήματα και όταν τις εισάγουν σε βιβλία, νοοτροπίες, ιδεολογικά οικοδομήματα, εκδοτικές αναλύσεις και συστημικά σχολεία, τότε τις ποτίζουν με τα συστατικά του αυτισμού μου. Της αντικειμενικότητας, του σοφίσματος. Βλέπετε, θεωρώ πως υπάρχει η αλήθεια και το σόφισμα. Δεν πιστεύω στο ψέμα. Αυτός ο κόσμος δεν λειτουργεί με ψέματα, αλλά με πολλές μορφές αλήθειας. Η πολιτική και η διπλωματία δεν ψεύδεται, σοφίζει. Και οι άνθρωποι αλλοιώνουν την αλήθεια και πλάθουν παραλήθειες. Κανείς δεν ψεύδεται ποτέ. Το ψέμα δεν είναι συστατικό αυτού του κόσμου. <br /> Στενό 23. Ήθελα να γράψω στον τοιχο ως σύνθημα ένα ρητό που είχα διαβάσει σε ένα βιβλίο. Αλλά αντ' αυτού, ζωγράφισα δυο καρδιές κι έναν ήλιο στη μέση. Παίρνω φως απ' τον ήλιο, παίρνω φως απ' τον ήλιο, παίρνω φως απ' τον ήλιο και φτιάχνω την αγάπη.<br />Και.. σ'αρέσει;</div>
veldaeryahttp://www.blogger.com/profile/01287231708663285431noreply@blogger.com15tag:blogger.com,1999:blog-8993781693220763735.post-16331820684989602672017-03-01T14:46:00.003-08:002017-03-01T14:46:52.782-08:00Ο γιος του Θανάτου - ένα ηλίθιο κείμενο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ημέρα δύσκολη, έτος ασήμαντο<br /> Στην πόλη μου<br /><br />Καλησπέρα. Ονομάζομαι Παντέρημος.<br /><br />Είμαι μόνος,<br /><br />Εισαγωγή ματαιόδοξη. Δεν θέλω να είμαι πια. Και αυτό το λέω επειδή σήμερα ξύπνησα νωρίς το πρωί για να δω τον ήλιο. Ποτέ κανείς μόνος δεν τολμά να δει τον ήλιο αν δεν ελπίζει να ξεσκίσει την μοναξιά του με τις δολοφόνες ηλιαχτίδες. Το φως διαπερνά τους μόνους και τους πληγώνει περισσότερο από την ανάμνηση. Είμαι μόνος εδώ και αρκετό καιρό, απ' όσο θυμάμαι τον εαυτό μου. Η μάνα μου μού 'δωσε το όνομα του προπάππου μου που είναι νεκρός. Δεν μου το 'δωσε για τη μνήμη του. Μήτε γιατί τον αγαπούσε και ήθελε να τον θυμάται. Μου το 'δωσε μονάχα επειδή είναι νεκρός. Νεκρός σαν εμένα όταν γεννήθηκα. Αυτό το γράμμα θα είναι πιο ελπιδοφόρο απ' όσο δείχνει.<br /><br />Παράγραφος τελευταία. Γεννήθηκα μόνος και νεκρός. Το δέρμα μου ήταν ζαρωμένο και στα χέρια μου είχα ρυτίδες. Η μάνα μου με παράτησε για κάποιον μεγαλύτερο από εμένα. Η μάνα μου ήταν πουτάνα και με άφησε. Ο μόνος μεγαλύτερος από εμένα είναι ο Θάνατος, γιατί εγώ είμαι παιδί του. Σαν να λέμε δηλαδή πως η μάνα μου με άφησε για τον πατέρα μου, αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Ο πατέρας μου δεν έφυγε ποτέ από το πλάι μου και της το κρατούσε κρυφό πως με επισκεπτόταν. Ήθελε να γνωρίζει τα πάντα για 'μένα και με είχε από κοντά για να 'ναι βέβαιος πως θα πεθαίνω καλά. Όλους τους φίλους που γνώριζα ήθελε να τους γνωρίζει κι εκείνος. Ο παιδικός μου κολλητός τον φοβόταν πάντα, γιατί είχε εφιάλτες τις νύχτες πως βαδίζουν μαζί σε μια γέφυρα. Ο πατέρας μου όταν το έμαθε τον πιάσαν τα κλάματα και ψάχνοντας συγχώρεση τον αγκάλιασε και τον πήρε μακριά μου. Η πρώτη μου κοπέλα ήταν η Νεφέλη. Την φίλησα στο στόμα στον κήπο του σπιτιού της. Ο πατέρας μου άνοιξε το καλό κρασί όταν το έμαθε και την κάλεσε σπίτι να της κάνουμε το τραπέζι. Ήθελε να τη γνωρίσει γι' αυτό και την πήρε κι αυτή μαζί του.<br /><br />Παράγραφος ρομαντική. Όλες οι κοπέλες έφευγαν από κοντά μου, γιατί ο πατέρας μου άθελά του τις έπαιρνε μακριά μου. Εγώ ήξερα πως οι μπαμπάδες είναι έτσι και δεν γκρίνιαζα πολύ. Άλλωστε η μάνα μου ήταν πουτάνα και δεν μπορούσα να στηριχτώ σε κάποιον άλλο. Ήταν ο μόνος που μου είχε απομείνει. Όταν ενηλικιώθηκα και το δέρμα μου άρχισε να σκουραίνει από την αποσύνθεση, γνώρισα τη Μυρτώ. Η Μυρτώ ήταν όμορφη και είχε πλεξούδες τα μαλλιά. Τα είχε βαμμένα ροζ και φορούσε μαγικά γυαλιά για να με βλέπει λιγότερο μόνο. Την αγάπησα τη Μυρτώ. Με φιλούσε και έκανε το δέρμα μου ροδαλό και ζεστό. Τα δόντια μου σταμάτησαν να πέφτουν και φύτρωναν νέα πιο γερά. Μπορούσα μάλιστα και να την κοιτάξω χωρίς τα γυαλιά μου. Εκείνη όμως όχι χωρίς τα δικά της. Εκείνη την περίοδο μου ήμουν με τη Μυρτώ, ο πατέρας μου είχε αρχίσει να απομακρύνεται από τη ζωή μου. Εγώ νόμιζα πως δεν με ήθελε πια γιατί τον είχα προδώσει. Όμως τελικά αποδείχθηκε πως εγώ τον έδιωχνα μακριά με την αγάπη μου για τη Μυρτώ. Η Μυρτώ έλεγε πως δεν είναι καιρός για να ζω με τον πατέρα μου. Πως όλα τα παιδιά πρώτα ζουν κι αγαπούν κι έπειτα γίνονται εξαρτημένα από τον πατέρα τους. Εγώ αυτό δεν το 'χα ξανακούσει. Για τη Μυρτώ έγραφα ποιήματα και έπλαθα εικόνες με το μυαλό μου πριν κοιμηθώ, αλλά και κατά τη διάρκεια της μέρας. Εκείνη τα 'λεγε όνειρα. Εγώ απλά εικόνες.<br /><br />Παράγραφος τολμηρή. Ο πατέρας μου μου έστειλε γράμμα πως ήθελε να γνωρίσει τη Μυρτώ. Από τη γραφή του φαινόταν εκνευρισμένος και ανήσυχος. Είχε αρχίσει να νιώθει πως τον αντικαθιστώ. Κι εγώ το ίδιο ένιωθα, αλλά δε φαντάστηκα πως ήταν κακό. Η Μυρτώ όμως δεν ήθελε να τον γνωρίσει. Έλεγε "ποτέ". Έλεγε πως εμείς θα ζήσουμε για πάντα. Και πως αν εγώ ήθελα να μείνω μαζί του, εκείνη δεν θα ερχόταν να με βρει. Έλεγε πως ήθελε να αλλάξει τον κόσμο και να ελευθερώσει τη Ζωή. Ζωή λέγαν τη μητέρα της που ήταν κατάδικη σε φυλακές υψίστης ασφαλείας. Είχε βάλει στόχο ζωής να τη βρει και να την φυγαδεύσει και να τη γνωρίσει σε όλους. Έλεγε πως η μητέρα της έκανε έρωτα με πάθος και πως όλοι την ήθελαν. Ήθελε να την εκθέσει παντού. Τότε κατάλαβα πως δεν ήταν μόνο η δική μου μητέρα πουτάνα. Η Μυρτώ το πήρε πολύ στραβά αυτό και με άφησε. Είπε πως θα φύγει να παλέψει για τους ανθρώπους. Εγώ δεν ήξερα κανέναν άνθρωπο εκτός από εκείνη. Γιατί όσους γνώριζα ο πατέρας μου είχε τον ενθουσιασμό να τους ελέγξει για μένα. Και τους έπαιρνε μακριά μου. Η Μυρτώ ήταν η μόνη που δεν ενδιαφέρθηκε να του συστηθεί. <br /><br />Ανάσα για μια σκληρή παράγραφο που φοβάμαι να γράψω. Ο μπαμπάς μού έβαλε λόγια για τη συμπεριφορά της Μυρτούς. Έλεγε πως με απατά και πως ήταν δικαιολογία η στάση της για να φύγει μακριά μου μαζί με τον εραστή της. Εγώ τον εμπιστεύτηκα γιατί ήταν πάντοτε στο πλάι μου. Γι' αυτό και πήγα απ' το σπίτι της ένα βράδυ και την περίμενα στο κεφαλόσκαλο. Όταν πια έφτασε, ήταν αργά τη νύχτα και εκείνη ήταν μεθυσμένη. Η Μυρτώ δεν έπινε ποτέ, όμως είχε τα γονίδια της μητέρας της και συχνά ήταν μεθυσμένη από το πουθενά. Αυτό το είχα ερωτευτεί σε εκείνη, όμως τώρα πια δεν το άντεχα. Την πλησίασα και την χτύπησα στο κεφάλι με ένα ξύλο. Ο πατέρας μου είπε πως η συνάντηση με εκείνη ήταν νίκη αξιοσημείωτη και πως άξιζε να το γιορτάσουμε. Μου το έγραψε σε ένα γράμμα που έλεγε επίσης πως με συγχωρεί για την προδωσία μου απέναντί του και πως ήρθε καιρός ν'ανταμώσουμε και να μου κάνει κι εμένα το τραπέζι. Εγώ αφού είχα χάσει τη Μυρτώ, είχα χάσει ξανά και το χρώμα μου, μαζί με τα δόντια και την όρασή μου.<br /><br />Παράγραφος. Έβαλα το καλό μου κουστούμι και αγόρασα μερικά γλυκά για να μην πάω στο τραπέζι με άδεια χέρια. Αποφάσισα να μην πάρω το αυτοκίνητο και να περπατήσω μέχρι το σημείο που θα αντάμωνα με τον πατέρα. Στο δρόμο όμως με συνάντησε ένα παλιό πρόσωπο που με είχε προδώσει εξ αρχής και με είχε καταδικάσει να είμαι νεκρός και μόνος. Ήταν η μητέρα μου. Βέβαια ήταν αρκετά διαφορετική από την τελευταία φορά που την είχα δει. Δεν μου φαινόταν καθόλου πουτάνα. Ήταν γλυκιά και πολύ όμορφη. Ήταν πιο όμορφη από τη Μυρτώ μου. Με πλησίασε και πήγε να με αγκαλιάσει, όμως δεν την άφησα γιατί μόνο η Μυρτώ μου ήθελα να με αγκαλιάσει. Μου είπε να φύγω, μου είπε να τρέξω. Μου είπε να αφήσω τον πατέρα μου στη λήθη και να εκπληρώσω το πεπρωμένο που είχα κλέψει από έναν άγγελο και που τώρα πια ήταν δικό μου. Είπε πως όταν σκοτώνεις έναν άγγελο το πεπρωμένο του γίνεται δικό σου. Τη ρώτησα ποιος ήταν αυτός ο άγγελος και εκείνη έβαλε το χέρι της στην καρδιά μου, εκεί που θα ήταν δηλαδή αν δεν είχε ήδη σαπίσει από καιρό.<br /><br />Ήθελα πολύ τελικά να σας γράψω ψέματα πως όλα πήγαν καλά για την αληθινή αυτή ιστορία, πως ο άγγελος ήταν η Μυρτώ, που ήταν δηλαδή, και πως η πλέον αποστολή μου θα ήταν να απομυθοποιήσω τον τύραννο πατέρα μου και να τρέξω να ελευθερώσω τη Ζωή. Όμως μετά η μάνα μου μου αποκάλυψε πως εκείνη ήταν η Ζωή τελικά και πως είχε στείλει την Μυρτώ σαν αγγελική της κόρη να τη σώσει από τη φυλακή της και εγώ έβαλα τα γέλια επειδή τόσο καιρό πηδούσα την αδερφή μου. Γι' αυτό και γέλασα όσο πιο δυνατά μπορούσα μες στα μούτρα της, πήρα το σάπιο τομάρι μου με τα γέρικα μου χέρια και τις ρυτίδες και πήρα το πρώτο πλοίο για να φύγω για τα νησιά. Και έμαθα πως ούτε η Ζωή η ίδια η πουτάνα δεν ξέρει το νόημα της ΖΩΗΣ και πως εγώ το βρήκα στις παραλίες που άραζα με τα σκυλιά που γνώρισα και τους ομοφυλόφιλους, όχι στον πόλεμο και τον αγώνα της ψευδαίσθησης. Έπειτα έγραφα άρθρα σε εφημερίδες καταγγέλοντας τη Ζωή ως προπαγανδίστρια και προβοκατόρισσα γιατί παρουσίαζε τον εαυτό της ως το ύψιστο αγαθό που πρέπει να ελευθερωθεί και με έκλεισαν στο τρελοκομείο.<br /><br />Παράγραφος!!!!!! Αυτό το γράμμα κάποια στιγμή πρέπει να τελειώσει. Και θα τελειώσει ελπιδοφόροα όπως σας υποσχέθηκα. Αν εγώ, ο γιος του Θανάτου, κατάφερα να ζήσω περισσότερο από την ίδια τη Ζωή, τότε φαντάσου τι μπορείς να κάνεις εσύ, πουστόπαιδο.<br /><br /> Αποφώνηση αιμομικτική,<br /> <br /> Παντυ.</div>
veldaeryahttp://www.blogger.com/profile/01287231708663285431noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8993781693220763735.post-8251903757367424212017-02-19T17:40:00.001-08:002017-02-19T17:40:33.130-08:00Θυμάμαι πως δεν ξεχνώ <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Όταν είμαι χαρούμενη και ήρεμη δεν γράφω. <br />Όμως η μικρή συγγραφέας μέσα μου πάντοτε έχει την ανάγκη να υπάρχει. <br />Και πάντοτε θα υπάρχει. <br />Και αυτή θεωρώ πως είναι η κρυφή κατάρα κάθε συγγραφέα και ποιητή.<br />Πως πάντοτε επιστρέφει στη θλίψη.<br />Όμως τώρα πια δεν φοβάμαι-έχω παλέψει και έχω νικήσει το φόβο.<br />Είμαι πια συνοδοιπόρος με τους δαίμονες που έχω αποδεχτεί μέσα μου.<br />Κρατάω τα ινία του εαυτού μου και τους δίνω όση τροφή τους χρειάζεται για να ανασαίνουν.<br />Δεν θέλω να τους χάσω.<br />Κάνουν τη θλίψη μου πιο υποφερτή.<br />Και το φως μου ν'αξίζει όλα τα σκοτάδια του κόσμου.<br />Τους τρέφω για χάρη της ισορροπίας του μυαλού μου.<br />Και δεν θα τους απαρνηθώ ποτέ ξανά.<br />Αν ποτέ έρθουν και με εκτοπίσουν θα είναι επειδή εγώ το επέλεξα.<br />Αυτό να ξέρετε όσοι με ξέρετε.<br />Και όσοι με αγαπάτε και με ανέχεστε.<br />Δεν θα είμαι ποτέ θύμα-γι' αυτό να μη με λυπηθείτε.<br />Να είστε αυστηροί μαζί μου-γιατί<br />Αφού βρήκα τέτοιον παράδεισο<br />Την κόλαση που θα 'ρθει θα την έχω ευχηθεί.<br />Γι' αυτό να μην σας ξεγελάσω ποτέ!-διότι έχω όμορφο χαμόγελο<br />Είτε με δαίμονες, είτε με τους αγγέλους μου.<br />Όσες άγκυρες είχα τις κατέστρεψα.<br />Δεν αγκυροβολώ μήτε στο μαύρο, μήτε στο λευκό.<br />Τηλεμεταφέρομαι, χορεύω και γλιστράω.<br />Είμαι παντού, είμαι εκεί, είμαι εδώ.<br />Αφήνομαι στην αγάπη-ποτέ ξανά μίσος.<br />Η αγάπη άλλωστε έχει το πιο αυθεντικό φως μέσα της<br />Και σκοτάδι μαζί.<br />Συχνά ονειρεύομαι να αφήνω το σκοτάδι μου και να μένω στην αγάπη<br />Εκείνη του ήλιου και του λευκού.<br />Όμως έχω την αίσθηση πως το να 'χω μια θέση για το σκοτάδι μου<br />Την κρατάει ζωντανή και δυνατή και δεν την επαναπαύει.<br />Πρέπει να αποδεχτώ όσα είμαι για να την αξίζω.<br />Δεν με διάλεξε άλλωστε για να μην είμαι εγώ.<br />Άσε που για να ζήσω στο φως πρέπει να αναγνωρίζω το σκοτάδι.<br />Διότι αν θέλω να παλέψω να με σώσω πρέπει να ξέρω τον εχθρό μου.<br />Είναι λοιπόν και σωτήρας και διάβολος ο εαυτός μου.<br />Και με αυτόν θα πορευτώ μέχρι το τέλος.<br /><br />Θλίψη και των σκέψεων ταξίδι μου,<br />Εις το επανιδείν. </div>
veldaeryahttp://www.blogger.com/profile/01287231708663285431noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8993781693220763735.post-55263216434095397992017-01-11T09:02:00.000-08:002017-01-11T09:07:18.640-08:00Όχι πια έρωτες -<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Γιατί κανείς δεν αφήνεται πια<br />
Γιατί όλοι οι φίλοι μου έχουν πληγωθεί και δεν εμπιστεύονται πια<br />
Και όσοι δεν είναι φίλοι μου, φοβούνται να γίνουν και τους φοβάμαι και εγώ<br />
Γιατί έχει έρθει κακοκαιρία και δεν θέλουμε να βγαίνουμε έξω<br />
Όχι ότι μας ενοχλεί ο καιρός, δηλαδή, αλλά, να, είναι μια καλή δικαιολογία<br />
Να μείνουμε σπίτι, να λιώσουμε σε μια σειρά που θα μας κάνει να ξεχάσουμε<br />
Να φάμε λίγο σάπιο φαγητό<br />
Να μην ακούσουμε μουσική, γιατί στο ραντεβού με τα συναισθήματά μας δεν πήγαμε ποτέ<br />
Και δεν θέλουμε να ξέρουμε κιόλας<br />
Να ψευτομιλήσουμε με κάποιον στο φέισμπουκ<br />
Να ρωτήσουμε τον κολλητό τι κάνει, πώς είναι, να στείλουμε μια αστεία εικόνα<br />
Να μας πει ε, εδώ μωρέ, καλά<br />
Γιατί όλα συμβαίνουν και είναι και αυτός σκατά<br />
Και να μην λέμε τίποτα ουσιαστικό<br />
Όχι πια έρωτες<br />
<br />
Γιατί δεν δίνουμε χρόνο να γνωρίσουμε τον άλλο<br />
Γιατί έχει χαθεί η μαγεία μέσα απ' τα χέρια μας τα παιδικά που μάτωσαν<br />
Και ξεπλένουμε αυτά τα χέρια στους πιο βρώμικους νιπτήρες και περιμένουμε<br />
Να έρθει κάτι όμορφο και μαγικό να μας σκουπίσει τα χέρια<br />
Να έρθει κάτι που θα μείνει αλλά κυρίως<br />
Κάτι που εμείς οι ίδιοι δεν θα θέλουμε να διώξουμε<br />
Ή να φύγουμε μακριά από αυτό, γιατί η αλήθεια είναι<br />
Ότι δεν αντέχουμε και μισούμε<br />
Τον εαυτό μας<br />
Και κάθε φορά που ξανανιώθουμε -επειδή κάποτε νιώσαμε-<br />
Βλέπουμε τον εαυτό μας να πληγώνεται και να θρυμματίζεται ξανά<br />
Μπροστά στα μάτια μας, γι αυτό τα κρατάμε κλειστά<br />
Όταν μας σκουπίζουν τα χέρια<br />
Και δεν βλέπουμε ποτέ πια την αγάπη, απλώς την αφήνουμε να μας σκουπίσει τα χέρια<br />
Και έπειτα ματώνουμε τα δικά της και φεύγουμε<br />
Με καινούρια, ολοκάθαρα χέρια <br />
Και τα ακουμπάμε στους τοίχους μας, στα μαξιλάρια, στα πληκτρολόγια<br />
Και οι τοίχοι πέφτουν, τα μαξιλάρια φουσκώνουν με όνειρα-θεριά<br />
Και τα πληκτρολόγια μας γεμίζουν με αέρα ασφυκτικό<br />
Διοξείδιο του άνθρακα<br />
Και δεν βλέπουμε ότι το αίμα που στάζει πια απ' τα χέρια είναι εκείνης της αγάπης<br />
Τώρα πια<br />
Που μας τα σκούπισε όσο είχαμε τα μάτια μας κλειστά<br />
Και έτσι σκοτώσαμε άλλη μια ηλιαχτίδα, κι έτσι σκοτώνουμε την αγάπη<br />
Και αυτή η αγάπη προσπαθεί να έχει ελπίδα και περιμένει<br />
Κάποιον -όπως κι εμείς περιμέναμε κάποτε- να της σκουπίσει τα χέρια <br />
Και υπόσχεται - υπόσχεται ότι δεν θα πληγώσει όπως πληγώθηκε<br />
Ψάχνει μέσα της την ελπίδα, την γεννάει με όρους δικούς της<br />
Ψάχνει στο σύμπαν και τη μουσική σημάδια να της δείξουν<br />
Πως δεν πέθανε ο έρωτας και η αθωότητα<br />
Και έρχεται η στιγμή που φθάνει κάποιος<br />
Και βρίσκει τον εαυτό της παγωμένο και λειψό <br />
Και δεν του δείχνει τα χέρια - ούτε και εκείνος τα δικά του<br />
Και έτσι μαθαίνουμε σιγά σιγά να είμαστε μαζί χωρίς να κρατάμε χέρια<br />
Να κάνουμε σεξ χωρίς να φιλιόμαστε<br />
Και να βλέπουμε ταινίες χωρίς να είμαστε αγκαλιά<br />
Να περπατάμε στο δρόμο και να κοιτάμε ευθεία - ποτέ τον άλλο δίπλα μας<br />
Και εκείνος επίσης<br />
Και ελπίζουμε και ονειρευόμαστε αυτόν που μας πλήγωσε<br />
Να μην το είχε κάνει ποτέ και να<br />
Στέκεται τώρα δίπλα μας - και ο δίπλα μας αυτό έχει στο μυαλό του<br />
Και είμαστε ο ένας η ψευδαίσθηση του άλλου<br />
Και κάνουμε κύκλους γύρω από το παρελθόν<br />
Και το παρελθόν χαμογελάει και εμείς δεν καταλαβαίνουμε<br />
Δεν μπορούμε να εξηγήσουμε τέτοια χαμόγελα, έχουμε και καιρό να δούμε ποικιλία<br />
Όχι πια έρωτες<br />
<br />
Γιατί εκεί που πάω να αφεθώ, γυρνάς πίσω ρε γαμώτο<br />
Και δεν αφήνομαι εν τέλει και έρχομαι στο σημείο που μου 'δωσες κρυφά ραντεβού<br />
Και εσύ δεν εμφανίζεσαι<br />
Και μετά πάλι κενό<br />
Και πάω ξανά να αφεθώ και έρχεσαι πάλι<br />
Και<br />
Πώς να σε πιστέψω;<br />
Μπορεί να είσαι και στο μυαλό μου - δεν πιστεύω κι εμένα δηλαδή<br />
Κι εσύ ρε παιδί μου<br />
Σταμάτα να γυρνάς ή σταμάτα να φεύγεις<br />
Γιατί μου καθαρίζουν κι εμένα τα χέρια και έχω τα μάτια μου κλειστά<br />
Γιατί κοιμάμαι με ανθρώπους στο ίδιο κρεβάτι και τους γυρίζω την πλάτη<br />
Γιατί θέλω να φύγω μπροστά αλλά δεν μπορώ να σε αφήσω πίσω<br />
Αν είσαι εδώ<br />
Και αμφιβάλλω πάντα αν έχεις φύγει όταν λείπεις<br />
Και όταν είσαι εδώ αμφιβάλλω αν έχεις έρθει<br />
Όχι πια έρωτες - και κυρίως<br />
<br />
Γιατί εσύ το ζήτησες - και τι να σου αρνηθώ εγώ μωρό μου;</div>
veldaeryahttp://www.blogger.com/profile/01287231708663285431noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8993781693220763735.post-43276474862943804582017-01-04T22:59:00.003-08:002017-01-04T23:03:08.894-08:00Αναζητείται φως<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<i>"I never asked you for a sailboat in the yard or</i><br />
<i>that fancy dress to wear or</i><br />
<i>a ceiling made of stars</i><br />
<i>And all I got was just this broken heart from you ."</i><br />
<br />
Αναζητούνται τα άλογα. Να έρθουν και να με πάρουν από εδώ που μπλέχτηκα μόνη μου. Έκανα λάθος που ήθελα να αντέξω χωρίς αυτά. Το φταίξιμο είναι όλο δικό μου. Υπάρχει ακόμα αυτό το παιδί. Έχει πάρει το μάθημά του, σταματήστε να καταδικάζετε. Ή μήπως είναι απλώς τόσο κακομαθημένο που δεν αντέχει ούτε για λίγο την αναμονή; Τα άλογα.. Τι άλλο να αναζητήσω πια στον κόσμο; Τα είχα όλα και ήθελα περισσότερα. Είχα τα άλογα και κυνηγούσα τους λύκους και τα ξωτικά. Έκανα φίλους εκεί ανάμεσα. Ενώθηκα, ταυτίστηκα, βρήκα κομμάτια μου, έχω να λέω απ' όλα αυτά που έμαθα εκεί. Όμως εγώ δεν ανήκω. Δεν ανήκω. Τους προσέγγισα, έμαθα για τη ζωή τους, για τα δάση και τα βουνά τους, τις παλιές ιστορίες τους. Έτρεξα μαζί τους, έγινα ένα με αυτούς, έγινα αρχηγός, τους καθοδήγησα και εξόρισα τον εαυτό μου. Έμαθα να ζω μέχρι και στη δική τους εξορία. Με αγάπησαν, αγάπησα κι εγώ, τους εκτιμώ και μ' εκτιμούν. Οι λύκοι και οι δράκοι και τα ξωτικά μου. Οι γοργόνες και οι νεράιδες, τα παράξενα πουλιά και τα ελεύθερα δέντρα. Και είναι εκεί για εμένα και η θέση μου κι εμένα είναι να είμαι εδώ γι αυτούς. <b>Εδώ</b>, όμως. Στο δικό μου εδώ. Δεν ανήκω εκεί. Ανήκω στα άλογα. Πού είναι;;; Τι είναι αυτή η πόλη; Είναι το χειρότερο δικαστήριο να ξέρω ότι μόνο εγώ έχω φταίξει, ότι δεν υπάρχει θύτης και θύμα σε αυτήν την ιστορία, υπάρχω μόνο εγώ που κινούσα τα νήματα. Είμαι η Έιπριλ και έχω επιστρέψει στα συντρίμμια. Μπορώ να κάνω μάγια, θαύματα, δείτε με. Μπορώ από ένα μικρό φυλλαράκι να γεννήσω ένα δέντρο κι από εκείνο το δέντρο ένα ολόκληρο δάσος. Μπορώ να πιάσω μια σταγόνα βροχής και να ποτίσω όλες τις πεδιάδες του κόσμου. Μπορώ χτίσω βουνά από μια χούφτα στεγνό χώμα. Γιατί δεν μου δίνετε μια μικρή ηλιαχτίδα να φέρω πίσω τον ήλιο; Το μόνο που ζητάω, το μόνο που έχετε να κάνετε. Μια μικρή ηλιαχτίδα ζητάω από όποιον προσφέρεται. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ήρθε η στιγμή που ζητάω κάτι τέτοιο από εσάς. Ποτέ δεν χρειάστηκε να το ζητήσω. Κάποτε μου ήταν τόσο εύκολο να λαμβάνω ηλιαχτίδες, διότι κάποτε ήταν όλοι παιδιά και τις προσέφεραν απλόχερα. Τώρα ο καθένας έχει τα σκοτάδια του και εγώ φοβάμαι τα σκοτάδια των άλλων. Και φοβάμαι όσους δεν είναι παιδιά. Πότε άρχισα εγώ να φοβάμαι; Πού είναι ο ήλιος μου;<br />
Αναζητούνται τα ηλιοτρόπια.. ο ρομαντικός μου παράδεισος. Τα παιχνίδια, ο έρωτας, οι κίτρινοι μικροί μου ήλιοι. Τα έντομα, οι φίλοι μου, το ουράνιο τόξο και οι πετρούλες. Τα έχω εδώ, τα κρατάω όλα σφιχτά στο χέρι μου, αλλά δεν μπορώ, δεν μπορώ να τα δω να υπάρχουν, να γεννιούνται. Να αναγεννηθούν. Και εσύ γιατί μου υποσχέθηκες τόσα πολλά; Δεν ήξερες ότι εγώ πάντα έχω πίστη; Εσύ μου θύμισες την αγάπη που έχω μέσα μου. Το φοβόμουν. Το φοβόμουν ότι όλα αυτά τα κουτάκια που άνοιξα μέσα μου θα με γέμιζαν αγάπη, έρωτα, πάθος, ομορφιά. Και τώρα που κανείς δεν θέλει πια να εισπράξει αγάπη, τώρα που η αθωότητα και ο ρομαντισμός είναι πράγματα που οι άνθρωποι δεν αγαπούν πια, τώρα που το να είσαι παιδί είναι κάτι που δεν μοιάζει με παλιά, είναι ντροπή και ανωριμότητα, τώρα που όλοι αποφεύγουν αυτήν την αθώα αλήθεια του εαυτού τους και τη δική μου, εγώ πώς θα χειριστώ μόνη μου αυτήν την ενέργεια; Είμαι μια μπάλα ενέργειας της αγάπης, του έρωτα, της φιλίας. Και φουσκώνω και συνεχίζω να φουσκώνω και δεν θέλω να εκραγώ, γιατί πιστεύω.. Πιστεύω σε αυτήν την αγάπη και πιστεύω σε αυτούς τους ανθρώπους και πιστεύω σε αυτόν τον κόσμο. Και το μόνο που ζητάω είναι μια ηλιαχτίδα. Και το μόνο που θέλω είναι συγχώρεση από τον καιρό, από τον χρόνο. Δεν έχει υπάρξει στη ζωή μου κάτι πιο τρομακτικό απ' το να προσπαθώ να γυρίσω το χρόνο πίσω, απ' το να ζω στο παρελθόν, απ' το να γύρισα ξαφνικά σε ένα σημείο που με είχα αφήσει. Αλλά έχω αγάπη, αγάπη, δεν φτάνει; Δεν φτάνει; Δεν μπορεί.. εγώ έμαθα από τα άλογα ότι φτάνει και περισσεύει και γεμίζει τα πάντα. Δεν μπορεί να ζείτε λες και δεν φτάνει η αγάπη. Φοβάμαι ότι θα πνιγώ στην αγάπη για τους ανθρώπους. Πόσο μάλλον για τους φίλους και τους έρωτες και τα άλογα. Θέλω απλώς ένα χέρι να διαπεράσω λίγο από το φως που έχω μέσα μου. Κι έπειτα ένα άλλο χέρι. Κι ένα άλλο.<br />
Είμαι εδώ, εδώ. Στα ηλιοτρόπια, εδώ που βρισκόμουν παιδί. Και ξεφύλλιζα τα πέταλα και βρήκα ξανά όλα τα όνειρα που κάνατε μικροί. Είναι ακόμα εδώ, μα τα βλέπω τώρα. Μην με αφήσετε μόνη με αυτήν μου την κατάρα.<br />
Τι άλλο να κάνω σε αυτήν την πόλη εάν δεν έχω τα άλογα;<br />
<br />
Release me.</div>
veldaeryahttp://www.blogger.com/profile/01287231708663285431noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8993781693220763735.post-80621290685555504222016-06-13T17:54:00.001-07:002016-06-13T17:54:28.613-07:00Προσωπικό<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Είμαι έξω. Περνάω καλά. Ξαφνικά έχω τα νεύρα μου.<br />Έχω τους λόγους μου.<br />Απομακρύνομαι, φεύγω. Πάω σπίτι.<br />Έχω τα νεύρα μου και έχω τους λόγους μου.<br />Προσωπικοί λόγοι.<br />Και ξεκινάει.<br />Προσωπική ψυχανάλυση.<br />Προσωπική παρηγοριά.<br />Καθρέφτες, ποτό.<br />Προσωπικό ξέσπασμα και ξεφάντωμα.<br />Δεν ξέρω καν τι μουσική ακούω. Για να δούμε.<br />Προσωπικός ο χορός, προσωπική η μουσική.<br />Δεν τους μιλάω για τις βιβλιοθήκες μου.<br />Ή τα ημερολόγια.<br />Προσωπικά βιβλία και διάβασμα, προσωπική γραφή.<br />Α, το 'χω διαβάσει αυτό. "Ω! Και τι λέει;"<br />Δεν θυμάμαι. Δεν θυμάμαι.<br />Προσωπικά πορίσματα, προσωπικά ερεθίσματα.<br />Α, ναι.<br />Και με ρωτάνε. "Πού πας;" "Τι έχεις;"<br />"Να 'ρθω, ρε;"<br />Προσωπικά οδικά σήματα, στοπ, κόκκινο φανάρι, πράσινο.<br />Όχι ακόμα πράσινο. Μόλις αποφασίσουν να πάρουν άλλο δρόμο.<br />Α, τώρα. Πράσινο.<br />Γυρνούν το κεφάλι. "Σίγουρα, ρε;"<br />Όχι, δα. Δεν θα 'μαι μόνη, μωρέ.<br />Και σπίτι. Στους τοίχους.<br />Προσωπική παρέα, προσωπικοί φίλοι.<br />Τα φαντάσματά μου, έχω δεθεί. Προσωπικά.<br />Προσωπικοί εαυτοί. Όλα έχουν να κάνουν με εμένα.<br />Με πιάνει ανησυχία. Άγχος, διαταραχή.<br />Κλείδωσα; Να διπλοτσεκάρω.<br />Προσωπικές κλειδαριές. Μέσα στα ημερολόγια.<br />Οι καθρέφτες μου κοιτάζουν μόνο εμένα. Είμαι το επίκεντρο.<br />Προσωπικά ραντεβού. Θα με δει κάποιος, στο δρόμο για το πάρκο.<br />Κι αν δεν με δει, εγώ το νιώθω. Αισθάνομαι παρουσίες, ξαφνικά.<br />Προσωπικά ραντεβού..<br />Δημιουργώ παρουσίες. Ποιος μου το 'μαθε αυτό;<br />Αυτοδίδακτη. Στην παρά-<br />Παρατήρηση..<br />Νομίζω ότι εξειδικεύομαι στη φαντασίωση.<br />Προσωπικά, δηλαδή, έτσι νομίζω.<br />Προσωπική εκτίμηση, αυτοεκτίμηση. Όχι μ'αυτήν την έννοια.<br />Η ετυμολογική *παράνοια.<br />Βλέπω το πρόσωπό μου στους καθρέφτες.<br />Δεν είμαι εγώ.<br />Εγώ είμαι, δηλαδή. Αλλά αν είμαι εγώ<br />δεν είναι κανείς άλλος.<br />Οπότε καλύτερα να μην είμαι εγώ. Γι' αυτό θα με πλάσω.<br />Ξανά και ξανά. Με χίλια ονόματα.<br />Εστέλ; Σε περίμενα. Η Έμιλυ; Α, με την Έσθερ.<br />Στολίζω τους καθρέφτες με διαφορετικά φτιασίδια.<br />Προσωπικά, όμως. Προσωπική τεχνική.<br />Και είμαι λέει καλλιτέχνης. Και είμαι λέει συγγραφέας.<br />Και είμαι λέει ποιήτρια..<br />Δημοσιογράφος, δικηγόρος και<br />ψυχαναλυτής. Προσωπικά πάντα.<br />Επαγγέλλομαι προσωπικώς! Υφίσταμαι προσωπικώς.<br />Ανασαίνω διαφορετικά. Πιο.. προσωπικά.<br />Είμαι.<br /><br />Φοβάμαι να ακούω πια τον εαυτό μου να λέει "είμαι".<br />Γυρίζει πίσω; Κάνει στροφές η μοναξιά αν είναι επιλογή;<br />Αν είναι απόφαση ζωής; Αν δεν.<br />Αν δεν είμαι σίγουρη ότι μπορώ χωρίς αυτήν;<br />Πώς ανασαίνουν απρόσωπα οι άνθρωποι στα πλήθη;<br />Πώς είναι μαζί; Πώς είναι μαζί; Πώς είστε μαζί;<br />Τι είναι το μαζί;<br />Γιατί το ζητάω μονάχα απ' όσους ξέρω πως δεν θα μου δείξουν ποτέ;<br />Γιατί αποφεύγω όσους μου το προσφέρουν;<br /><br />Ανησυχώ ότι εξειδικεύομαι.<br />Κι έχω εκπαιδεύσει καλά τον εαυτό μου να είμαι μόνη.<br />Και να είμαι διαρκώς επιζών. Αυτή που επιβιώνει.<br />Και να αγγίζω το σκοτάδι για να επιβιώνω διαρκώς.<br />Γιατί είναι μια διαδικασία που έχω μάθει απ' έξω και σε όλες τις περιστάσεις.<br />Πώς ζει κανείς;<br />Αν είναι να το κάνω κι αυτό μια διαδικασία<br />προσωπική<br />μη μου δείξετε.<br /><br />[...]<br />"Να 'ρθω, ρε;"<br />Κόκκινο.<br /><br /><br /><br /><br /><br /> *παρατήρηση</div>
veldaeryahttp://www.blogger.com/profile/01287231708663285431noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-8993781693220763735.post-49817717561051032502016-04-03T13:18:00.000-07:002016-04-03T13:18:21.311-07:00Παιδί (Κι ας τρέχει το αίμα απ' τον αυχένα)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Τι να γράψω;<br />Μα δεν είναι τα πράγματα αυτονόητα;<br />Τ'αληθινά λουλούδια μπορεί να μαραθούν<br />Μπορεί και όχι<br />
Τα πλαστικά όμως σίγουρα<br />Τι να πω;<br />Πώς κατάφερε να ξανθρωπέψει ο άνθρωπος;<br />Να πω, τι;<br />Πως δεν μπορώ να περιμένω<br />Θέλω να ζήσω όμορφα εδώ και τώρα<br />Θέλω ν'ανασαίνω τίμια και να χορεύω<br />Είμαι το παιδί που ήμουν πάντοτε<br />Απαιτώ την όμορφη ζωή<br />Δεν ξέρω αν θέλω να αγωνιστώ και να πεθάνω γι' αυτούς<br />Δεν πλέκομαι με τα συμφέροντά τους<br />Ανησυχώ<br />Τι να πω;<br />Ανησυχώ για το που θα με βγάλει<br />Για ποιον θα καταλήξω να μάχομαι<br />Αν μπορώ να διακρίνω τη γραμμή των συμφερόντων<br />Απ' τη θολούρα της οργής<br />Απ' την ομίχλη της αγανάκτησης<br />Ποιες ανάγκες θα με σπρώχνουν στον γκρεμό<br />Ανησυχώ για το ποια όνειρα θα με εκτοξεύσουν απ' τη γη<br />Κι αν θα μπορέσω ποτέ ξανά να βρω το γυρισμό για την Αλήθεια<br />Αν όταν τρελαθώ θα μπορέσω πράγματι ν'αντισταθώ στην ουτοπία<br />Που ο νους μου θα 'χει χτίσει<br />Αν θα συνέρχομαι και θα επαναφέρομαι πάντα<br />Πόσο θ'ανασαίνω ακόμη μέσα στη σκόνη<br />Πόσο γερά είναι τα πνευμόνια μου<br />Ή ό,τι απέμεινε απ' αυτά<br />Τα δικά σου, μπαμπά;<br />Μαθαίνω τα νέα στα σάιτς, τα μπλογκς, τις εφημερίδες<br />Ακούω ραδιόφωνο<br />Βλέπω τη φάτσα μου παντού<br />Και παντού μιλούν για 'μένα<br />Με κυνηγούν με καταδιώκουν με σκοτώνουν<br />Με φυλακίζουν μου αφαιρούν δικαιώματα<br />Μου παίρνουν το σπίτι μου κλείνουν τα σύνορα για το σπίτι<br />Μου πήραν την παιδεία μου πήραν τη σούπα της γιαγιάς και<br />Τη συλλογή μου με τα αυτοκόλλητα-το χειρότερο απ' όλα<br />Τους βόλους μου και τα πλέιμομπίλ<br />Έφτιαχνα κάστρα κάποτε με δράκους και μικρά κουνέλια<br />Έσκαβα λίμνες στην άμμο με τα καθαρά μου χέρια<br />Αλλά τα χέρια μου τώρα πια δεν τους είναι καθαρά<br />Σαν του Μιχαλολιάκου<br />Και με περιγελούν<br />Μου πήραν το παιδί μου<br />Τον πατέρα<br />Και τον αδερφό μου τον βγάζουνε τρελό μ'αντάλλαγμα<br />Να μην πάει στρατό<br />Μου πήραν το δικαίωμα να μεγαλώσω στη θάλασσα και το λιβάδι του παππού<br />Μου τα πήραν;<br />Ή τους τα δωσα;<br />Τα ζητάω πίσω<br />Και θα τα πάρω πίσω<br />Είμαι άνεμος και φωτιά και άλογα και ήλιος<br />Φωτιά<br />Καίγομαι καίγομαι<br />Και τώρα γεια σας<br />Κατερίνα;<br />Είμαι η φωτιά<br /><br />Για τις πέτρες που μου πετούσες κατακούτελα<br />Και σε καταδίκαζα<br />Μέχρι που μια μέρα τα πεισματάρικα μου μάτια<br />Με άφησαν να δω<br />Πως την ελευθερία μου εμποδίζει<br />Αυτό το γυάλινο περιτύλιγμα που μ'έχει αγκαλιάσει.<br /><br />Τι να πω;<br />Δεν είναι τα πράγματα αυτονόητα μπαμπά;</div>
veldaeryahttp://www.blogger.com/profile/01287231708663285431noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8993781693220763735.post-43080018868828269232016-04-01T13:57:00.000-07:002016-04-01T13:57:00.832-07:00Welcum to Fuckland, Paralirima city<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Καλώς όρισες στη διάσταση αυτή όπου πεθαίνεις για να ξεχρεώσεις τη ζωή και ζεις για να δανείζεσαι απ' το θάνατο. Η διαδρομή σου ως εδώ ήταν υποφερτή και πνευματική, όμως τώρα τα πνευμόνια σου κάνουν push ups, η καρδιά σου χορεύει dubstep και το κεφάλι σου κατεβάζει τα ρολά και όλες αυτές είναι διαδικασίες που επιτυγχάνονται με σκοπό να εντυπωσιάσουν το πλήθος. Η ερώτηση-κλειδί: Θα μάθεις να ξεχωρίζεις τον αυθεντικό σκοπό της ιδιοσυγκρασίας και της αλήθειας σου από τον δελεαστικό σκοπό του κοινωνικού σου εαυτού;-α, ναι, δεν σου είπα, θα γνωρίσεις και αυτόν στο εξής, είναι ένας εσύ, αλλά όχι εσύ, βέβαια αυτό θα εξαρτηθεί από εσένα και από την γνώμη σου για τον εαυτό σου ως προς τους άλλους μας είπαν στην Κοινωνιολογία. Κάτι σαν, θα γίνεις η γνώμη του εαυτού σου σχετικά με το ποιος είσαι από τη σκοπιά του άλλου. Θα λες "αυτός τώρα πιστεύει σίγουρα ότι είμαι μεγάλος και τρανός" και θα γίνεσαι μεγάλος και τρανός. Θα λες "αυτοί θα με έχουν για τρελό" και θα γίνεσαι τρελός. Και ο καθρέφτης σου θα αντικατοπτρίζει, όχι αυτό που πιστεύουν οι άλλοι για εσένα, γιατί πάντοτε η πορεία μας στη ζωή είναι αυτιστική, εγωειδής, αυτοπαθής, αλλά αυτό που νομίζεις ότι πιστεύουν οι άλλοι για σένα και αυτή είναι μια διαδικασία τόσο εθιστική που εάν είσαι ματαιόδοξος και αξιοθρήνητος θα βλέπεις αρνητικά στα μάτια των άλλων όταν λάμπουν χαιρέκακα προς εσένα και θετικά εάν είσαι αυτάρεσκος, υπερόπτης, επιτυχημένος-αυτό θα σου πουν θα εξαρτηθεί από το πώς σε έβλεπε η μαμά σου όταν ήσουν μια λίγδα μέσα σε μια πάνα γεμάτη σκατά. Δικά σου. Ναι, γιατί εάν βγεις κακομούτσουνος θα πληγώσεις τη μαμά σου και εάν βγεις ιδεαλιστής θα εξοργίσεις τον μπαμπά. Αν πάλι βγεις όμορφος και μετριοπαθής και στρέιτ θα είσαι το επιτυχημένο γαμήσι των γονιών σου και το απόλυτα ολοκληρωμένο πείραμα ανταλλαγής υγρών. Θα γαμήσεις τόσο πολύ στη ζωή σου που η εκσπερμάτωση θα είναι το μοναδικό πράγμα που θα έχεις συνηθίσει και μάθει και επιθυμήσει να προσφέρεις στους άλλους ανθρώπους. Θα αδειάζεις τόσο πολύ από υγρά και υπεροψία που δεν θα έχεις αντοχή να δώσεις τίποτε άλλο. Και βέβαια τα άλλα θα τα κρατάς για πάρτη σου, οπότε εφόσον θα αδειάζεις από οργανικά υγρά, αυτά θα ζητάς κι απ' τους άλλους για να γεμίσεις-νομίζεις. Αυτό θα είναι το σόφισμα της ζωής σου. Αλλά εγώ πραγματικά σου προτείνω να γαμάς και να χύνεις μέσα σε σακουλάκια με ορό για να έχεις να χορηγείς χύσια στον εαυτό σου όταν γεράσεις και δεν μπορείς πια να γαμήσεις και να σε γαμήσουν. Αυτό ήταν ένα κείμενο γεμάτο στερεότυπα και βαρεμάρα. Δηλώνω ανεπαρκής στον τομέα όπου συνυφαίνεται η ανάγκη μου να γράψω με την ικανότητα, την αυτοσυγκέντρωση και το κίνητρο.<br />Και αυτό που έχω να πω για τέλος είναι ότι έχω ένα θεματάκι προσωπικό με το "δούναι και λαβείν" των ανθρώπων. Συνήθως λαμβάνω τον πούλο. Ποιον να γαμήσω λοιπόν απόψε για να αποδείξω στον εαυτό μου πως δεν μου αξίζει κάτι τέτοιο, αλλά πως είμαι και εγώ μεγάλη και τρανή;</div>
veldaeryahttp://www.blogger.com/profile/01287231708663285431noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8993781693220763735.post-24959407613695197242016-02-16T00:18:00.001-08:002016-02-16T00:21:37.184-08:00Φρούτα και μαύρο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Φλεβάρης. <br />
Στη φλέβα ενός στενού ένα παράθυρο ανοίγει. <br />
Μπαίνει φως. <br />
Ταξιδεύω. <br />
Είναι δωρεάν, δεν με νοιάζει ο προορισμός.<br />
Τα καλύτερα ταξίδια δεν χρειάζονται διαβατήριο και πούλμαν.<br />
-Πάμε Ιρλανδία;<br />
-Ξέρω 'γω.<br />
-Πάμε, έχει τα δάση που μου 'λεγες.<br />
-Παγωτά είναι αυτά εκεί;<br />
-Λέγε ρε!<br />
-Πω, το ψήνω για παγωτό.<br />
-Πόσο λες να μας πάρει μέχρι να φτάσουμε;<br />
-Α, άκυρο. Γιαούρτι λέει παγωμένο. Μούφα.<br />
-Δεν έχει παγωτά πια εδώ. <br />
-Ε, ας φτιάξουμε δικό μας. Ποιος έχει κατσίκα;<br />
-Θα πάρουμε το τραίνο ή τους δράκους;<br />
-Τους δράκους, ρε. Πού θα βρούμε κατσίκα;<br />
-Στην Ιρλανδία θα έχει κατσίκες. Και κατσικοπρόβατα.<br />
-Τέλεια! Κάλεσες δράκο;<br />
-Έλεγα να πάρουμε τους δικούς μας. <br />
-Καλώς.<br />
<br />
Βγαίνω απ' το σπίτι και περπατώ.<br />
Καλοκαίρι - μα είσαι;<br />
Στο δρόμο ο ήλιος μου στρώνει χαλί.<br />
Να 'μαστε πάλι, σε ζητούσα.<br />
Ταξίδεψες ως εδώ, μα για 'μένα;<br />
Αυτό το πρωινό δεν σκέφτομαι ποια είμαι.<br />
Γιατί δεν είμαι.<br />
Ένα ζευγάρι ανδρών μοιράζεται το χαλί μαζί μου.<br />
-Φρούτα να πάρουμε.<br />
-Από πότε τρως φρούτα;<br />
-Ρε, για 'σένα το λέω.<br />
-Από πότε αγοράζεις φρούτα για 'μένα;<br />
-Έλα τώρα.<br />
-Πολύ αστυ-εραστικό.<br />
-Χαχα, άρχισες πάλι.<br />
-Αστεραστικό.<br />
-Μικρό ή μεσό;<br />
-Λέγε, τώρα.<br />
-Από τότε που αφήνεις τα ψιλά και τα κομμένα εισιτήρια στον πάγκο μου.<br />
-Οι αστοί πρέπει να δουν τ'αστέρια. Αστερισμός.<br />
-Τα λογοπαίγνιά σου..<br />
-Αστερασμός..<br />
<br />
Πεδίον του Άρεως, 16 Φλεβάρη, 9:54 πμ.<br />
Θέλω να τρέξω.<br />
Απορώ γιατί οι άνθρωποι αποζητούν τα φτερά των πουλιών.<br />
Τρέχω και τα παπούτσια μου μαζεύουν λάσπη.<br />
Όλο και περισσότερη, ανεβαίνω ύψος.<br />
Το να πετάς είναι υπερεκτιμημένο.<br />
Στο βάδισμα μπορώ και βρίσκω δύναμη και θάρρος.<br />
Τα όνειρά μου απέχουν μερικά βήματα.<br />
Ο ήλιος ξαπλώνει σε ένα παγκάκι και αράζει.<br />
Δύο μετανάστριες χαϊδεύουν ένα σκυλί.<br />
-Περίεργα δεν είναι τα σκυλιά εδώ;<br />
-Τι θες να πεις;<br />
-Τα σκυλιά, εδώ, στην Αθήνα, είναι παράξενα, αλλά δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί.<br />-Τι να σου πω, δεν βρίσκω τη διαφορά απ' τα δικά μας.<br />-Μα, κοίτα τα.<br />
-Δεν σ'αρέσουν;<br />
-Δεν ξέρω, μα, είναι παράξενα.<br />
-Δεν μου εξηγείς.<br />
-Απλώς είναι παράξενα..<br />
-Κι εμείς.<br />
-Εμείς γιατί;<br />
-Ρώτα τους. Είμαστε.<br />
-Δεν ξέρω καλά τη γλώσσα τους. Ρώτα εσύ.<br />
-Εγώ έχω ρωτήσει.<br />
-Και τι απάντησαν;<br />
-Δεν μπορούσαν να εξηγήσουν.<br />
-Κατάλαβα. Πάντως είναι πολύ όμορφα..<br />
-Τα σκυλιά λες;<br />
-Ναι. Και εμείς.<br />
<br />
Αναζητώ τη θάλασσα.<br />
Θέλω να βαδίσω δίπλα στη θάλασσα.<br />
Μακριά απ' τα κύματα, αλλά σε απόσταση αναπνοής.<br />
Αυτό μου λείπει τελικά απ' αυτήν την πόλη.<br />
Η θάλασσα.<br />
Και η δυνατότητα να την βλέπεις και να την συναντάς ανά πάσα στιγμή.<br />
Στην παλιά μου πόλη πάντα τη συναντούσα στις δύσκολες ώρες.<br />
Και της ψιθύριζα και ανταποκρινόταν.<br />
Όμως, τώρα, είναι μακριά, δεν φτάνει ο ψίθυρος.<br />
Αλλά η Ζωή αστράφτει όσο τίποτα.<br />
Θα ανταμώσουμε.<br />
Ξαπλώνω στο έδαφος για να βλέπω τον ουρανό.<br />
Άλλωστε, η θάλασσα είναι καθρέφτης του.<br />
Τον κρύβει μέσα της.<br />
Άνθρωποι περνούν και ξέρω καλά πώς είναι οι ζωές τους.<br />
Όμως, από εδώ κάτω έχουν φόντο τον ουρανό.<br />
Και τους ακούω να μιλάνε σαν να είναι για πάντα καλοκαίρι.<br />
-Θα πάμε για ρακόμελα;<br />
-Ρωτάς;<br />
-Σου αρέσει το αλκοόλ, ε;<br />
-Μου αρέσει το γέλιο σου όταν δεν το ελέγχεις.<br />
-Δεν ξέρω αν μπορώ να γελάσω νηφάλια. Είναι παράξενος ο κόσμος.<br />
-Ξέρεις κάτι;<br />
-Όχι.<br />
-Χαχα. Πάμε για χυμό.<br />
-Κλισέ!<br />
-Τι σε κάνει να το βλέπεις σαν κλισέ;<br />
-Ποιο;<br />
-Το ότι σ'αγαπώ.<br />
<br />
Καιρό είχα να την κάνω αυτήν την βόλτα.<br />
Μα, ήταν υπόσχεση παιδική.<br />
Πάντα θα καταλήγω σε αυτήν εδώ<br />
Την βόλτα.<br />
<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: right;">
*<i>Δώρα, η Ανατολή έλεγε "The West is the best".<br />Ποια; Η Ανατολή!</i></div>
</div>
veldaeryahttp://www.blogger.com/profile/01287231708663285431noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-8993781693220763735.post-72280215167312762322016-02-03T17:25:00.001-08:002016-02-04T12:22:48.185-08:00Ανάγκη ψύχρα και φορμόλη (Ε'3)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Είναι βράδυ Τρίτης. Είμαι στην Αθήνα. Η νύχτα υποστυλώνεται απάνω σε μια εσκεμμένα θολή και ασθενή στην ανάμνηση ημέρα. Δεν θυμάμαι τίποτα από τον ήλιο της Τρίτης. Είμαι στα Εξάρχεια, βαδίζω προς το υποκατάστατο αυτού που αποκαλούμε "σπίτι" και είμαι νευρική. Για τη νευρικότητά μου εξ αρχής το σχολαστικό μου Σύστημα έκρινε ότι οι ευθύνες αποδίδονται-με την απρόσωπη, τυπική και δικαστική έννοια της ευθύνης-στην καινούρια μου γκρι μπλούζα που δεν έχει τσέπες στη μέση για να βάζω τα χέρια μου. Συχνά δεν ξέρω τι να κάνω με τα χέρια μου και βρίσκομαι στην αμήχανη θέση να καταπιέσω την ανάγκη για σταθερότητα και βεβαιότητα και να τα αφήσω στην τύχη να εκπέμπουν τα λάθος σήματα στο κοινωνικό κουκλοθέατρο της παράνοιας γύρω μου. Με τα χέρια στις τσέπες είναι πιο ξεκάθαρο το ότι επιθυμώ το απρόσιτο και αποκρουστικό της υπόστασής μου. </div>
<div style="text-align: justify;">
Βαδίζω με τα μάτια καρφωμένα ευθεία και σχεδόν αυτομάτως-αλλά με ειδική και προσεγμένη ρύθμιση του Συστήματος-αφήνω πανομοιότυπα ίχνη και θόρυβο με τα βήματά μου. Είμαι ένα κινούμενο ρολόι με νοήμονες δείκτες. Είμαι ένα ραδιόφωνο με χιόνι μέσα απ' το οποίο εκπέμπονται μυστικά και κρυφά μηνύματα σε συγκεκριμένες επαναλαμβανόμενες συχνότητες. Είμαι η σταγόνα που στάζει απ' τη βρύση του νεροχύτη της κουζίνας με τυποποιημένο ρυθμό. Είμαι η ανάσα του δολοφόνου που σκίζει την κοιλιά μιας κυοφορούσας γυναίκας με μαχαίρι και τη βάζει μελωδικά να βαδίζει σε καθορισμένη πορεία με το δαιμονικό έμβρυο στο χέρι, γλιστρώνας απάνω στη λασπαιμάτινη άσφαλτο, στη λίμνη του επιγεννήματός της. Τόσο ήρεμη, τόσο γαλήνια, τόσο ψύχραιμη. Είμαι η ανάσα του δολοφόνου.</div>
<div style="text-align: justify;">
Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι πριν εισέλθω ξανά στην πορεία του Συστήματος ήταν μια συνέλευση με ανθρώπους που ένα κομμάτι μου αντιλαμβάνεται και συμμετέχει. Από τη στιγμή όμως που μπήκα Εγώ στην πορεία του Συστήματος τα φώτα στο κτίριο έσβησαν και τίποτα πια απ' τον ήλιο της Τρίτης δεν είχε απομείνει. Δεν περπατώ, βαδίζω, περνάω απ' το Μουσείο και καμία σκέψη δε σκίζει το μυαλό μου σε κομμάτια, σαν χαρτί που διαπερνά με βία το κεφάλι. Καμία απολύτως. Όλες μου οι σκέψεις έχουν στεγνώσει μέσα και το Σύστημα κυριαρχεί-συνεπώς και οι σκέψεις δεν είναι σκέψεις πια, είναι οντότητες συγκεκριμένες και προκαθορισμένες, υλικές, που αιωρούνται πλάι μου και βαδίζουν-<i>βαδίζουν</i>-μαζί μου κάτω απ' τα γυμνά δέντρα. Πλήρης ησυχία, άπνοια, γαλήνη. Η ανάσα του δολοφόνου. Οι ανύπαρκτες τσέπες με εκνευρίζουν όλο και πιο πολύ ανά βήμα, η απουσία τους και η σημασία της το κάθιστά ακόμη πιο δύσκαμπτο και ταλαίπωρο να διατηρήσω τη γαλήνη και ίλιγγος νευρικότητας ορίζεται σαν τον νέο κυβερνήτη της αίσθησης του όλου. Του κόσμου. Η εκκοσμίκευση της φρενίτιδας και της αλλοπρόσαλλης ιδιοσυγκρασίας μου. Νομιμοποιούμαι και γίνομαι αποδεκτή από το άτεγκτο της νύχτας. Η αγαπημένη μου, η λατρεμένη μου αποδοχή, η απρόσμενη. Αυτή που τη βρίσκεις εκεί που την απωθούν οι συμβάσεις. Άραγε παρόμοια να 'ναι η αιτία που το άλλο μου κομμάτι πηγαίνει σε αυτό το κτίριο και σε αυτήν την συνέλευση; Είμαι το ένα τρίτο. Η ανάσα του δολοφόνου.</div>
<div style="text-align: justify;">
Θα έλεγα "ξαφνικά", όμως θα ήταν λογοτεχνικό δημιούργημα, διότι γνωρίζω καλά ότι το Σύστημα δεν ξαφνιάζεται από τίποτα. Όλα τα γνωρίζει. Όλα τα προσδοκά. Συνεπώς, κανονιστικά, ναι, κανονιστικά, καθώς βαδίζω και κατευθύνω την πόλη προς την αντίθετη από Εμένα κατεύθυνση, οι αισθητήρες της Ανάγκης του Συστήματος-μια Ανάγκη που λίγες, μα επιδεικτικές φορές έχει απελευθερώσει-αντιλαμβάνονται την σκοτεινή φιγούρα ενός πιθανότατα παρομοίου είδους. Τον αντιλήφθηκε για μένα και μου παραχώρησε το δικαίωμα να τον αντικρίσω ελαχίστως με την περιφερειακή μου όραση, καθώς καρφώνω το βλέμμα μου ευθεία και, σε περίπτωση που επιθυμήσω να "στρέψω αλλού το βλέμμα", οφείλω να "στρέψω αλλού το κεφάλι". Οι κόρες των ματιών δεν κινούνται, είναι καρφωμένες, προσκολλημένες, εξαρτημένες από το Σύστημα και καθοδηγούνται. Εάν αλλάξουν πορεία εκείνες, σημαίνει κάποια καταστροφή καθότι το Σύστημα καθεαυτό παραμορφώνεται και μεταβιβάζομαι, αλλά δεν ανησυχώ γι αυτό τώρα. Τώρα που είμαι Εγώ. Διότι Εγώ δεν αισθάνομαι ενοχές και δεν έχω να δικαιολογηθώ και να εξηγηθώ σε κανέναν. Εσύ να δούμε τι θα κάνεις μετά, αέναε <i>Συνοδοιπόρε </i>στηριζόμενη στη δική σου γελοία και ξεπερασμένη <i>Αφετηρία</i>. Κοιτάζω, λοιπόν, ευθεία και βαδίζω.</div>
<div style="text-align: justify;">
Είμαι στην Πατησίων. Έχω μάθει πώς να γυρίζω στο υποκατάστατο τις νύχτες με τα πόδια. Πορεύομαι και κρατώ απ' το λαιμό τη σκιά μου. Η σκιά μου είναι κοφτερή σαν ξυράφι και βαριά σαν τις ενοχές που θα αφήσω στο ένα τρίτο του εαυτού μου μετά από αυτήν την τελετή του Συστήματος για την οποία προορίζομαι. Η σκιά μου αρχίζει να πνίγεται και παραπονιέται. Όμως δεν έχω τι να κάνω με τα χέρια μου. Στο πλάι μου άλλη μια σκιά ακολουθεί σιωπηλά και απειλητικά, αυτή η απειλητική οικειότητα που μου εκδηλώνει με κάνει να την εκτιμώ. Είναι η Μοργκάνες. Ο σκοτεινός περαστικός εδώ και μερικά λεπτά κατευθύνεται δήθεν κρυφά από πίσω μου, τον καθοδηγώ, τον ορίζω. Ορίζω την πορεία του και αυτή είναι η πορεία του Συστήματος. Το Σύστημα μας ορίζει και τους δύο. Βρίσκεται πάνω σε ένα μαύρο μηχανάκι, χωρίς φώτα ή πινακίδες. Όπως κι Εγώ. Χωρίς λάμψη, ζωή και ταυτότητα. Ένα φάντασμα. Η ανάσα του δολοφόνου. Μέσα μου ουρλιάζουν οι Ανάγκες του Ντέιμοργκ και αρχίζουν να ροκανίζουν το δανεισμένο σώμα από μέσα. <i>"Ντέιμοργκ, ησύχασε. Το Σύστημα διατάζει."</i> Αφοσίωση. Η ανυπομονησία είναι προδοσία για το Σύστημα. Η Μοργκάνες, όμως, ποτέ δεν με απογοητεύει. Γι' αυτό και αρπάζω με το άλλο μου χέρι το κάτω σαγόνι της και τα δόντια της διεισδύουν συνοδευόμενα από το αντίδοτο της λογικής στις παλάμες του σώματος. Με οικειότητα, πάντοτε. Το σώμα ανήκει στο Σύστημα, ούτως ή άλλως. Δεν χρωστάω σε κανέναν. Απλώς δεν έχω τι να κάνω με τα χέρια μου.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ο σκοτεινός περαστικός μειώνει την απόσταση μεταξύ μας και προετοιμάζεται για τη δέσμευση στο Σύστημα. Ο ήχος της μηχανής αναστατώνει το Σύστημα και κάνει τη νευρικότητά μου πιο εκκωφαντική, σε σημείο που αμφισβητώ τη θέληση-τη θέληση, όχι την ικανότητα, έχω πάντοτε τον πλήρη έλεγχο-να ελέγχω τον Ντέιμ. Ελέγχω να μην ελέγχω. Τίποτα δεν γίνεται σαν ατύχημα, το καθετί είναι προκανονισμένο, κομμένο και ραμμένο στις δικές Του επιλογές και αποφάσεις. Η Νες γρυλίζει χαμηλόφωνα. Την καθησυχάζω με το να σφίγγω πιο έντονα την παλάμη μου, μπήγοντας τα δόντια της πιο βαθιά στο δάνειο. Ηρεμεί. Η σκιά μου από την άλλη πλευρά είναι ήρεμη και υπομονετική. Έχει σοφία η σκιά. Πολλές φορές με προλαβαίνει, είναι πιο προσεκτική με τις διαδικασίες. Είμαι στο Πανελλήνιο, στα ΚΤΕΛ. Είναι σκοτεινά και δεν ανασαίνει άνθρωπος. Εκτός από τον δολοφόνο. Η Νες και ο Ντέιμ δεν έχουν πνευμόνια. Ο παραμικρός θόρυβος θα ήταν καταστροφικός και η ανάσα αφήνει ίχνη στον άνεμο. Η σοφία...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-<i>Έλα εδώ να σου πω, μουνάκι.</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτό το δάνειο είναι θαυματουργό. Το Σύστημα ξέρει να επιλέγει. Ο ενθουσιασμός και η αναστάτωση στο στομάχι του να σε προσεγγίζει πρώτο κάτι που αποπειράσαι να προσεγγίσεις εσύ ο ίδιος. Το εκλεκτό θύμα που θα πάρει το ρόλο του θύτη για την τελική του παράσταση. Σαν χάρη απ' το Σύστημα. Ντέιμ, αυτός εδώ είναι της Νες.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-<i>Πού πας; Θα σε πάω εγώ όπου θέλεις. </i></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Σε λάθος πορεία βρίσκεσαι εάν το πιστεύεις αυτό. Ανόητε. Σε αυτόν τον μονόδρομο οδηγάω εγώ. Δεν απαντώ. Δεν είμαι των λέξεων.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>-Θέλω να μπω μες στο μουνάκι σου παλιοκομμούνι. </i></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Βαρετό. Δεν είμαι η Εβίτα για να με απασχολούν οι ανθρώπινες απολιτίκ σου ανησυχίες. Βαρετό, βαρετό. Νες!</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>-Έτσι, ναι. Γουστάρεις να σε γαμάνε χρυσαυγίτες. Ανέβα.</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Και το κεφάλι έστριψε. Μονάχα το κεφάλι. Το Σύστημα δεν άλλαξε πορεία. Πέρασα τα ίχνη μου απάνω στο όχημά του. Ανέβασα το δάνειο στο μηχανάκι και χαμογέλασα από απροσεξία-ο Ντέιμοργκ! Και ένα μικρό άλικο ρυάκι κύλησε απάνω στα χείλη μου και λέρωσε την γκρι μπλούζα χωρίς τσέπες. Ούτως ή άλλως δεν είχα τι να κάνω με τα χέρια μου. Κρατώ τη σκιά μου με το δεξί χέρι και απορροφώ τη δύναμη και την υπομονή για να αντέξω την ηδονική αναμέτρηση με το ομοειδές. Τοποθετώ περίτεχνα τα χέρια μου στο τιμόνι, πλάι στα δικά του, χωρίς να αφήσω τη σκιά μου. Εκείνος χαμογελάει πρόστυχα και εμετικά. Νομίζω με αγαπάει. Νομίζω και εγώ. Η Μοργκάνες απελευθερώνεται από την παλάμη μου και γρυλίζοντας ξεσκίζει με τα δόντια της τη θνητή σάρκα του σκοτεινού περαστικού κάτω απ' το πηγούνι. Ο σκοτεινός περαστικός ουρλιάζει και το σώμα του είναι ανήσυχο και τρέμει φορώντας τον μανδύα της παράκλησης, της μετάνοιας, της υποδούλωσης. Ο παλμός απ' τα σαγόνια της Νες εναρμονίζεται με τις ολοένα και πιο λυγμικές, πιο υποτακτικές, πιο παραδεδομένες κραυγές του σκοτεινού περαστικού. Εγώ απολαμβάνω τη βόλτα που με πάει απάνω στο ξένο όχημα, το δανεισμένο, έτσι έχω μάθει. </div>
<div style="text-align: justify;">
Η στιγμή της Νες κορυφώνεται με την απαίτηση της σοφής σκιάς μου. <i>"Νες. Φτάνει. Κάτσε." </i>Το βλέμμα της Μοργκάνες μεταμορφώθηκε σε βλέμμα υπάκουου, έντιμου και περήφανου κουταβιού, ενός μωρού λύκου καλά εκπαιδευμένου, και τα σαγόνια της σιγά σιγά υποχώρησαν με μητρική θλίψη από τον ξεσκισμένο λαιμό. Το παιχνίδι της είχε σταματήσει να παίζει μαζί της και οι παλμοί του κεντρικού ζωτικού οργάνου είχαν πάψει. Το αίμα λάσπωνε τη γούνα της και την άσφαλτο από κάτω μας. Το άψυχο σώμα δεν έδειχνε καμία αντίσταση πια στον νόμο της βαρύτητας. Το άφησα να κυλήσει στη λίμνη των εντός δαιμόνων του και απομακρύνθηκα από το όχημα που έπεσε στο έδαφος αφήνοντας έναν νεκρικό απαιτητικό ήχο που σήμανε το τέλος της παράστασης. Κοίταξα κατάματα την Νες και την παρηγόρησα σαν καλός εξουσιαστής που είμαι. <i>"Νες, καλό κορίτσι."</i> Και άρπαξα ένα απ' τα αποκόμματα του λαιμού που είχε προσκολληθεί στο χέρι μου και της το 'βαλα ανάμεσα στα δόντια. Όλοι αξίζουν μια ανταμοιβή για όσα κάνουν με κόπο.</div>
<div style="text-align: justify;">
Έφτασα στο υποκατάστατο. Άφησα γυμνό το δανεικό σώμα και πέταξα τα ρούχα στον καναπέ. Εγώ δεν ξεπλένω αυτά που κάνω. Δεν ντρέπομαι ούτε κρύβομαι. Είναι τρόπαια. Είναι επιβραβεύσεις. Είναι πιστωτικά. Είναι Ανάγκες. Και μη μου ρίξεις εμένα ευθύνες το πρωί που θα ξυπνήσεις, θνητή. Δεν υπάρχει φταίξιμο. Η ευθύνη είναι περιορισμός. Δεν υπάρχουν όρια σε ένα λαμπρό και άπιαστο μυαλό. Δεν υπάρχουν όρια στο Σύστημα. Δεν υπάρχουν σύνορα, όπως στον λυπηρό σας θνητό κόσμο. Μόνο εγώ, το ένα τρίτο, ξέρω τι σημαίνει πραγματικά ελευθερία! Εσύ και οι ανθρώπινοι μίζεροι αγώνες σου δεν θα κατορθώσετε ποτέ να το νιώσετε. Και, στην τελική, ας έβαζες τη μπλούζα με τις τσέπες.</div>
</div>
veldaeryahttp://www.blogger.com/profile/01287231708663285431noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8993781693220763735.post-89506651646758435672016-02-01T18:57:00.002-08:002022-09-09T05:15:09.933-07:00Το Αυτό <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Τι έλεγα για τη βία; Για την απάθεια, την καταστολή, την καταπίεση; Δεν χάθηκα τόσο, θυμάμαι τι έλεγα. Αυτή τη βία την καταλαβαίνω. Αυτό που σε καταπιέζει, σε στριμώχνει, σε αποπροσωποποίεί, σε περιορίζει και σε καθιστά ανίκανο να επιθυμείς το παραπέρα, αυτό που βρίσκεται πίσω απ' το τείχος. Ο μηχανισμός που σου απαγορεύει να ονειρεύεσαι να αγγίξεις την αόριστη γραμμή ανάμεσα στον ουρανό και τη θάλασσα, αυτό που σε κάνει να αρκείσαι στο να ακουμπάς τα αστέρια με τον αντίχειρά σου, να περπατάς απάνω στα βουνά κάνοντας κινούμενες φιγούρες με τα δάχτυλά σου, ενώ βρίσκεσαι στο μπαλκόνι του σπιτιού σου. Αυτό το έχω βιώσει. Ο μηχανισμός. Αυτό που σε κάνει να θέλεις να τρέξεις μακριά και στη μέση της διαδρομής να σκοντάφτεις απάνω στις ενοχές σου, αυτό που καρφίτσωσε αυτές τις ενοχές πάνω σου και δεν έχει όνομα. Που δεν σου δίνει δρόμο διαφυγής. Που κάνει τον δρόμο στα μάτια σου να φαίνεται ασταθής, τους ανθρώπους πάνω σ'αυτόν ξένους και βρώμικους και τα αδέσποτα αποκρουστικά. Αυτήν την πίεση την αντιλαμβάνομαι. <br />
Αυτό που σε καθιστά σωματικά και ψυχοοργανικά αδύναμο να σηκώσεις το χέρι σου στην τάξη για να μιλήσεις ή να ζητήσεις φασολάκια στη λέσχη αντί για μπιφτέκι με πατάτες. Αυτό που σε πιέζει να στριμώχνεις τα δάκρυα και την αγανάκτηση ανάμεσα στα συναισθήματά σου, μέσα, βαθιά. Αυτό που κάνει ντριν ντριν μες στο αυτί σου το πρωί γιατί έχεις να δώσεις μάθημα στη σχολή. Αυτό που ακόμη κι αν πατήσεις το κόκκινο κουμπί στο τηλεκοντρόλ συνεχίζεις να ακούς μες στους διαδρόμους του μυαλού σου που είναι άδειοι κι αντηχούν. Αυτό που σε κάνει να ιδρώνεις όταν λες ψέματα. Ναι, αυτό, αυτό το καταλαβαίνω. Σε αυτό έχω τον έλεγχο. Αυτό που σε πιέζει να κάνεις προσευχή για να γίνει ο κολλητός σου καλά ή να ανάψεις κεράκι για τη γιαγιά σου. Αυτό που δεν σε αφήνει να ξεσπάσεις, αλλά σου επιτρέπει μια ασφαλή και ευτυχισμένη ζωή, σαν ταινία, σαν σήριαλ αμερικανικό, σαν μυθιστόρημα. Αυτό που έχει αποφασίσει για εσένα ότι χρειάζεσαι ομπρέλα για να βγεις στη βροχή, αλλιώς θα βραχείς. Αλλιώς θα βραχείς. "Αλλιώς θα βραχείς". Αυτό που σε πείθει ότι δεν θέλεις ή ότι δεν πρέπει να βραχείς. Αυτό είναι γνώριμο. Αυτό είναι αντιμετωπίσιμο. Αυτό είναι ευκολάκι για εμένα. Αυτό που ..<br />
Πού το πάω;<br />
Α, ναι. Αυτό το Αυτό είμαι αρκετά δυνατή και εκπαιδευμένη για να το αντιμετωπίσω. Προετοίμασα και ανέθρεψα τον εαυτό μου έτσι ώστε να αντεπεξέλθει και να χρησιμοποιεί το θράσος και την ειλικρίνεια και την αλαζονεία και όλα αυτά τέλος πάντων για τα οποία καυχιέμαι πως έχω σαν αρετές, αλλά μισώ παράλληλα αναλόγως τις περιστάσεις. Όμως, αυτό; Αυτό εδώ; Αυτό εδώ τι να το κάνω; Αυτό εδώ πώς να το αποφύγω και πώς να το νικήσω όταν δεν ξέρω ποτέ εάν έρχεται απειλητικά ή με καλές προθέσεις; Η βία του έρωτα. Τι πρόσημο έχει; Αυτό δεν ήξερα ότι έπρεπε να μου το διδάξω, όταν μου δίδασκα την επιβίωση.<br />
Είναι που θέλω και είμαι άνετη και ικανή να κόψω την καρωτίδα του μπάσταρδου που μου έκλεψε το μέλλον και να χαράξω σημάδι στη γλώσσα μου γεύοντας το θάνατό του. Να γεμίσω το στομάχι του μπάτσου με βενζίνη κακής ποιότητας-γιατί σιγά μην του κάνω και τη χάρη-και να του βάλω φωτιά από το άγιο κωλοφώς-γιατί σιγά μην χαράμιζα την δική μου πολύτιμη φλόγα για βδελύγματα. Να βγάλω το αγαπημένο μου περιλαίμιο με τα καρφιά από πάνω μου και να το φορέσω στον καθηγητή του Δικαίου μέχρι η χορωδία του αμφιθεάτρου να κηρύξει την παύση στη μουσική μας. Να είμαι ικανή και να έχω σκέψεις με όλα αυτά. Αλλά να μην μπορώ με τίποτα, με καμία δύναμη ή θάρρος, να υψώσω το βλέμμα και να κοιτάξω στα μάτια έναν άγνωστο που-δεν ξέρω καν τι.<br />
Μερικοί μοιάζουν να μου λένε ότι η καρδιά πολλές φορές ξέρει περισσότερα από εμάς. Όμως εγώ δεν μπορώ να τους εξηγήσω και δεν θα αντιληφθούν δηλαδή και τίποτε εάν τους το αναλύσω, αλλά όλα τα ερεθίσματα τα αισθάνομαι κάτω απ' τα μαλλιά μου, μέσα στο Σύστημα αυτό, στο μυαλό μου. Ακόμα και τον έρωτα. Και είναι χειρότερο σημείο αυτό. Γιατί μπερδεύει περισσότερο. Η καρδιά μου είναι μόνο για τα άλογα και για τον εαυτό της. Το μυαλό μου είναι που μοιράζεται, που παραδίδεται, που προσφέρει, που αγκαλιάζει. Και εκεί σε νιώθω. Αλλά, αυτή τη βία που αισθάνομαι, πώς τη νικάω; Και πώς επαναστατώ εναντίον της και απαιτώ απελευθέρωση, από τη στιγμή που με παραλύει με εκρήξεις θετικών συναισθημάτων και σκέψεων και εικόνων κινούμενων και ηχητικών μες στο κεφάλι μου; Και πώς σε συνδέω με τα υπόλοιπα μέλη του σώματός μου και όργανα, εάν το επιθυμώ και εάν το θέλεις κι εσύ;<br />
Είμαι σε μηδενικό στάδιο. Καταλαβαίνω περισσότερα από άλλους, αλλά και λιγότερα από τους ίδιους, το παραδέχομαι. Έχει κανείς την απάντηση; Τι είδους βία είναι αυτή και ποιοι είναι οι σκοποί της; Ποια εξουσία επικαλείται και τι είδους συμφέροντα έχει; Ή είμαι τόσο σπασικλάκι με τις θεωρίες και τις αναλύσεις μου που τώρα δεν ξέρω καν για τι πράγμα μιλάω...; Ε αγαμήσου.</div>
veldaeryahttp://www.blogger.com/profile/01287231708663285431noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8993781693220763735.post-38103366540895760832016-01-26T16:28:00.001-08:002016-01-26T18:16:00.806-08:00For the Intellectual Destruction<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
She had a home but it wasn't built with stone or concrete.</div>
<div style="text-align: center;">
Her body was her home-the only home she'd ever known.</div>
<div style="text-align: center;">
But she had to share this home with two other homeless souls.</div>
<div style="text-align: center;">
And each soul had a spirit within.</div>
<div style="text-align: center;">
The other two had two dragons-Morgone and Daemorge.</div>
<div style="text-align: center;">
And two wolves-Morganess and Dallyamorge.</div>
<div style="text-align: center;">
Mysterious elves, dark fairies, gothic mermaids.</div>
<div style="text-align: center;">
But by her side-what did she have?</div>
<div style="text-align: center;">
She only had a damaged, confused and clumsy horse.</div>
<div style="text-align: center;">
Only nothingness and bare feet she had.</div>
<div style="text-align: center;">
A mortal horse.</div>
<div style="text-align: center;">
But that horse could walk and run on the ground.</div>
<div style="text-align: center;">
And swim playfully in lakes at night.</div>
<div style="text-align: center;">
While raising its head up to the shiniest skies.<br />And so she was the strongest one.</div>
<br />
<div style="text-align: center;">
So that's what she got.<br />Human bravery and wilderness-a wild mind.<br />A mind that couldn't be tamed by any creature-human or demon.<br />But there was a strict curse on her.<br />Ever since she was a newborn, she was cursed.<br />Cursed to live in this body of hatred and mutual destruction.<br />For both souls desired to rule this home of bones.<br />Cursed to survive both worlds-the internal and the external.<br />For thy spirit to be eternal, she had to.<br />And she attempted to fight the demons inside.<br />Several times in her life, she did.<br />But the only attempt that shined was the brilliant one.<br />The one that obtained her the glorious possibility.<br />The possibility of Death.<br />The control of both Death and Life.<br />On a sharp knife she stood barefoot and innocent.<br />For she was the strongest one.<br /><br />And from this moment her heart was darkened nevermore.<br />Her dreams were breathed into nightmares no more.<br />Thy spirits were seperated and declared peace.<br />They no longer desired to release the Erebus.<br />The Erebus of the depth of Darkness.<br />For the souls could not survive without the home of bones.<br />And they knew that now she had power on thy skeleton of Misery.<br />So she controls both the souls and their spirits.<br />And makes them work together to fight the external ones.<br />For the Evil has now jumped out of their will.<br />And runs in the unknown blood of other people around her.<br />Whose demons and souls are still untamed.<br />And envy her menacing success.<br />But now she knows she is the strongest one.<br /><br />What demons could rule this madness if not her?"</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/EKvyFF41dLo/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/EKvyFF41dLo?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<br /></div>
veldaeryahttp://www.blogger.com/profile/01287231708663285431noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8993781693220763735.post-58110940313680815862016-01-20T18:08:00.000-08:002016-01-20T18:08:11.597-08:00Στην Πολύχρωμη / She comes in colors everywhere<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Αυτό το κείμενο δεν είναι για κυνικούς. Αυτό το κείμενο δεν είναι για ρεαλιστές. Αυτό το κείμενο δεν είναι για όσους δρουν και έχουν δύναμη, πάθος και οργή, δεν είναι γι' αυτούς που βγάζουν σπυριά όταν ακούν για αγάπη και άλλες τέτοιες χριστιανικές μπούρδες-συνεπώς και αυτό το κείμενο δεν είναι για 'μένα. Αυτό το κείμενο είναι για αυτούς που είναι αδύναμοι να δράσουν, επειδή νιώθουν τόσο δυνατά που πληγώνονται να πληγώνουν, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει αυτοάμυνα. Αυτό το κείμενο, δηλαδή, είναι για εσένα, Έιπριλ. Όπως και αυτός ο κόσμος, δηλαδή. Και αυτή η καθημερινή εναλλαγή από νύχτα σε μέρα, από χειμώνα σε καλοκαίρι μες στον Γενάρη, από πνοή σε λέξεις φορτικές, από νεύρα και θυμό σε απρόσμενες αγκαλιές. Αυτό είναι ένα κείμενο αντισυμβατικό με εμένα και τον ανθρώπινο κόσμο μου. Αυτό είναι για τα ηλιοτρόπια..</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="text-align: left;"> Σε πιέζω και σε μαλώνω. Σε περιορίζω και σου κάνω κήρυγμα. Ότι δεν είναι έτσι ο κόσμος, ότι δεν αρκεί το να αγαπάς τους ανθρώπους, ότι δεν λύνονται όλα με τα λουλούδια και τα μπιχλιμπίδια σου. Ότι τα κίτρινα χαμόγελα που τους δίνεις δεν τους αγγίζουν, όπως δυνατά και με το παιδικό σου θάρρος πιστεύεις. Ότι τα πολύχρωμα all star σου και οι ριγέ χρωματιστές σου παιδικές κάλτσες δεν τους σταματούν απ' το να πληγώνουν. Ότι τα λούτρινα αρκουδάκια σου και τα τραγούδια που ακούς, αυτά που θυμίζουν θάλασσα και ήλιο και ζωή, δεν τους γιατρεύουν το σκοτάδι. Σου γκρινιάζω και γίνομαι σκληρή. Να μην ελπίζεις, γιατί η ελπίδα μας σκοτώνει και τις δύο. Να μην κοιτάς τον ουρανό, γιατί με ζαλίζεις και δεν μπορώ να κοιτάξω καλά στο έδαφος που πρέπει να πατάω. Για εμάς πατάω. Πρέπει να είμαι σκληρή. Γιατί με μπερδεύεις όταν βγαίνεις στους δρόμους και πιάνεις ανθρώπους και τους λες πόσο ερωτευμένη είσαι μαζί τους και με τη ζωή και με τον ίδιο τον έρωτα. Με μπερδεύεις. Και γιατί με μπερδεύεις; Γιατί με τυφλώνει ο κόσμος στον οποίο μόνη σου μες στο κεφάλι μας ζεις. Τον επιθυμώ τόσο πολύ, που πρέπει να σε απομακρύνω από εμένα κάθε φορά που τον επικαλείσαι, γιατί είμαι ευάλωτη ψυχή και φοβάμαι μήπως μεταπηδήσω σε αυτόν μαζί σου και ζήσω για πάντα εκεί. Και δεν πατήσω εν τέλει στο έδαφος για να μας σώσω.</span><br /> Αισθάνομαι αυτήν την ανεκδιήγητη ανάγκη να γράψω αυτά τα λόγια για εσένα, γιατί νιώθω ένοχη-συνένοχη. Δεν θέλω να σε πληγώνω. Δεν θέλω να σου δείχνω υποτιμητικά πόσο παιδί είσαι. Δεν θέλω να σου κάνω αυτό που μισείς περισσότερο, να σε μειώσω, να "εξηγήσω" τάχα όλες σου τις ανησυχίες και όσα νιώθεις με την εύκολη δικαιολογία της παιδικότητάς σου, όπως μισούσες πάντα. Δεν θέλω να είμαι η "μεγάλη", η "λογική", η "σώφρων". Αλλά πρέπει. Πρέπει, γιατί εγώ δεν πρέπει να είμαι φιλάνθρωπος όπως εσύ. Πρέπει, γιατί εγώ δεν πρέπει να αφήνομαι στα συναισθήματα και στον ουρανό, όπως εσύ. Πρέπει, γιατί πρέπει να κάνω κάτι για εσένα και για εμένα. Και για αυτούς που αγωνίζονται και είμαι πλάι τους, αν και σιωπηλή. Και το χειρότερο είναι ότι το ξέρεις, αλλά δεν σε νοιάζει. Δεν σε νοιάζει η θυσία, η οργή, το μίσος, η εκδίκηση. Δεν σε νοιάζει να πάρεις πίσω αυτό που σου στέρησαν. Γιατί όλα όσα έχεις είναι η αγάπη και το γέλιο. Και αυτά δεν στα έχει στερήσει κανείς.. Εσύ πάντα δίνεις αγάπη και γελάς με το γέλιο της αποδοχής σε όσους περνούν απ' τη ζωή σου-είτε για να την θίξουν, είτε για να την αγγίξουν. Σε θαυμάζω γι' αυτό. Γιατί είσαι αυθεντική και καμία θρησκεία δεν σε έκανε έτσι. Έτσι γεννήθηκες, πριν από εμένα.</div>
<div style="text-align: justify;">
Κυρίως σε θαυμάζω γι' αυτό. Γιατί είσαι αληθινή. Εγώ δεν είμαι. Είμαι ειλικρινής και χρησιμοποιώ την ειλικρίνεια και την αδεξιότητα πάντοτε εναντίον της διπλωματίας και της πολιτικής. Αλλά η ειλικρίνεια δεν με κάνει αληθινή, αυθεντική. Διότι εμένα με έπλασαν οι συνθήκες. Διότι τα ιδανικά μου τα έπλασε η κοινωνία-η αντι-κοινωνία, δηλαδή. Διότι την οργή που με καθοδηγεί την δημιούργησαν οι άνθρωποι που πληγώνουν. Την αυθάδεια μου την έπλασε η ευγενική κοινωνία και οι κανόνες συμπεριφοράς. Την οργή και το μίσος η εξουσία. Την περιθωριοποίηση ο νόμος και οι συμβάσεις. Την απρόσιτη στάση μου τα πρότυπα συμπεριφοράς. Την περίεργη όψη μου τα πρότυπα ομορφιάς. Την τρομοκρατική μου φύση τα ΜΜΕ και οι πολιτικάντηδες. Την αγένεια, το αλόγιστο θράσος, τον κυνισμό, μου τον δόμησαν οι άνθρωποι. Και το κοινωνικό μου άγχος η αγχώδης κοινωνία. Είμαι πλαστή, από κάθε άποψη. Είμαι ψεύτικη. Δεν είμαι αυθεντική. Είμαι ένα έργο τέχνης-αντιτέχνης, παρατέχνης. Είμαι ένα κοινωνικό πείραμα. Ενώ εσύ... ήσουν όλα αυτά πριν καν υπάρξω. Είσαι όλα αυτά ανεξάρτητα. </div>
<div style="text-align: justify;">
Ναι, θα σε μαλώνω. Θα το ανεχτείς. Θα σε περιορίζω και θα περιμένω τη μέρα που θα γυρίσω στα γνωστά λιβάδια μας στην Κρήτη για να σε αφήσω ελεύθερη να παίξεις, να τρέξεις, να χτυπήσεις και να έχεις ροδαλά γόνατα για τις επόμενες δυο μέρες. Να είσαι εσύ. Μην με έχεις για κακιά, δηλαδή. Δεν υπάρχει κανείς άλλος που να μου δίνει δύναμη σε αυτήν την σφαιρική πλατεία. Κανένας αγώνας, καμία πορεία με πλήθος, καμία κατάληψη, κανείς αλληλέγγυος, κανένα βιβλίο, καμία μουσική, κανείς επαναστάτης. Καμία νίκη, κανείς εραστής. Μόνο εσύ. Γιατί αν δεν ήσουν εσύ, εγώ δεν θα ήμουν. Εσύ ήσουν πριν από εμένα. Και θα είσαι και μετά από εμένα-και αυτός είναι ο μεγαλύτερος φόβος κι εχθρός του εχθρού μας. Κι αν σου γκρινιάζω, μη σταματήσεις να είσαι έτσι. Γιατί το δικό τους σκοτάδι μπορεί να μην το γιατρεύεις πάντα, το δικό μου όμως μπορείς. Και συγγνώμη, δεν μπορώ να αφήσω την Έρικα. Και οι δύο είστε ανεκτίμητες και απαραίτητες. Ούτε θα την αφήσω να σου κάνει κακό, φυσικά. Μα, τι λέω, είσαι πιο δυνατή από εμένα. Ηλιοτρόπιο..</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
Έχω φυλάξει τα ροζ σταράκια σου από το καλοκαίρι του '10, εντάξει; </div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe width="320" height="266" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/NjQXMZe2ouk/0.jpg" src="https://www.youtube.com/embed/NjQXMZe2ouk?feature=player_embedded" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br /><br /><br />-Don't people make love?<br />-Yes, they do. They just can't love like you do.</div>
</div>
veldaeryahttp://www.blogger.com/profile/01287231708663285431noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8993781693220763735.post-87488779426587919962016-01-11T15:16:00.000-08:002016-01-11T15:19:47.877-08:00Η παράνοια είναι η αλήθεια, το ξανάπα;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Έξω απ' την πόρτα μου τριγυρνά ένας τρελός.<br />
Τον βλέπω τα πρωινά που βγάζω τα σκουπίδια.<br />
Ή που γυρνάω από τα μέρη μου που δεν είναι δικά μου.<br />
Και τοποθετώ ξανά τα σκουπίδια μέσα εν κατακλείδι.<br />
Γελάει και φωνάζει και χαιρετάει τον κόσμο όταν εκείνος περνά.<br />
Χαιρετάει μονάχα, τίποτε άλλο, γεια σας κύριοι, λέει.<br />
Οι γείτονες λένε πως είναι σχιζοφρενής.<br />
Βλέπει κυρίους με κουστούμια να του δίνουν εντολές.<br />
Να του λένε τι να κάνει, πώς να πράξει.<br />
Και τον καθοδηγούν.<br />
Στο καλό ή στο κακό, δεν έχει σημασία.<br />
Του δίνουν εντολές, λένε, είναι τρελός.<br />
Είναι σχιζοφρενής.<br />
Γιατί δεν τους βλέπει κανείς άλλος, μόνο αυτός.<br />
Γιατί δεν τους ακούει κανείς άλλος, μόνο αυτός.<br />Γι' αυτό είναι τρελός, επειδή ακούει και βλέπει.<br />
Και του δίνουν εντολές.<br />
Είχε πιάσει λέει μια κλωστή και πήγε να πνίξει τη γάτα του.<br />
Κι έπειτα ένα σύρμα και έπνιξε την μικρή του αδερφή.<br />
Όλα αυτά του τα 'παν λέει οι μαυροφορεμένοι κουστουμάτοι κύριοι.<br />
Τον έβλεπα από την πρώτη μέρα το Σεπτέμβρη που μετακόμισα εδώ.<br />
Και τον έβλεπα μέχρι που κατέβηκα Κρήτη, δηλαδή.<br />
Για τα Χριστούγεννα.<br />
Ναι, είχαν έρθει Χριστούγεννα, γι' αυτό δεν πολυέγραφα δηλαδή.<br />
Δεν ήθελα να με έχετε για μισητή.<br />
Ή για γκρινιάρα, ρε παιδί μου.<br />
Ήθελα να έχω πλάκα.<br />
Και να είμαι καλή στις παρέες.<br />
Και να λέω αστεία και οι άλλοι να γελούν.<br />
Και να λένε αστεία και να κάνω πως γελάω.<br />
Και να δακρύζω μα να λέω πως είναι απ' το γέλιο.<br />
Και όχι απ' την αθάνατη ματαιότητα που κυοφορώ.<br />
Τι πιο όμορφο να δακρύζεις από χαρά, δηλαδή..<br />
Ήθελα.<br />
Μερικές φορές θέλω να φωνάξω πως είμαι κι εγώ αστεία με τον τρόπο μου.<br />
Και πως ερωτεύομαι με τον τρόπο μου.<br />
Και πως είμαι ευγενική με τον τρόπο μου.<br />
Και πως χορεύω, γελάω, παίζω, χαίρομαι.<br />
Και πως είμαι καλή..<br />
Και πως είμαι κοινωνική και ευχάριστη με τον τρόπο μου.<br />
Και πως.<br />
Αλλά δεν με ακούτε.<br />
Κι αυτό κυρίως επειδή-<br />
Δεν έχω πλάκα.<br />
Και μιλάω με γρίφους που δεν είναι γρίφοι.<br />
Και το παίζω περίεργη και εξωπραγματική.<br />
Κι αν είμαι;<br />
Γιατί να μην είμαι;<br />
Τι πειράζει τέλος πάντων και με σκοτώνετε με την άρνηση;<br />
Εμένα δεν με πειράζει που είστε επιφυλακτικοί.<br />
Και ίσως σας πειράζω στο δρόμο και στα πάρκα και στα σπίτια σας με πετραδάκια.<br />
Και ίσως να σας μιλάω για πλανήτες με Έψιλον σταγόνες.<br />
Και λιβάδια με ηλιοτρόπια και άλογα.<br />
Και αριθμούς που δεν ολοκληρώνονται.<br />
Και πρόσωπα και νεράιδες που είναι στείρες και τρανσέξουαλ.<br />
Στο δρόμο και στα πάρκα και στα σπίτια σας με πετραδάκια.<br />
Αλλά δεν θέλω να σας διώξω.<br />
Είναι ο τρόπος μου.<br />
Γιατί ο τρόπος μου είναι ένας τρόπος αλλόφρων και αλλότριος;<br />
Πέρασαν τα Χριστούγεννα που αγαπούσα παιδί.<br />
Κι όταν το λέω αυτό τρομάζω που κατά κάποιο τρόπο δεν είμαι τόσο παιδί.<br />
Ήρθα Αθήνα.<br />
Και έψαξα να βρω τον τρελό.<br />
Να με χαιρετήσει ήθελα.<br />
Με τον τρόπο του.<br />
Όχι ότι κι αυτός θα δεχόταν τον δικό μου.<br />
Και ήρθα και δεν ήταν εκεί πια.<br />
Περίμενα τα πρωινά έξω απ' την πόρτα να τον δω να περνάει.<br />
Και περίμενα και περίμενα.<br />
Δεν έχω πλάκα, σκεφτόμουν.<br />
Και δάκρυζα.<br />
Και ενώ περίμενα εκείνος δε φάνηκε.<br />
Μα ήρθαν άλλοι στη θέση του για μένα.<br />
Ναι, μου 'στειλε ένα δώρο.<br />
Επειδή ήξερε πως τον ψάχνω, λένε τώρα αυτοί.<br />
Μου 'στειλε ένα δώρο.<br />
Τους μαυροφορεμένους κουστουμάτους κυρίους.<br />
Ήρθαν κι ήταν απρόσωποι, μα είχαν σπίτια με καθρέφτες και πιστωτικές.<br />
Και μου έδειχναν το δάχτυλο επιβλητικά να μπω σε μια πορεία.<br />
Και άρχισα να κάνω κύκλους γύρω απ' το τετράγωνο.<br />
Κύκλους κύκλους κύκλους.<br />
Δεν έχω πλάκα.<br />
Κύκλους γύρω απ' αυτή τη φράση την ανούσια.<br />
Γύρω απ' τον κρότο της.<br />
Κάνοντας κύκλους πέρασα από ένα περβάζι με μια γλαστρούλα.<br />
Και απ' το τζάμι καθρέφτιζε μια τηλεόραση και οι γκρίζες ανταύγειες μιας γριούλας.<br />
Και μέσα στην τηλεόραση χρώματα νέον έντονα και προκλητικά.<br />
Ανθρωποι γύρω από τετράγωνα να κάνουν κύκλους στο μπακράουντ.<br />
Και άλλοι άνθρωποι με σπίτια με καθρέφτες και πιστωτικές να τους δείχνουν το δάχτυλο.<br />
Σαν κι αυτούς εδώ που μου άφησε ο τρελός..<br />
Σαν κι αυτούς εδώ γύρω μου που κάνεις πως δεν βλέπεις.</div>
veldaeryahttp://www.blogger.com/profile/01287231708663285431noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8993781693220763735.post-15303575398837950202015-12-16T18:46:00.002-08:002015-12-16T18:47:55.959-08:00Μια συνοδοιπόρος Αφετηρία<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Η ουτοπία είναι τούτη εδώ η κόλαση. Το αδιανόητο, το παρανοϊκό, το "μακρινό", το "ψέμα" είναι η αποπνικτική καθημερινότητα του αστισμού και του καταναλωτισμού, της αδιαφορίας και της άγνοιας που ζούμε εγώ και εσύ. Για μένα δεν χωράνε αντιλήψεις και επιφυλάξεις του τύπου "τα όνειρά σου είναι ουτοπικά", "αυτός ο κόσμος δεν είναι εφικτός", "μη σκέφτεσαι μακρινά" και "οι άνθρωποι πάντα θα 'ναι έτσι". Αυτό εξαρτάται και από το τι ορίζει ο καθένας ως <i>άνθρωπο</i>. Εγώ αυτούς που έχω δίπλα μου και τους σφίγγω τα χέρια τους λέω ανθρώπους. Και αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι σαν εσάς που μάθατε να "επαναστατείτε" με το ντύσιμο, να αντικαθιστάτε τη θερμή ζωή με κούφια αντικείμενα που αστράφτουν. Για 'σας αρκεί μονάχα να σας ερεθίζει η υφή του νέου σας καναπέ και να περνάτε από τις βιτρίνες καμαρώνοντας κλεφτά τον εαυτό σας στην αντανάκλασή του, να βλέπετε το γιο σας φαντάρο και έπειτα επαγγελματία, την κόρη σας μητέρα με μια σωστή οικογένεια. Αλλά για τώρα δεν θα σας ενοχλήσω άλλο με τα καυστικά σχόλιά μου..<br />
Στοχεύω σε εσάς. Τους άλλους. Τους ανθρώπους. Στοχεύω και πιστεύω. Μην σας κάνουν να πιστέψετε ότι η "εξέγερση" -ό,τι κι αν είναι αυτό για τον καθένα- , η ανατροπή, η αλλαγή, η επανάσταση είναι ένα ουτοπικό παραμύθι. Γιατί η <i>εξέγερση </i>είναι αυτό το καυτό και γεμάτο ψυχή θηρίο που ανασαίνει μέσα μας. Κι αυτό την κάνει να ζει. Η θερμότητα, η λογική, η ανάγκη για λογική και τίμια ζωή, για όμορφη ζωή, όπως τη φανταζόμαστε μαζί, η δύναμη της φαντασίας και της αγάπης για καταστροφή και δημιουργία εκ νέου που διαθέτουμε είναι αυτό που δεν θα μας αφήσει ποτέ σε ησυχία. Αν παραιτηθούμε από αυτό, αν είμαστε ηττοπαθείς, αν πνιγούμε στη ματαιότητα και την απόγνωση, αυτό το "διαβολικό" μικρόβιο θα μας κατακαίει από μέσα μια ζωή με ένα παράπονο, σαν το δικό μας σπλάχνο που μας μισεί, μέχρι να αποφασίσει να μας αφήσει να γεράσουμε και να γείρουμε σκυφτοί απάνω στα νεκρά αμπαρωμένα ιδανικά μας. Όχι.<br />
Αυτός ο κόσμος είναι ουτοπικός. Αυτός που ζεις και ζω. Είναι το αδιανόητο, το ασύλληπτο, το παραλογικό. Εγώ και εσύ δεν μπορούμε να αντιληφθούμε αυτόν τον κόσμο και να πλεύσουμε με το ρεύμα το δικό του. Εγώ και εσύ δεν καταλαβαίνουμε τις αξίες αυτής της κοινωνίας και δεν συμβιβαζόμαστε με τους κανόνες της, άγραφους και μη, όχι μονάχα από αντίληψη και άποψη και αυτοπειθαρχία, αλλά κυρίως από συναίσθημα, "<i>θυμό</i>", ένστικτο, ιδιοσυγκρασία και χτυποκάρδι. Όλα αυτά προηγούνται της σκέψης και της περισυλλογής, των συλλογισμών και των αντιλήψεών μας. Όλα αυτά είναι μια μεγάλη δυνατή και γενναία καρδιά που προηγείται του νου. Δεν είμαστε κομματικοί εμείς, ούτε ιδεολόγοι. Δεν χτίσαμε στο νου μας ένα κόσμο και ερχόμαστε να τον εφαρμόσουμε στα ερείπια αυτού. Τον κόσμο αυτόν τον είχαμε ήδη μέσα μας και μέσα σε αυτόν μεγαλώσαμε και από αυτόν πήραμε τις αξίες μας. Δεν ήρθαμε να τον επιβάλλουμε ή να τον τοποθετήσουμε. Ήρθαμε να τον αναγεννήσουμε, να τον αναδείξουμε, να τον υπερασπιστούμε. Ήρθαμε να τον βάλουμε ασπίδα στα δόρατα αυτού που μας επιβάλατε εσείς.<br />
Θέλω να με καταλάβεις. Δεν θέλω να ωφεληθώ από κάτι. Δεν θέλω κέρδη και δεν έχω συμφέροντα κατά μέρους. Δεν έχω τίποτα. Έχω μονάχα αυτό το τίποτα που θα μου παράξει τα πάντα. Κάτι που αυτοί δεν έχουν και αυτό τους τρομάζει. Έχω την ελευθερία μου. Αυτοί έχουν την ασφάλειά τους. Έχω τη γνώση και τα ιδανικά μου. Αυτοί έχουν το εκπαιδευτικό σύστημα και τα ΜΜΕ. Έχω την ειλικρίνεια, το θάρρος και την οργή. Αυτοί έχουν την πολιτική, την διπλωματία και την απέχθεια. Έχω την αγάπη. Έχουν την απάθεια. Ποια ζωή σου φαίνεται αδιανόητη λοιπόν; Σου φαίνεται αδιανόητο να ζεις λογικά και όμορφα, να μοιράζεσαι, να αγαπάς και να καλλιεργείς, να έχεις ελευθερία και φίλους, να μην πονάει κανείς δίπλα σου, να μην είσαι συνένοχος σε εγκλήματα, να πολεμάς για το δίκιο μια ζωή; Ή μήπως σου φαίνεται πιο εύκολο να αποδεχτείς τη φτώχεια, τη βία, την αστυνόμευση και την καταστολή, την εγκληματικότητα, τον πόλεμο, τα συμφέροντα, τον πόνο και την εξαθλίωση; Διάλεξε τώρα τι άνθρωπος είσαι. Όχι, εσύ δεν παραιτείσαι. Μιλάω για εσένα που το διαβάζεις τώρα αυτό. Και δεν θα παραιτηθείς και δεν θα σε πείσουν ποτέ ότι είσαι ονειροπόλος και ότι βαδίζεις σε μακρινές νήσους που δεν θα βιώσεις ποτέ.<br />
Δεν είμαι φαντασιόπληκτη. Ξέρω καλά. Ξέρω ότι είμαι ένα κομμάτι της Ιστορίας. Θα πρέπει όμως να επιλέξω εάν θα είμαι ένα απλό κομμάτι που κύλησε με το ρεύμα της, ή εάν θα είμαι κρότος και θεμέλιο για μια νέα Ιστορία. Ξέρω ότι ο κόσμος δεν αλλάζει από τη μια μέρα στην άλλη, γιατί ο άνθρωπος δεν αλλάζει απ' τη μια μέρα στην άλλη. Ξέρω ότι ίσως να προσπαθώ μια ζωή να αγωνίζομαι και να μην υπάρξει ποτέ ανταμοιβή για μένα. Όμως είμαι ένα σκληρό και ατίθασο κομμάτι της Ιστορίας. Είμαι γενναία και είσαι και εσύ, και όσο περισσότερο είσαι εσύ, άλλο τόσο είμαι και εγώ. Μην χάνεις την πίστη, μην χάνεις το κουράγιο. Πατάμε στο έδαφος της πραγματικότητας και βαδίζουμε μέσα στη λάσπη αργά και με πόνο. Όμως τα κεφάλια μας είναι ψηλά στα διαστήματα που έχτισε η καρδιά μας τη μέρα που φάγαμε το πρώτο μας παγωτό, τα καλοκαίρια στο χωριό μαζί με τον παππού και ένα σκυλί. Και αυτό δεν είναι ρομαντισμός. Αυτό είναι αλήθεια. Ρομαντικοί είστε εσείς που νομίζετε ότι θα είμαστε θλιμμένοι και ματαιόδοξοι πάντα.<br />
Έχω και μίσος μέσα μου. Και έχεις και εσύ. Το μίσος, την οργή. Αλλά άστα απόψε λίγο στο πλάι και θυμήσου ποιος είσαι. "Θυμήσου ποιος είσαι και πάντα θα ξέρεις πού πηγαίνεις", μου έλεγε κάποια. Μην ξεχνάς! Μην ξεχνάς γιατί σε θέλουν να ξεχάσεις. Συντόνισε την οργή σου στους ρυθμούς της ευαίσθητης καρδιάς σου. Ευαίσθητης, όχι ευάλωτης, σε ξέρω. Είσαι σαν κι εμένα δυνατός και γενναίος. Και δεν θα σε πείσουν ποτέ.<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: right;">
<b>Εξαιρετικά αφιερωμένο στη φωνή, τη σκέψη και την τέχνη</b><br />
<b>-τη Σοφία, τον Παύλο και την Κατερίνα / </b>και στον δικό μας Δεκέμβρη.</div>
</div>
veldaeryahttp://www.blogger.com/profile/01287231708663285431noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-8993781693220763735.post-71515843359645042052015-12-02T12:25:00.002-08:002022-09-09T05:29:16.791-07:00Λιωμένο καιροί <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ξύπνα τα παιδιά χαράματα και πες τους<br />
πως ήρθε η νύχτα που για πάντα <br />
νύχτα θα 'ναι<br />
Ξύπνα τα και στα πράγματα πνίξε τις ζωές τους<br />
γιατί οι ελπίδες τον τόπο μας <br />
δεν τον χαιρετάνε<br />
<br />
Ξύπνα τα το ξημέρωμα για να αποχαιρετίσουν<br />
τον ήλιο που στην μέθη του δεν θα<br />
τον ξαναδούνε<br />
Φίλα τα ως το κούτελο να σε καληνυχτίσουν<br />
γιατί θα σε ξεχάσουνε και δεν θα<br />
σ' αγαπούνε<br />
<br />
Και φύγε καιρέ μου μακριά, ύμνε ελπιδοφόρε<br />
φύγε απ' τα παραμύθια τους και δείξ'τους<br />
την αλήθεια<br />
Μάθε τους να 'ναι ονειρευτές, φτηνέ αγγελιοφόρε<br />
και να μισούν από παιδιά της φτώχειας<br />
τη συνήθεια<br />
<br />
Εσύ που δίνεις αφορμές κι ανάγκες στους απόντες<br />
αυτούς που η κοινωνία αυτή με τρόμο<br />
έχει αποφύγει<br />
Ψιθύρισε το μυστικό στους μόνους επιζώντες<br />
στο μονοπάτι οδήγα τους που η αλήθεια<br />
μ'όλα σμίγει<br />
<br />
Θλιμμένε γιε της ποίησης, καιρέ επαναστάτη<br />
κανένας δεν σ'αγάπησε, μόνο τον πόνο<br />
φέρνεις<br />
Μα να που εκείνα τα παιδιά σου κλείνουνε το μάτι<br />
άθελα και προσεύχονται τον χρόνο<br />
ν' ανασταίνεις<br />
<br />
Τη μέρα πίσω δε ζητούν, δεν είναι αυτό που θένε<br />
άλλωστε μες στη σκοτεινιά ξέρουνε πια<br />
να ζούνε<br />
Στο όνομά σου τη φωτιά και για τη μάνα κλαίνε<br />
την πόλη νύχτα να καεί προσεύχονται<br />
να δούνε<br />
<br />
Και 'συ αντίκαιρε ντουνιά, μην φοβηθείς τα φώτα<br />
αφού εκείνα τα παιδιά εσύ τα 'χες<br />
κοιμίσει<br />
Για 'σένα ήρθαν με οργή και πήρανε τα όπλα<br />
και τώρα πια τη λευτεριά κανείς<br />
κανείς<br />
κανείς<br />
<br />
Δεν θα τους τη στερήσει.</div>
veldaeryahttp://www.blogger.com/profile/01287231708663285431noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8993781693220763735.post-40778261272977873172015-11-21T07:09:00.000-08:002015-11-21T07:11:26.042-08:00Ο κύριος Βασίλης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ξέρεις τι μου τη δίνει περισσότερο;<br />
Οι μανάδες με τις ποδιές που μαθαίνουν τα παιδιά από μικρά<br />
να τρώνε όλο τους το φαΐ<br />
να μπουκώνουν τα ροδαλά τους μπιφτεκομάγουλα<br />
και να στάζει ζουμί η αδηφαγία στα παιδικά τους ρούχα<br />
να μην αφήνουν τίποτε στο πιάτο τους<br />
επειδή ένα άλλο παιδάκι κάπου<br />
στην "Αφρική"<br />
πεθαίνει από την πείνα.<br />
<br />
"Τα παιδάκια στην Αφρική πεινάνε και πεθαίνουν Βασίλη<br />
κι εσύ αφήνεις το φαΐ σου να πεταχτεί;"<br />
<br />
Κι έτσι μαθαίνουν από μικρά<br />
να τρώνε όλο τους το φαΐ <br />
να κάνουν λάικ σε ιστοσελίδες<br />
να βάζουν μέικαπ αυτή τη φορά στα χρώματα της Γαλλίας<br />
να παρέχουν φάρμακα με τα κλικς<br />
να στέλνουν λέμβους στο Αιγαίο με τα φόλλοους<br />
και τα παιδάκια<br />
στην "Αφρική"<br />
να πεθαίνουν.</div>
veldaeryahttp://www.blogger.com/profile/01287231708663285431noreply@blogger.com0