Μερικές φορές σκέφτομαι ότι το να γράφω δεν αρκεί για να περιγράψω επ' ακριβώς αυτά που αισθάνομαι και σκέφτομαι. Αν μπορούσα να ζωγραφίζω ίσως να 'ταν καλύτερα και να 'μουν πιο ξεκάθαρη. Ίσως όμως και να 'ταν χειρότερα γιατί θα χρειαζόμουν πολύ μαύρο και κόκκινο και οι γραμμές απ' τα γυμνά ξεκοιλιασμένα σώματα δε θα 'ταν και τόσο εμφανείς. Είναι τόσο διεστραμένη η φύση μου, η φύση του ανθρώπου, που πάνω μου φαντάζει ακόμη πιο άρρωστη. Νιώθω άρρωστη και διεστραμένη και ιδρώνω τόσο έντονα στη σκέψη του εαυτού μου και στην καύλα της καταστροφής κάποιου άλλου όντος. Ονειρεύομαι να σου γδέρνω το δέρμα και να το προσκολλώ στο σώμα σου απ' την ανάποδη όψη. Ή να σε ταΐζω τα ίδια σου τα όργανα και να σε κρατάω ζωντανή, ακουμπώντας το στήθος μου στο δικό σου για να αισθάνομαι πιο έντονα την αραχνιασμένη και απεγνωσμένη σου πνοή, να τη νιώθω μέσα μου, να γίνεται ένα με εμένα, να είσαι το μικρό μου σπλάχνο που θα αισθάνομαι ολόκληρο το μέσα του και θα το παρηγορώ. Ακούγομαι τόσο αλαζόνας και υπερόπτης αλλά, ούτως ή άλλως, είμαι. Και είναι τόσο πελώρια η ανάγκη για ανάδειξη της διαστροφής μου που απορώ πόσο ακόμη θα αντέξω να προσποιούμαι πως δεν υπάρχει μέσα μου. Για πόσο ακόμα θα περνάνε από δίπλα μου και θα είμαι μαζί τους, στα ίδια μπαρ, στα ίδια πάρκα, στις ίδιες αίθουσες, στα ίδια κρεβάτια και θα συγκρατώ όλη αυτή την μεγαλειώδη μου αρρώστια. Την βρώμικη ιδιαιτερότητά μου. Μ'αρέσει να με υποτιμούν κατά βάθος και μ'αρέσει να γελάω με τα μικροσκοπικά τους αγκαθάκια. Είναι γλυκούληδες.
I am too far gone for you to bring me back, so, baby, spare yourself.
I am too far gone for you to bring me back, so, baby, spare yourself.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου