Μια ζωή θα με κατηγορείς για όλα όσα κατέστρεψες εσύ και μια ζωή θα προσποιούμαι πως σε δικαιολογώ. Κι έπειτα θα γυρνάω ξανά στο στάδιο όπου σε μισώ και όλα θα κάνουν κύκλους μεταξύ μας. Θα γελάς και θα βρίσκω την ευκαιρία να γελάσω κι εγώ μαζί σου ακόμη κι αν έχω ξεχάσει πώς ακούγεται το γέλιο μου, θα το κάνω απλά για να έχω μια στιγμή όπου γέλασα για λίγο μαζί σου. Κι έπειτα θα θυμώνεις με όσα σκέφτομαι και με όσα κάνω και με τις αποφάσεις μου και με το πώς θεωρείς ότι καταστρέφω τον εαυτό μου και εμποδίζω τη ζωή σου, τη σχέση σου, τη δουλειά σου, την καθημερινότητά σου, τον ύπνο σου. Και θα θυμώνω κι εγώ, όχι τόσο με εσένα, αλλά περισσότερο με εμένα που καταπιέζω τον εαυτό μου να σε μισεί υπό εντολή του εγωισμού και της άμυνάς μου. Θα βρίσκω αποκόμματα ελπίδων πάνω σου διαρκώς. Θα με πληγώνεις και θα σε πληγώνω και θα πληγώνομαι ξανά που σε πλήγωσα. Και το κενό που έχω μέσα μου εξαιτίας της απουσίας και της ανεπαρκούς παρουσίας σου συνάμα, θα μεγεθύνεται διαρκώς κι έπειτα θα γεμίζει με εφήμερες χαρές κι απεγνωσμένες εξαναγκασμένες ελπίδες απέλπιδες. Όμως, όπως και να 'χει, θα μεγαλώνει και, κάθε φορά που εκείνες θα χάνονται, θα πέφτω όλο και πιο μέσα σε αυτό. Δεν έχω συγχωρέσει κανένα απ' τους δύο, όχι, δεν κάνω εξαιρέσεις. Απλώς, εσύ είσαι αυτή που συνεχίζει να με πληγώνει.
And though I screamed and I screamed, well, no one came running
No, I wasn't saved, I wasn't safe from you.
And though I screamed and I screamed, well, no one came running
No, I wasn't saved, I wasn't safe from you.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου