Πρέπει να φύγεις. Ήρθε η ώρα, να τη, έφτασε. Πρέπει να φύγεις. Δε θέλεις να φύγεις, θέλεις να μείνεις. Έχεις πολλά να μαγέψεις, να δημιουργήσεις και να καταστρέψεις ακόμα, έχεις πολλά. Αλλά εσύ, τώρα, θα φύγεις, εντάξει; Θα φύγεις, γιατί μου το υποσχέθηκες. Ότι θα φύγεις μακριά απ' όσα πληγώνεις. Γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος να σταματήσεις να τα πληγώνεις. Και, ω, μα τι ειρωνεία, κυρία μου, θα φύγεις και θα τους πληγώσεις που θα φύγεις μακριά τους, ξανά, ξανά και ξανά. Και ποιος ξέρει, ίσως και με την απουσία σου, άθελά σου, να τους πληγώνεις. Να τους χαρακώνεις όσο λείπεις, ε, μα, πώς το κάνεις αυτό πια; Θέλεις να φύγεις για να μην τους πληγώνεις πια κι όμως, θα τους πληγώσεις πάλι. Γιατί να υπάρχεις, απορώ. Γιατί; Υπάρχεις τελικά; Αποφάσισε. Τι θέλεις; Όχι. Δεν θα αποφασίσεις τι θέλεις. Δεν θα πράξεις ανάλογα με αυτό που θέλεις. Γιατί, αν το κάνεις, θα κάνεις ξανά κάτι για 'σένα. Για τον εαυτό σου που τόσο αγαπάς, ε, σωστά; Αυτή είναι η άρρωστη αγάπη, τελικά, αυτή είναι. Η δική σου για 'σένα. Η δική μου για 'μένα, ναι, για 'μένα μιλάω φυσικά. Άσε τα κόλπα. Ξεκίνα να ψάχνεις διαδρομή γιατί θ α φ ύ γ ε ι ς, φύγε! ΦΥΓΕ! Μακριά, εντάξει; Πολύ μακριά. Μη γυρίσεις. Ποτέ. Ξανά. Ποτέ. Μη γυρίσεις ποτέ ξανά πίσω, μην κοιτάξεις καν. Ναι, αν κάνεις αυτό που θέλεις, τότε θα μείνεις, διότι ξέρεις ότι μπορείς να τους αγαπήσεις κι αυτό το θες τόσο πολύ, το ξέρω. Αλλά κάνε κάτι για εκείνους. Φύγε. Και, πράγματι, δε θα 'ναι κι αυτό κάτι αξιόλογο. Δεν ήσουν δα και ποτέ κάτι το αξιόλογο κι εσύ η ίδια, το γνωρίζεις. Οπότε, γιατί να 'ναι κι αυτό αξιόλογο; Σκατά θα 'ναι. Αλλά και οτιδήποτε άλλο θα 'ναι το ίδιο άθλιο και αισχρό. Δεν ξέρεις να αγαπάς, στο είπα και πριν μερικές ώρες. Ξέρεις να αγαπάς εσένα. Και είναι το μόνο που ξέρεις να κάνεις. Πόσο άχρηστη είσαι; Δεν σε χρειάζονται, ελπίζω, δηλαδή, να μην σε χρειάζονται. Γιατί μόνο κακό μπορείς να κάνεις. Και δεν θα τους είσαι χρήσιμη. Θα τους είσαι κάτι που θα τους αφήσει σημάδια και πληγές, εντάξει; Μα, το ξέρεις. Και στον εαυτό σου δεν αφήνεις τίποτα. Από σημάδια εννοώ, φυσικά, χαχαχαχαχα. Αστείο. Μόνο σημάδια δεν αφήνεις. Όλα τα άλλα τα κρατάς έτσι κι αλλιώς για τον εαυτό σου. Μη φτιάξεις βαλίτσα. Μην πάρεις αυτή τη φορά μαζί σου τίποτα, τίποτα. Τίποτα. Φύγε μονάχα με τον εαυτό σου. Τόσο πολύτιμος που είναι, θα σου φτάσει, σωστά; Α, κοίτα, θυμάσαι την έννοια αυτής της λέξης, έτσι; Φιλαυτία. Ναι, τη θυμάσαι. Πού την είχες διαβάσει; Α, σωστά, πουθενά. Ω, μα ναι, την είχε χρησιμοποιήσει κάποιος για να σε περιγράψει, χαχα, αστείο, ξανά. Ναι, είσαι σημαντική για πολλούς. Θυμάσαι αυτή την κοπέλα που σου είχε μιλήσει τυχαία και σου 'χε πει ότι είσαι σημαντική για πολλούς ανθρώπους και τους πληγώνεις; Και την άλλη, την άλλη που σου 'χε πει πως, έι, πρέπει να 'ναι αρκετά επώδυνο να νοιάζεται κανείς για 'σένα. Δεν έχεις ιδέα. Μάλλον έχεις. Γιατί νοιάζεσαι για τον εαυτό σου, οπότε, ναι, πάντα ήξερες πόσο επώδυνο είναι αυτό. Γιατί είσαι άρρωστη, αυτό που έχεις είναι αρρώστια, όχι ο αυτισμός, δεν μιλάω γι αυτό, λέω, είναι αρρώστια αυτό που έχεις. Και αυτοκαταστροφή. Και αρρώστια. Και δεν ξέρεις εάν γιατρεύεται. Ποια η θεραπεία; Δεν θα στη δώσει κανείς, έτσι. Ναι, έτσι. Να τη βρείς μόνη σου. Καλή τύχη. Εγώ σ'αγαπώ, το ξέρεις. Μα, φυσικά και σ'αγαπώ. Ναι, σε μισώ, αλλά σ'αγαπώ το ίδιο κι ειν' πολύ. Να προσέχεις. Και να είσαι ο εαυτός σου που τόσο αρρωστημένα αγαπάς. Και να προσέχεις το δρόμο, τα αυτοκίνητα, είσαι αφηρημένη πάντα. Η Έιπς σε άφησε, έτσι κι αλλιώς. Η άλλη παραμονεύει, δεν σε νοιάζει, ας κάνει ό,τι θέλει. Και να είσαι ευγενική στους περιπτεράδες και τους ταξιτζίδες. Σου δείχνουν το δρόμο οι δεύτεροι, ξέρεις. Και να μην ξαναγυρίσεις, η ευχή μου η τελευταία είναι αυτή. Να μην ξαναγυρίσεις. Φύγε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου