Πλήξη

  Μισώ τις μηχανές. Από σήμερα. Ή για σήμερα. Μάλλον για τώρα, για αυτή τη στιγμή. Και ξέρεις τι είναι απολύτως μηχανικό; Η αναπνοή. Θέλω να σταματήσει. Μισώ αυτή τη διαδικασία και δεν το είχα καταλάβει τόσο καιρό. Είναι ό,τι μισούσα και με έπνιγε. Θέλω να σταματήσει. Τώρα.

  Και ήμουν πάλι στην αρχή. Λένε πως όταν μισείς κάτι, οτιδήποτε συναντήσεις πάνω του σε απωθεί, από την κάθε του κίνηση, μέχρι και την ίδια του την αναπνοή, κάθε ανάσα που παίρνει. Έτσι κι εγώ, ρε μαλάκες, χωρίς να το καταλάβω, άρχισα με αυτόν τον τρόπο να μισώ τον εαυτό μου. Κι όχι ότι είμαι και τόσο σκληρός τύπος και κάφρος, απλώς θα μου ήταν ευχάριστο αυτή τη στιγμή, θα με διασκέδαζε, να δω τον εαυτό μου τρυπημένο και κρεμασμένο σ' ένα δίχτυ, με το βλέμμα κενό-και δεν πρόκειται για καμιά ποιητική παπαριά, κενό, μάτια ξεριζωμένα, μηδέν, δυο τρύπες. Έτσι. Στον πούτσο μου.

- Όσκαρ;
- Τι; Αφού σου λέω είμαι μόνος. Είμαι ένας μοναχικός άνθρωπος που είναι εθισμένος στο μίσος προς τους ανθρώπους. Κι αφού είμαι μόνος, βλέπεις κανένα άλλο εδώ γύρω να είναι πρόθυμος να δεχτεί την οργή μου;