Τι έλεγα για τη βία; Για την απάθεια, την καταστολή, την καταπίεση; Δεν χάθηκα τόσο, θυμάμαι τι έλεγα. Αυτή τη βία την καταλαβαίνω. Αυτό που σε καταπιέζει, σε στριμώχνει, σε αποπροσωποποίεί, σε περιορίζει και σε καθιστά ανίκανο να επιθυμείς το παραπέρα, αυτό που βρίσκεται πίσω απ' το τείχος. Ο μηχανισμός που σου απαγορεύει να ονειρεύεσαι να αγγίξεις την αόριστη γραμμή ανάμεσα στον ουρανό και τη θάλασσα, αυτό που σε κάνει να αρκείσαι στο να ακουμπάς τα αστέρια με τον αντίχειρά σου, να περπατάς απάνω στα βουνά κάνοντας κινούμενες φιγούρες με τα δάχτυλά σου, ενώ βρίσκεσαι στο μπαλκόνι του σπιτιού σου. Αυτό το έχω βιώσει. Ο μηχανισμός. Αυτό που σε κάνει να θέλεις να τρέξεις μακριά και στη μέση της διαδρομής να σκοντάφτεις απάνω στις ενοχές σου, αυτό που καρφίτσωσε αυτές τις ενοχές πάνω σου και δεν έχει όνομα. Που δεν σου δίνει δρόμο διαφυγής. Που κάνει τον δρόμο στα μάτια σου να φαίνεται ασταθής, τους ανθρώπους πάνω σ'αυτόν ξένους και βρώμικους και τα αδέσποτα αποκρουστικά. Αυτήν την πίεση την αντιλαμβάνομαι.
Αυτό που σε καθιστά σωματικά και ψυχοοργανικά αδύναμο να σηκώσεις το χέρι σου στην τάξη για να μιλήσεις ή να ζητήσεις φασολάκια στη λέσχη αντί για μπιφτέκι με πατάτες. Αυτό που σε πιέζει να στριμώχνεις τα δάκρυα και την αγανάκτηση ανάμεσα στα συναισθήματά σου, μέσα, βαθιά. Αυτό που κάνει ντριν ντριν μες στο αυτί σου το πρωί γιατί έχεις να δώσεις μάθημα στη σχολή. Αυτό που ακόμη κι αν πατήσεις το κόκκινο κουμπί στο τηλεκοντρόλ συνεχίζεις να ακούς μες στους διαδρόμους του μυαλού σου που είναι άδειοι κι αντηχούν. Αυτό που σε κάνει να ιδρώνεις όταν λες ψέματα. Ναι, αυτό, αυτό το καταλαβαίνω. Σε αυτό έχω τον έλεγχο. Αυτό που σε πιέζει να κάνεις προσευχή για να γίνει ο κολλητός σου καλά ή να ανάψεις κεράκι για τη γιαγιά σου. Αυτό που δεν σε αφήνει να ξεσπάσεις, αλλά σου επιτρέπει μια ασφαλή και ευτυχισμένη ζωή, σαν ταινία, σαν σήριαλ αμερικανικό, σαν μυθιστόρημα. Αυτό που έχει αποφασίσει για εσένα ότι χρειάζεσαι ομπρέλα για να βγεις στη βροχή, αλλιώς θα βραχείς. Αλλιώς θα βραχείς. "Αλλιώς θα βραχείς". Αυτό που σε πείθει ότι δεν θέλεις ή ότι δεν πρέπει να βραχείς. Αυτό είναι γνώριμο. Αυτό είναι αντιμετωπίσιμο. Αυτό είναι ευκολάκι για εμένα. Αυτό που ..
Πού το πάω;
Α, ναι. Αυτό το Αυτό είμαι αρκετά δυνατή και εκπαιδευμένη για να το αντιμετωπίσω. Προετοίμασα και ανέθρεψα τον εαυτό μου έτσι ώστε να αντεπεξέλθει και να χρησιμοποιεί το θράσος και την ειλικρίνεια και την αλαζονεία και όλα αυτά τέλος πάντων για τα οποία καυχιέμαι πως έχω σαν αρετές, αλλά μισώ παράλληλα αναλόγως τις περιστάσεις. Όμως, αυτό; Αυτό εδώ; Αυτό εδώ τι να το κάνω; Αυτό εδώ πώς να το αποφύγω και πώς να το νικήσω όταν δεν ξέρω ποτέ εάν έρχεται απειλητικά ή με καλές προθέσεις; Η βία του έρωτα. Τι πρόσημο έχει; Αυτό δεν ήξερα ότι έπρεπε να μου το διδάξω, όταν μου δίδασκα την επιβίωση.
Είναι που θέλω και είμαι άνετη και ικανή να κόψω την καρωτίδα του μπάσταρδου που μου έκλεψε το μέλλον και να χαράξω σημάδι στη γλώσσα μου γεύοντας το θάνατό του. Να γεμίσω το στομάχι του μπάτσου με βενζίνη κακής ποιότητας-γιατί σιγά μην του κάνω και τη χάρη-και να του βάλω φωτιά από το άγιο κωλοφώς-γιατί σιγά μην χαράμιζα την δική μου πολύτιμη φλόγα για βδελύγματα. Να βγάλω το αγαπημένο μου περιλαίμιο με τα καρφιά από πάνω μου και να το φορέσω στον καθηγητή του Δικαίου μέχρι η χορωδία του αμφιθεάτρου να κηρύξει την παύση στη μουσική μας. Να είμαι ικανή και να έχω σκέψεις με όλα αυτά. Αλλά να μην μπορώ με τίποτα, με καμία δύναμη ή θάρρος, να υψώσω το βλέμμα και να κοιτάξω στα μάτια έναν άγνωστο που-δεν ξέρω καν τι.
Μερικοί μοιάζουν να μου λένε ότι η καρδιά πολλές φορές ξέρει περισσότερα από εμάς. Όμως εγώ δεν μπορώ να τους εξηγήσω και δεν θα αντιληφθούν δηλαδή και τίποτε εάν τους το αναλύσω, αλλά όλα τα ερεθίσματα τα αισθάνομαι κάτω απ' τα μαλλιά μου, μέσα στο Σύστημα αυτό, στο μυαλό μου. Ακόμα και τον έρωτα. Και είναι χειρότερο σημείο αυτό. Γιατί μπερδεύει περισσότερο. Η καρδιά μου είναι μόνο για τα άλογα και για τον εαυτό της. Το μυαλό μου είναι που μοιράζεται, που παραδίδεται, που προσφέρει, που αγκαλιάζει. Και εκεί σε νιώθω. Αλλά, αυτή τη βία που αισθάνομαι, πώς τη νικάω; Και πώς επαναστατώ εναντίον της και απαιτώ απελευθέρωση, από τη στιγμή που με παραλύει με εκρήξεις θετικών συναισθημάτων και σκέψεων και εικόνων κινούμενων και ηχητικών μες στο κεφάλι μου; Και πώς σε συνδέω με τα υπόλοιπα μέλη του σώματός μου και όργανα, εάν το επιθυμώ και εάν το θέλεις κι εσύ;
Είμαι σε μηδενικό στάδιο. Καταλαβαίνω περισσότερα από άλλους, αλλά και λιγότερα από τους ίδιους, το παραδέχομαι. Έχει κανείς την απάντηση; Τι είδους βία είναι αυτή και ποιοι είναι οι σκοποί της; Ποια εξουσία επικαλείται και τι είδους συμφέροντα έχει; Ή είμαι τόσο σπασικλάκι με τις θεωρίες και τις αναλύσεις μου που τώρα δεν ξέρω καν για τι πράγμα μιλάω...; Ε αγαμήσου.
Αυτό που σε καθιστά σωματικά και ψυχοοργανικά αδύναμο να σηκώσεις το χέρι σου στην τάξη για να μιλήσεις ή να ζητήσεις φασολάκια στη λέσχη αντί για μπιφτέκι με πατάτες. Αυτό που σε πιέζει να στριμώχνεις τα δάκρυα και την αγανάκτηση ανάμεσα στα συναισθήματά σου, μέσα, βαθιά. Αυτό που κάνει ντριν ντριν μες στο αυτί σου το πρωί γιατί έχεις να δώσεις μάθημα στη σχολή. Αυτό που ακόμη κι αν πατήσεις το κόκκινο κουμπί στο τηλεκοντρόλ συνεχίζεις να ακούς μες στους διαδρόμους του μυαλού σου που είναι άδειοι κι αντηχούν. Αυτό που σε κάνει να ιδρώνεις όταν λες ψέματα. Ναι, αυτό, αυτό το καταλαβαίνω. Σε αυτό έχω τον έλεγχο. Αυτό που σε πιέζει να κάνεις προσευχή για να γίνει ο κολλητός σου καλά ή να ανάψεις κεράκι για τη γιαγιά σου. Αυτό που δεν σε αφήνει να ξεσπάσεις, αλλά σου επιτρέπει μια ασφαλή και ευτυχισμένη ζωή, σαν ταινία, σαν σήριαλ αμερικανικό, σαν μυθιστόρημα. Αυτό που έχει αποφασίσει για εσένα ότι χρειάζεσαι ομπρέλα για να βγεις στη βροχή, αλλιώς θα βραχείς. Αλλιώς θα βραχείς. "Αλλιώς θα βραχείς". Αυτό που σε πείθει ότι δεν θέλεις ή ότι δεν πρέπει να βραχείς. Αυτό είναι γνώριμο. Αυτό είναι αντιμετωπίσιμο. Αυτό είναι ευκολάκι για εμένα. Αυτό που ..
Πού το πάω;
Α, ναι. Αυτό το Αυτό είμαι αρκετά δυνατή και εκπαιδευμένη για να το αντιμετωπίσω. Προετοίμασα και ανέθρεψα τον εαυτό μου έτσι ώστε να αντεπεξέλθει και να χρησιμοποιεί το θράσος και την ειλικρίνεια και την αλαζονεία και όλα αυτά τέλος πάντων για τα οποία καυχιέμαι πως έχω σαν αρετές, αλλά μισώ παράλληλα αναλόγως τις περιστάσεις. Όμως, αυτό; Αυτό εδώ; Αυτό εδώ τι να το κάνω; Αυτό εδώ πώς να το αποφύγω και πώς να το νικήσω όταν δεν ξέρω ποτέ εάν έρχεται απειλητικά ή με καλές προθέσεις; Η βία του έρωτα. Τι πρόσημο έχει; Αυτό δεν ήξερα ότι έπρεπε να μου το διδάξω, όταν μου δίδασκα την επιβίωση.
Είναι που θέλω και είμαι άνετη και ικανή να κόψω την καρωτίδα του μπάσταρδου που μου έκλεψε το μέλλον και να χαράξω σημάδι στη γλώσσα μου γεύοντας το θάνατό του. Να γεμίσω το στομάχι του μπάτσου με βενζίνη κακής ποιότητας-γιατί σιγά μην του κάνω και τη χάρη-και να του βάλω φωτιά από το άγιο κωλοφώς-γιατί σιγά μην χαράμιζα την δική μου πολύτιμη φλόγα για βδελύγματα. Να βγάλω το αγαπημένο μου περιλαίμιο με τα καρφιά από πάνω μου και να το φορέσω στον καθηγητή του Δικαίου μέχρι η χορωδία του αμφιθεάτρου να κηρύξει την παύση στη μουσική μας. Να είμαι ικανή και να έχω σκέψεις με όλα αυτά. Αλλά να μην μπορώ με τίποτα, με καμία δύναμη ή θάρρος, να υψώσω το βλέμμα και να κοιτάξω στα μάτια έναν άγνωστο που-δεν ξέρω καν τι.
Μερικοί μοιάζουν να μου λένε ότι η καρδιά πολλές φορές ξέρει περισσότερα από εμάς. Όμως εγώ δεν μπορώ να τους εξηγήσω και δεν θα αντιληφθούν δηλαδή και τίποτε εάν τους το αναλύσω, αλλά όλα τα ερεθίσματα τα αισθάνομαι κάτω απ' τα μαλλιά μου, μέσα στο Σύστημα αυτό, στο μυαλό μου. Ακόμα και τον έρωτα. Και είναι χειρότερο σημείο αυτό. Γιατί μπερδεύει περισσότερο. Η καρδιά μου είναι μόνο για τα άλογα και για τον εαυτό της. Το μυαλό μου είναι που μοιράζεται, που παραδίδεται, που προσφέρει, που αγκαλιάζει. Και εκεί σε νιώθω. Αλλά, αυτή τη βία που αισθάνομαι, πώς τη νικάω; Και πώς επαναστατώ εναντίον της και απαιτώ απελευθέρωση, από τη στιγμή που με παραλύει με εκρήξεις θετικών συναισθημάτων και σκέψεων και εικόνων κινούμενων και ηχητικών μες στο κεφάλι μου; Και πώς σε συνδέω με τα υπόλοιπα μέλη του σώματός μου και όργανα, εάν το επιθυμώ και εάν το θέλεις κι εσύ;
Είμαι σε μηδενικό στάδιο. Καταλαβαίνω περισσότερα από άλλους, αλλά και λιγότερα από τους ίδιους, το παραδέχομαι. Έχει κανείς την απάντηση; Τι είδους βία είναι αυτή και ποιοι είναι οι σκοποί της; Ποια εξουσία επικαλείται και τι είδους συμφέροντα έχει; Ή είμαι τόσο σπασικλάκι με τις θεωρίες και τις αναλύσεις μου που τώρα δεν ξέρω καν για τι πράγμα μιλάω...; Ε αγαμήσου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου