"I look at myself and I see nothing that I like.
Θέλω να νιώθω τους ανθρώπους. Όλους. Την ίδια στιγμή. Να είμαι με όλους το ίδιο δευτερόλεπτο, να μην υπάρχω για κανένα και να υπάρχω για εκείνους ταυτόχρονα. Να τρέφομαι απ' τις σκέψεις τους, να συναντάω τους κόσμους τους, να τους αγγίζω, να χαϊδεύω τα χείλη τους, να τους νιώθω όλους μαζί. Να μην είμαι με κανένα, να είμαι με όλους.
Θέλω να αγαπήσω. Κάθε μέρα και ένα διαφορετικό κόσμο. Κάθε στιγμή και άλλη ψυχή. Να γνωρίσω τον ίδιο άνθρωπο μέσα απ' την αγάπη κι έπειτα μέσα απ' το μίσος και την απέχθεια. Να αδιαφορήσω ενώ εκείνοι θα έχουν εντυπωθεί πάνω μου, αν κι εγώ δεν θα υπήρξα ποτέ γι' αυτούς. Ζωγραφίζω τις σκέψεις μου με κάρβουνο στο πρόσωπό μου. Τα μαλλιά μου θα με καλύψουν, έτσι κι αλλιώς, δε θα χρειαστεί να δώσω εξηγήσεις για τη φθορά.
Crowds don't make me happy, alone I don't feel right."
Θέλω να νιώθω τους ανθρώπους. Όλους. Την ίδια στιγμή. Να είμαι με όλους το ίδιο δευτερόλεπτο, να μην υπάρχω για κανένα και να υπάρχω για εκείνους ταυτόχρονα. Να τρέφομαι απ' τις σκέψεις τους, να συναντάω τους κόσμους τους, να τους αγγίζω, να χαϊδεύω τα χείλη τους, να τους νιώθω όλους μαζί. Να μην είμαι με κανένα, να είμαι με όλους.
Θέλω να αγαπήσω. Κάθε μέρα και ένα διαφορετικό κόσμο. Κάθε στιγμή και άλλη ψυχή. Να γνωρίσω τον ίδιο άνθρωπο μέσα απ' την αγάπη κι έπειτα μέσα απ' το μίσος και την απέχθεια. Να αδιαφορήσω ενώ εκείνοι θα έχουν εντυπωθεί πάνω μου, αν κι εγώ δεν θα υπήρξα ποτέ γι' αυτούς. Ζωγραφίζω τις σκέψεις μου με κάρβουνο στο πρόσωπό μου. Τα μαλλιά μου θα με καλύψουν, έτσι κι αλλιώς, δε θα χρειαστεί να δώσω εξηγήσεις για τη φθορά.
Φθείρομαι. Γιατί φοβάμαι δύο πλάνα. Το σκηνικό της συντροφιάς κι εκείνο της μοναξιάς. Πού να χωρέσω; Δεν θέλω να χωρέσω. Είμαι εφήμερη. Προσωρινά παρούσα, πρόσκαιρα απούσα. Κυκλοφορώ με καθρέφτες και κρατάω πάντα στο χέρι τις διάφανες κατάρες μου, ποιος θα είναι ο τυχερός γι' απόψε; Ίσως ο εαυτός που θα συναντήσω στο τέλος της διαδρομής. Θα 'ναι απόψε;
Ερωτεύτηκα την άγνοιά μου προς τις προθέσεις σου-αισθήσεις. Συνάντησα τον εαυτό μου πριν από λίγες λέξεις-ψευδαισθήσεις. Ανιαρά βήματα, χαχανητά που μετά βίας σπρώχνουν πληκτικές, φορτικές ανάσες, χημικές μελωδίες, αμμώδη τέρατα, παγίδες, ρουφάω την τραχιά σκόνη-παραισθήσεις. Ξέρω πως να καταπίνω πληγές, ξέρω πως να κρύβω τα σημάδια. Κι εσύ,ε;
Damaged people are dangerous. They know they can survive.
Κι όλα αυτά ενώ σκέφτομαι αποπροσανατολισμένες σιλουέτες να περιστρέφονται γύρω μου και να βαδίζουν με ρυθμό πάνω σε ίχνη που δεν χαράχτηκαν ακόμη. Τα φώτα χαμήλωσαν, τα βλέμματα ψήλωσαν. Τα δικά μου έσβησαν και τα δύο. Ξαπλώνω στο πάτωμα, είναι βρεγμένο, μυρίζει ποτό και μισοτελειωμένα τσιγάρα. Τα μαλλιά μου κολλάνε πάνω στο ποτό που έχει στεγνώσει, μαζί και η μπλούζα μου και τα χέρια μου. Ωστόσο, μόνο τα μαλλιά μου νιώθω. Χάνω το άρωμά μου.
Έχω σχέδιο. Θα με πατήσουν και θα τους νιώσω. Θα με προσπεράσουν, θα με προσπεράσω. Τους ερωτεύομαι.
Θέλω να χορέψω, αλλά δεν ξέρω πώς. Δεν συνηθίζω να χορεύω μπροστά σε κόσμο. Λένε πως ντρέπομαι, όμως ίσως νιώθω άβολα να με κοιτάνε να προσπαθώ να αισθανθώ-ακόμη πιο άβολα όταν δεν καταφέρνω να προσποιηθώ ότι το αισθάνομαι. Παρόλα αυτά, ίσως και να μ'αρέσει να είμαι ξαπλωμένη στο έδαφος, να κοιτάζω πάνω και να βλέπω τις φιγούρες τους-των χαμένων αυτών που ξεβράστηκαν σε μια τυχαία αλκοολική ουτοπία, την ίδια.
Πλάθω αποχρώσεις με τις κινήσεις τους. Τους ερωτεύομαι, κάντε κάτι. Δεν θέλω να σας δω αύριο, γιατί δεν μένετε μόνο γι' απόψε; Φοβάμαι να νιώθω ότι μείνατε.
Φύγετε.
Damaged people are dangerous. They know they can survive.
Κι όλα αυτά ενώ σκέφτομαι αποπροσανατολισμένες σιλουέτες να περιστρέφονται γύρω μου και να βαδίζουν με ρυθμό πάνω σε ίχνη που δεν χαράχτηκαν ακόμη. Τα φώτα χαμήλωσαν, τα βλέμματα ψήλωσαν. Τα δικά μου έσβησαν και τα δύο. Ξαπλώνω στο πάτωμα, είναι βρεγμένο, μυρίζει ποτό και μισοτελειωμένα τσιγάρα. Τα μαλλιά μου κολλάνε πάνω στο ποτό που έχει στεγνώσει, μαζί και η μπλούζα μου και τα χέρια μου. Ωστόσο, μόνο τα μαλλιά μου νιώθω. Χάνω το άρωμά μου.
Έχω σχέδιο. Θα με πατήσουν και θα τους νιώσω. Θα με προσπεράσουν, θα με προσπεράσω. Τους ερωτεύομαι.
Θέλω να χορέψω, αλλά δεν ξέρω πώς. Δεν συνηθίζω να χορεύω μπροστά σε κόσμο. Λένε πως ντρέπομαι, όμως ίσως νιώθω άβολα να με κοιτάνε να προσπαθώ να αισθανθώ-ακόμη πιο άβολα όταν δεν καταφέρνω να προσποιηθώ ότι το αισθάνομαι. Παρόλα αυτά, ίσως και να μ'αρέσει να είμαι ξαπλωμένη στο έδαφος, να κοιτάζω πάνω και να βλέπω τις φιγούρες τους-των χαμένων αυτών που ξεβράστηκαν σε μια τυχαία αλκοολική ουτοπία, την ίδια.
Πλάθω αποχρώσεις με τις κινήσεις τους. Τους ερωτεύομαι, κάντε κάτι. Δεν θέλω να σας δω αύριο, γιατί δεν μένετε μόνο γι' απόψε; Φοβάμαι να νιώθω ότι μείνατε.
Φύγετε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου