Τετάρτη 2 Ιουλίου 2014

I'm a bad girl

"Ό,τι έγινε, έγινε κι ό,τι είναι να γίνει θα γίνει." ΣΚΑΑΑΑΣΕ, πες μας και κάτι καινούριο. Όσα έγιναν, τα γουστάρω κι όσα δεν έγιναν κι ήθελα να συμβούν, πάλι τα γουστάρω. Κι όσα έχασα και με έχασαν, κι αυτά τα γουστάρω και μ'αρέσουν και θα τα θυμάμαι πάντα. Γιατί, λένε, είναι πιο ψυχωτικό το να θυμάσαι απ' το να ξεχνάς. Όλα έγιναν για κάποιο λόγο. Ναι, για να νιώθουμε και εγώ αρκετά ένιωσα-και νιώθω ακόμα. Γούσταρα τόσο πολύ τη ζωή τον τελευταίο καιρό που είχα ξεχάσει παντελώς την επιβίωση. Και η επιβίωση ήταν κάτι εύκολο για μένα, αλλά ποιος την προτιμάει αφού έζησε; Ε, εγώ και όχι εγώ. Εσύ θα ζήσεις κι εσύ θα επιβιώσεις, να δούμε ποια θα περάσει πιο καύλα. Κι αφού είστε το ίδιο άτομο, μάλλον καλά θα τα πάμε. Ανταγωνισμός. Εσύ θέλεις να αγγίζεις τους ανθρώπους και μετά να φεύγεις κι εγώ γουστάρω να τους χουφτώνω και να τους κάνω να φεύγουν εκείνοι και να είμαι σκατά και μετά να γελάω. Επειδή όντως γουστάρω. Και μ'αρέσει που δεν μοιάζουμε, γιατί είμαστε το ίδιο άτομο. Είσαι βαρετή για 'μένα και είμαι αναξιόπιστη για 'σένα. Εμένα, πάντως, μ'αρέσει που τα πάμε καλά. Γιατί είμαστε το ίδιο άτομο-και φυσικά και δεν είμαστε καθόλου. Η τρέλα θέλει αξιοπρέπεια, αυτό έχω μάθει εγώ από εμένα την ίδια που δεν είμαι το ίδιο άτομο. Μεγαλείο, όχι ξεφτίλα. Και μια ύπουλη σιωπή. Και την αγαπάω. Και με αυτή είμαστε, ναι, το ίδιο άτομο. Και οι τρεις. Κι άλλοι τόσοι. Να την αφήνω να με κυριεύει και μετά να χάνω την υπόστασή μου μέσα σε αυτή και να γινόμαστε ένα-σε δυο κομμάτια ξεχωριστά. Μ'αρέσει να κάθομαι μέσα στο σαλονάκι μου και να κοιτάζω απ' το παράθυρο, ματαιόδοξα, εμένα που παλεύω να με βγάλω έξω. Και μ'αρέσει να 'μαι έξω απ' το παράθυρο και να πετάω αυγά στο τζάμι μου για να βγω επιτέλους έξω. Και μ'αρέσει να τους οδηγώ όλους άθελα μου στην κάθε περίπτωση ανάλογα. Και μ'αρέσει και να γράφω για όλο αυτό το τσίρκο μέσα μου, που μόνο τσίρκο δεν είναι γιατί λίγοι έχουν γελάσει κι όσοι γέλασαν ήταν ζηλόφθονοι και είχαν χάσει το δικό τους παρόμοιο τσίρκο. "Δεν ξέρεις ποια είσαι", όχι πια. Δεν είναι καθόλου έτσι. Απλώς δεν είμαι κάποια συγκεκριμένη, σκάααστε. Και δεν θα πω ότι κανείς δεν είναι. Γιατί ο καθένας το χάνει ή το βρίσκει μέσα του ανάλογα. Και εγώ μιλάω για εμένα μονάχα και δεν παίρνω κανένα στο λαιμό μου-γιατί τη δική μου τη θηλιά θα τη βάλω εγώ και δεν θα υπάρχουν παράπλευρες απώλειες τότε. Είμαι καλά. Από τότε που συνειδητοποίησα ότι θα δώσω φέτος πανελλήνιες, σταμάτησα να φτιάχνω παραγράφους. Για την ίδια πράξη έχω ακούσει δέκα διαφορετικές κριτικές-και κάποιες συγκρουόμενες. Κι αποφάσισα να σταματήσω να προσπαθώ να-ξέρω εγώ. Πετάω αυγά στο παράθυρό μου, δε μου φτάνει, δε μου αρκεί, ελάτε κι εσείς. Παθιαστείτε μαζί μου κι άλλο, διότι είμαι ιδέα. Είμαι άνθρωπος και δεν είμαι καθόλου, μα τι βαρετή ζωή. Και τι καύλα θάνατος. Και τι γλυκιά επιβίωση. Η ζωή είναι μια ψευδαίσθηση και δεν έχω θέμα με αυτό. Ο θάνατος είναι μια πραγματικότητα που θα συνεχίσω να βιώνω. Κι η επιβίωση, ένας κρίκος ανάμεσα σε αυτά τα δύο. Ας υπάρξουμε για λίγο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου