Πώς θα ήταν δυνατόν για έναν άνθρωπο να ανοίξει διάπλατα τα χέρια και τα όνειρά του και να αγκαλιάσει όλους τους ανθρώπους απάνω σε τούτο τον πλανήτη; Όχι μια αγκαλιά για τον καθένα, μια αγκαλιά που να τους χωρέσει όλους μέσα. Και τη μουσική τους μαζί και τα χρώματά τους και ό,τι άλλο στο οποίο εγώ υστερώ τέλος πάντων. Τα πάντα τους. Δυσκολεύομαι να ανασάνω κάθε φορά που συλλογίζομαι γι' αυτή μου την επιθυμία, που είναι θεόρατη, πιο έντονη κι απ' τις επιθυμίες και των τριών μας ξεχωριστά κι απ' τις εμμονές τους μαζί. Αυτοί, αυτοί έχουν τη δική μου θεραπεία. Αλλά θα μπορούσα να λέω και ψέματα.
Αυτή γεννήθηκε εύφλεκτη στη βροχή
και δεν ήταν θέμα γονιδίων
Αυτή γεννήθηκε εύφλεκτη στη βροχή
και δεν ήταν θέμα γονιδίων
κάπως έτσι νομίζω φαντάζει
το να μην φταίει κανείς·
το να μην φταίει κανείς·
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου