You never will feel it my way

Μερικές φορές σκέφτομαι ότι το να γράφω δεν αρκεί για να περιγράψω επ' ακριβώς αυτά που αισθάνομαι και σκέφτομαι. Αν μπορούσα να ζωγραφίζω ίσως να 'ταν καλύτερα και να 'μουν πιο ξεκάθαρη. Ίσως όμως και να 'ταν χειρότερα γιατί θα χρειαζόμουν πολύ μαύρο και κόκκινο και οι γραμμές απ' τα γυμνά ξεκοιλιασμένα σώματα δε θα 'ταν και τόσο εμφανείς. Είναι τόσο διεστραμένη η φύση μου, η φύση του ανθρώπου, που πάνω μου φαντάζει ακόμη πιο άρρωστη. Νιώθω άρρωστη και διεστραμένη και ιδρώνω τόσο έντονα στη σκέψη του εαυτού μου και στην καύλα της καταστροφής κάποιου άλλου όντος. Ονειρεύομαι να σου γδέρνω το δέρμα και να το προσκολλώ στο σώμα σου απ' την ανάποδη όψη. Ή να σε ταΐζω τα ίδια σου τα όργανα και να σε κρατάω ζωντανή, ακουμπώντας το στήθος μου στο δικό σου για να αισθάνομαι πιο έντονα την αραχνιασμένη και απεγνωσμένη σου πνοή, να τη νιώθω μέσα μου, να γίνεται ένα με εμένα, να είσαι το μικρό μου σπλάχνο που θα αισθάνομαι ολόκληρο το μέσα του και θα το παρηγορώ. Ακούγομαι τόσο αλαζόνας και υπερόπτης αλλά, ούτως ή άλλως, είμαι. Και είναι τόσο πελώρια η ανάγκη για ανάδειξη της διαστροφής μου που απορώ πόσο ακόμη θα αντέξω να προσποιούμαι πως δεν υπάρχει μέσα μου. Για πόσο ακόμα θα περνάνε από δίπλα μου και θα είμαι μαζί τους, στα ίδια μπαρ, στα ίδια πάρκα, στις ίδιες αίθουσες, στα ίδια κρεβάτια και θα συγκρατώ όλη αυτή την μεγαλειώδη μου αρρώστια. Την βρώμικη ιδιαιτερότητά μου. Μ'αρέσει να με υποτιμούν κατά βάθος και μ'αρέσει να γελάω με τα μικροσκοπικά τους αγκαθάκια. Είναι γλυκούληδες.

I am too far gone for you to bring me back, so, baby, spare yourself.

Η ελεύθερη θηλιά μου

Το κύμα της θάλασσας δεν ξεπλένει τίποτα
εγώ τις αμαρτίες μου τις κουβαλάω
κάτω απ' το δέρμα.
Και όσο φεύγει ο χρόνος
περπατάω όλο και περισσότερο
πιο άκρη
στα σκαλοπάτια του σπιτιού μου.

Λες θα με σώσει η φωτιά μου
γιατί με προστατεύει πάντα.
Μα η φωτιά μου είναι οι αμαρτίες μου
και όσο υπάρχει μέσα μου
φουντώνει
και τα δάκρυά μου εξατμίζονται απευθείας
και αφήνουν μόνο την οσμή
μιας ενοχής καταραμένης

που δεν το έκανα το βήμα στο κενό.

Αδυσώπητη η τρέλα τελικά
μας κατατρώει όλους από μέσα
κι όποιος είναι αδύναμος την αγνοεί
κι εκείνη θα τον φτύσει εν τέλει
τι να τον κάνει αφού αχρήστευσε στα μάτια της.
Δε γουστάρω μακριά της.

Είμαι τόσο χαρούμενη
όσο ένας κατάδικος τη μέρα της εκτέλεσης
όμως όχι όσο ελεύθερη
όσο αυτός που φεύγει.

"Είμαι μια κλισέ γλαστρούλα"

Ξημέρωσε σε ένα ξένο σπίτι που νομίζεις για γνώριμο
στο κεφάλι σου οι φλέβες καλπάζουν
απ' τα χθεσινά.
Πετάς σχεδόν σπασμωδικά το κάλυμμα του καναπέ
πάλι με αυτό σκεπάστηκες - φυσικά
αφού στο σπίτι αυτό σεντόνι δεν σου ανήκει -
το σώμα σου παραπονιέται καθώς πας να τεντώσεις τα άκρα σου
έχεις κάποιες εικόνες χθεσινές που έπαιρνες φόρα
και έσπαζες τα γόνατά σου μπροστά στις καπνοδόχους
της απέλπιδης νεότητάς σου
κι εκείνες δάκρυζαν με οίκτο απάνω στα μαυριδερά σου μάγουλα
τα σαπισμένα χείλη σου
και θρηνούσαν μ'ευχαρίστηση την απόγνωσή σου.

Θρυμματισμένα τα λερωμένα σου πόδια
και οι αγκώνες
στριγκλίζουν να δραπετεύσουν απ' την Ειμαρμένη
και γατίσια χέρια σ'αγκαλιάζουν και σε παρηγορούν
γεμίζοντάς σε τρίχες πληγές και βρώμα
για μια ακόμη θλιβερή σου παράσταση.
Θερινή η λυπηρή σου ζωή και τα όνειρα
μουχλιάζουν σε ένα έγχρωμο τετράδιο με τον Μίκι Μάους
μέσα σε ένα συρτάρι με μωρουδιακά
κουτιά με προφυλακτικά.
Μύριζε μούχλα ανέκαθεν το μέλλον.

Φυτεύουν μέσα σου ιδέες, αυτοί, εγώ, εκείνες
μα το χώμα σου είναι σάπιο κι αχρηστεύουν
τα πάντα στα χέρια σου
ακόμη και τα άφθαρτα ανέγγιχτα ιδεώδη
κι εσύ όταν σ'αγγίζεις
εγώ δε σ'άφησα όπως δεν ξέρεις.
Κι έπειτα φτύνεις λόγια δευτέρας φύσεως,
τα χρυσομασημένα μπλαβιάζεις με τη γλώσσα σου
και ξεχνιέσαι πως δεν είσαι εσύ τελικά αυτό που φιλοσόφησες
αλλά μια φύσις σ'άλλη διάσταση από 'σένα.
Είσαι, θα 'λεγα, μια σαθρή παρουσιάστρια τηλεόρασης.
Μια γλαστρούλα.

Δε μυρίζεις ζωή, δε μυρίζεις Θάνατο
βρωμάς κοινωνία, καθημερινότητα, ματαιότητα
είσαι η κραυγή μιας καταστροφής μάταιης
και απορώ πώς την βρίσκεις που ανασαίνεις.
Θα μείνεις για πάντα κλεισμένη μέσα σε αυτό το τετράπλευρο
και απ' όπου λείπεις θα 'ναι χώρος γεμάτος.

Μου θυμίζεις κρυμμένο μαργαριτάρι
- και δεν το λέω εγώ μονάχα -
που άμα το ανοίξεις στα δυο θα σε φάνε τα σκουλήκια
που ζουν μέσα του - πώς έκρυψες τέτοια σαθρότητα
μέσα σε τέτοια στιλπνή πνοή
ανάμεσα σε πίσσα και σκατά;
Κλισέ, ενθουσιώδης, λίγα υποσχόμενη κλισέ.

Και παίρνω πια πίσω αυτό που μου ανήκει
- κοροϊδευτικά - γιατί μου ανήκει
κι αφού σ'αρέσουν τόσο τα τετράγωνα
μάθε πως μέσα σε ένα τέτοιο θα το βάλω.

Έτσι, για ένα δώρο τελευταίο. 

I'm a bad girl

"Ό,τι έγινε, έγινε κι ό,τι είναι να γίνει θα γίνει." ΣΚΑΑΑΑΣΕ, πες μας και κάτι καινούριο. Όσα έγιναν, τα γουστάρω κι όσα δεν έγιναν κι ήθελα να συμβούν, πάλι τα γουστάρω. Κι όσα έχασα και με έχασαν, κι αυτά τα γουστάρω και μ'αρέσουν και θα τα θυμάμαι πάντα. Γιατί, λένε, είναι πιο ψυχωτικό το να θυμάσαι απ' το να ξεχνάς. Όλα έγιναν για κάποιο λόγο. Ναι, για να νιώθουμε και εγώ αρκετά ένιωσα-και νιώθω ακόμα. Γούσταρα τόσο πολύ τη ζωή τον τελευταίο καιρό που είχα ξεχάσει παντελώς την επιβίωση. Και η επιβίωση ήταν κάτι εύκολο για μένα, αλλά ποιος την προτιμάει αφού έζησε; Ε, εγώ και όχι εγώ. Εσύ θα ζήσεις κι εσύ θα επιβιώσεις, να δούμε ποια θα περάσει πιο καύλα. Κι αφού είστε το ίδιο άτομο, μάλλον καλά θα τα πάμε. Ανταγωνισμός. Εσύ θέλεις να αγγίζεις τους ανθρώπους και μετά να φεύγεις κι εγώ γουστάρω να τους χουφτώνω και να τους κάνω να φεύγουν εκείνοι και να είμαι σκατά και μετά να γελάω. Επειδή όντως γουστάρω. Και μ'αρέσει που δεν μοιάζουμε, γιατί είμαστε το ίδιο άτομο. Είσαι βαρετή για 'μένα και είμαι αναξιόπιστη για 'σένα. Εμένα, πάντως, μ'αρέσει που τα πάμε καλά. Γιατί είμαστε το ίδιο άτομο-και φυσικά και δεν είμαστε καθόλου. Η τρέλα θέλει αξιοπρέπεια, αυτό έχω μάθει εγώ από εμένα την ίδια που δεν είμαι το ίδιο άτομο. Μεγαλείο, όχι ξεφτίλα. Και μια ύπουλη σιωπή. Και την αγαπάω. Και με αυτή είμαστε, ναι, το ίδιο άτομο. Και οι τρεις. Κι άλλοι τόσοι. Να την αφήνω να με κυριεύει και μετά να χάνω την υπόστασή μου μέσα σε αυτή και να γινόμαστε ένα-σε δυο κομμάτια ξεχωριστά. Μ'αρέσει να κάθομαι μέσα στο σαλονάκι μου και να κοιτάζω απ' το παράθυρο, ματαιόδοξα, εμένα που παλεύω να με βγάλω έξω. Και μ'αρέσει να 'μαι έξω απ' το παράθυρο και να πετάω αυγά στο τζάμι μου για να βγω επιτέλους έξω. Και μ'αρέσει να τους οδηγώ όλους άθελα μου στην κάθε περίπτωση ανάλογα. Και μ'αρέσει και να γράφω για όλο αυτό το τσίρκο μέσα μου, που μόνο τσίρκο δεν είναι γιατί λίγοι έχουν γελάσει κι όσοι γέλασαν ήταν ζηλόφθονοι και είχαν χάσει το δικό τους παρόμοιο τσίρκο. "Δεν ξέρεις ποια είσαι", όχι πια. Δεν είναι καθόλου έτσι. Απλώς δεν είμαι κάποια συγκεκριμένη, σκάααστε. Και δεν θα πω ότι κανείς δεν είναι. Γιατί ο καθένας το χάνει ή το βρίσκει μέσα του ανάλογα. Και εγώ μιλάω για εμένα μονάχα και δεν παίρνω κανένα στο λαιμό μου-γιατί τη δική μου τη θηλιά θα τη βάλω εγώ και δεν θα υπάρχουν παράπλευρες απώλειες τότε. Είμαι καλά. Από τότε που συνειδητοποίησα ότι θα δώσω φέτος πανελλήνιες, σταμάτησα να φτιάχνω παραγράφους. Για την ίδια πράξη έχω ακούσει δέκα διαφορετικές κριτικές-και κάποιες συγκρουόμενες. Κι αποφάσισα να σταματήσω να προσπαθώ να-ξέρω εγώ. Πετάω αυγά στο παράθυρό μου, δε μου φτάνει, δε μου αρκεί, ελάτε κι εσείς. Παθιαστείτε μαζί μου κι άλλο, διότι είμαι ιδέα. Είμαι άνθρωπος και δεν είμαι καθόλου, μα τι βαρετή ζωή. Και τι καύλα θάνατος. Και τι γλυκιά επιβίωση. Η ζωή είναι μια ψευδαίσθηση και δεν έχω θέμα με αυτό. Ο θάνατος είναι μια πραγματικότητα που θα συνεχίσω να βιώνω. Κι η επιβίωση, ένας κρίκος ανάμεσα σε αυτά τα δύο. Ας υπάρξουμε για λίγο.