"Είμαι μια κλισέ γλαστρούλα"

Ξημέρωσε σε ένα ξένο σπίτι που νομίζεις για γνώριμο
στο κεφάλι σου οι φλέβες καλπάζουν
απ' τα χθεσινά.
Πετάς σχεδόν σπασμωδικά το κάλυμμα του καναπέ
πάλι με αυτό σκεπάστηκες - φυσικά
αφού στο σπίτι αυτό σεντόνι δεν σου ανήκει -
το σώμα σου παραπονιέται καθώς πας να τεντώσεις τα άκρα σου
έχεις κάποιες εικόνες χθεσινές που έπαιρνες φόρα
και έσπαζες τα γόνατά σου μπροστά στις καπνοδόχους
της απέλπιδης νεότητάς σου
κι εκείνες δάκρυζαν με οίκτο απάνω στα μαυριδερά σου μάγουλα
τα σαπισμένα χείλη σου
και θρηνούσαν μ'ευχαρίστηση την απόγνωσή σου.

Θρυμματισμένα τα λερωμένα σου πόδια
και οι αγκώνες
στριγκλίζουν να δραπετεύσουν απ' την Ειμαρμένη
και γατίσια χέρια σ'αγκαλιάζουν και σε παρηγορούν
γεμίζοντάς σε τρίχες πληγές και βρώμα
για μια ακόμη θλιβερή σου παράσταση.
Θερινή η λυπηρή σου ζωή και τα όνειρα
μουχλιάζουν σε ένα έγχρωμο τετράδιο με τον Μίκι Μάους
μέσα σε ένα συρτάρι με μωρουδιακά
κουτιά με προφυλακτικά.
Μύριζε μούχλα ανέκαθεν το μέλλον.

Φυτεύουν μέσα σου ιδέες, αυτοί, εγώ, εκείνες
μα το χώμα σου είναι σάπιο κι αχρηστεύουν
τα πάντα στα χέρια σου
ακόμη και τα άφθαρτα ανέγγιχτα ιδεώδη
κι εσύ όταν σ'αγγίζεις
εγώ δε σ'άφησα όπως δεν ξέρεις.
Κι έπειτα φτύνεις λόγια δευτέρας φύσεως,
τα χρυσομασημένα μπλαβιάζεις με τη γλώσσα σου
και ξεχνιέσαι πως δεν είσαι εσύ τελικά αυτό που φιλοσόφησες
αλλά μια φύσις σ'άλλη διάσταση από 'σένα.
Είσαι, θα 'λεγα, μια σαθρή παρουσιάστρια τηλεόρασης.
Μια γλαστρούλα.

Δε μυρίζεις ζωή, δε μυρίζεις Θάνατο
βρωμάς κοινωνία, καθημερινότητα, ματαιότητα
είσαι η κραυγή μιας καταστροφής μάταιης
και απορώ πώς την βρίσκεις που ανασαίνεις.
Θα μείνεις για πάντα κλεισμένη μέσα σε αυτό το τετράπλευρο
και απ' όπου λείπεις θα 'ναι χώρος γεμάτος.

Μου θυμίζεις κρυμμένο μαργαριτάρι
- και δεν το λέω εγώ μονάχα -
που άμα το ανοίξεις στα δυο θα σε φάνε τα σκουλήκια
που ζουν μέσα του - πώς έκρυψες τέτοια σαθρότητα
μέσα σε τέτοια στιλπνή πνοή
ανάμεσα σε πίσσα και σκατά;
Κλισέ, ενθουσιώδης, λίγα υποσχόμενη κλισέ.

Και παίρνω πια πίσω αυτό που μου ανήκει
- κοροϊδευτικά - γιατί μου ανήκει
κι αφού σ'αρέσουν τόσο τα τετράγωνα
μάθε πως μέσα σε ένα τέτοιο θα το βάλω.

Έτσι, για ένα δώρο τελευταίο.