Παρασκευή 10 Ιανουαρίου 2014

Can't blame ya, Laleña

      Θέλω απλώς να πω πως κάπου εδώ εκείνη αποχωρεί. Δεν τα παρατάει, καθόλου δεν τα παρατάει, απλώς, αποχωρεί. Μισή, ούσα το ένα γαμημένο τρίτο του εαυτού της και αυτό ξεφτισμένο, φθαρμένο. Δεν μπορώ να την κατηγορήσω, εσείς μπορείτε, το γνωρίζω. Ωστόσο, εγώ δεν μπορώ. Την ημέρα τη σιχαίνομαι λιγάκι γιατί προσπαθεί να δείξει όσα δεν είναι για να καλύψει τις πληγές. Μ'αλάτι. Τη μισώ με μια συμπάθεια δε που θα 'λεγα πως μου 'χει κινήσει την περιέργεια. Την μισώ με συμπάθεια διότι την κατανοώ και την αντιλαμβάνομαι όσο κανείς άλλος δεν θα κατορθώσει ποτέ για εκείνη. Συγγνώμη, λυπάμαι, λυπάμαι, αλήθεια λυπάμαι, στεναχωριέμαι, πώς να το πω. Που δεν μπορείς να βρεις το δρόμο σου. Κι είναι κι εκείνη που σ' άφησε και δεν ξέρεις τώρα πια αν θα ξαναγυρίσει. Λυπάμαι. Ναι, ναι, κι εσύ λυπάσαι, κι εσείς λυπάστε και λυπούμαστε όλοι μαζί. Ω, μα φυσικά. Καταλαβαίνω. Δηλαδή, όχι, δεν καταλαβαίνω τίποτα. Τίποτα. Συγγνώμη γι' αυτό, πραγματικά. Αλλά αυτό είναι. Δεν καταλαβαίνει τίποτα. Κι είναι πράγματι ανυπόφορο για κάποιον να 'ναι δίπλα της, άσε δε που ποτέ δεν τυχαίνει να 'ναι πιο δυνατοί από 'κείνη, όσοι τη συνόδεψαν, και ναι, είναι ανυπόφορο για 'κείνους, είναι. Το ξέρει. Και δεν το ξέρει. Μακάρι να της δινόταν η ευκαιρία να αντλήσει λίγη δύναμη κι από κάπου αλλού, να είναι για λιγάκι ελεύθερα αδύναμη, χωρίς να τιμωρηθεί γι' αυτό. Ας είναι, μωρέ. When the sun goes to bed, that's the time you raise your head. That's your lot in life, Laleña. Can your part ever get much sadder? 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου