Η ελεύθερη θηλιά μου

Το κύμα της θάλασσας δεν ξεπλένει τίποτα
εγώ τις αμαρτίες μου τις κουβαλάω
κάτω απ' το δέρμα.
Και όσο φεύγει ο χρόνος
περπατάω όλο και περισσότερο
πιο άκρη
στα σκαλοπάτια του σπιτιού μου.

Λες θα με σώσει η φωτιά μου
γιατί με προστατεύει πάντα.
Μα η φωτιά μου είναι οι αμαρτίες μου
και όσο υπάρχει μέσα μου
φουντώνει
και τα δάκρυά μου εξατμίζονται απευθείας
και αφήνουν μόνο την οσμή
μιας ενοχής καταραμένης

που δεν το έκανα το βήμα στο κενό.

Αδυσώπητη η τρέλα τελικά
μας κατατρώει όλους από μέσα
κι όποιος είναι αδύναμος την αγνοεί
κι εκείνη θα τον φτύσει εν τέλει
τι να τον κάνει αφού αχρήστευσε στα μάτια της.
Δε γουστάρω μακριά της.

Είμαι τόσο χαρούμενη
όσο ένας κατάδικος τη μέρα της εκτέλεσης
όμως όχι όσο ελεύθερη
όσο αυτός που φεύγει.