Στην Πολύχρωμη / She comes in colors everywhere

     Αυτό το κείμενο δεν είναι για κυνικούς. Αυτό το κείμενο δεν είναι για ρεαλιστές. Αυτό το κείμενο δεν είναι για όσους δρουν και έχουν δύναμη, πάθος και οργή, δεν είναι γι' αυτούς που βγάζουν σπυριά όταν ακούν για αγάπη και άλλες τέτοιες χριστιανικές μπούρδες-συνεπώς και αυτό το κείμενο δεν είναι για 'μένα. Αυτό το κείμενο είναι για αυτούς που είναι αδύναμοι να δράσουν, επειδή νιώθουν τόσο δυνατά που πληγώνονται να πληγώνουν, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει αυτοάμυνα. Αυτό το κείμενο, δηλαδή, είναι για εσένα, Έιπριλ. Όπως και αυτός ο κόσμος, δηλαδή. Και αυτή η καθημερινή εναλλαγή από νύχτα σε μέρα, από χειμώνα σε καλοκαίρι μες στον Γενάρη, από πνοή σε λέξεις φορτικές, από νεύρα και θυμό σε απρόσμενες αγκαλιές. Αυτό είναι ένα κείμενο αντισυμβατικό με εμένα και τον ανθρώπινο κόσμο μου. Αυτό είναι για τα ηλιοτρόπια..

     Σε πιέζω και σε μαλώνω. Σε περιορίζω και σου κάνω κήρυγμα. Ότι δεν είναι έτσι ο κόσμος, ότι δεν αρκεί το να αγαπάς τους ανθρώπους, ότι δεν λύνονται όλα με τα λουλούδια και τα μπιχλιμπίδια σου. Ότι τα κίτρινα χαμόγελα που τους δίνεις δεν τους αγγίζουν, όπως δυνατά και με το παιδικό σου θάρρος πιστεύεις. Ότι τα πολύχρωμα all star σου και οι ριγέ χρωματιστές σου παιδικές κάλτσες δεν τους σταματούν απ' το να πληγώνουν. Ότι τα λούτρινα αρκουδάκια σου και τα τραγούδια που ακούς, αυτά που θυμίζουν θάλασσα και ήλιο και ζωή, δεν τους γιατρεύουν το σκοτάδι. Σου γκρινιάζω και γίνομαι σκληρή. Να μην ελπίζεις, γιατί η ελπίδα μας σκοτώνει και τις δύο. Να μην κοιτάς τον ουρανό, γιατί με ζαλίζεις και δεν μπορώ να κοιτάξω καλά στο έδαφος που πρέπει να πατάω. Για εμάς πατάω. Πρέπει να είμαι σκληρή. Γιατί με μπερδεύεις όταν βγαίνεις στους δρόμους και πιάνεις ανθρώπους και τους λες πόσο ερωτευμένη είσαι μαζί τους και με τη ζωή και με τον ίδιο τον έρωτα. Με μπερδεύεις. Και γιατί με μπερδεύεις; Γιατί με τυφλώνει ο κόσμος στον οποίο μόνη σου μες στο κεφάλι μας ζεις. Τον επιθυμώ τόσο πολύ, που πρέπει να σε απομακρύνω από εμένα κάθε φορά που τον επικαλείσαι, γιατί είμαι ευάλωτη ψυχή και φοβάμαι μήπως μεταπηδήσω σε αυτόν μαζί σου και ζήσω για πάντα εκεί. Και δεν πατήσω εν τέλει στο έδαφος για να μας σώσω.
     Αισθάνομαι αυτήν την ανεκδιήγητη ανάγκη να γράψω αυτά τα λόγια για εσένα, γιατί νιώθω ένοχη-συνένοχη. Δεν θέλω να σε πληγώνω. Δεν θέλω να σου δείχνω υποτιμητικά πόσο παιδί είσαι. Δεν θέλω να σου κάνω αυτό που μισείς περισσότερο, να σε μειώσω, να "εξηγήσω" τάχα όλες σου τις ανησυχίες και όσα νιώθεις με την εύκολη δικαιολογία της παιδικότητάς σου, όπως μισούσες πάντα. Δεν θέλω να είμαι η "μεγάλη", η "λογική", η "σώφρων". Αλλά πρέπει. Πρέπει, γιατί εγώ δεν πρέπει να είμαι φιλάνθρωπος όπως εσύ. Πρέπει, γιατί εγώ δεν πρέπει να αφήνομαι στα συναισθήματα και στον ουρανό, όπως εσύ. Πρέπει, γιατί πρέπει να κάνω κάτι για εσένα και για εμένα. Και για αυτούς που αγωνίζονται και είμαι πλάι τους, αν και σιωπηλή. Και το χειρότερο είναι ότι το ξέρεις, αλλά δεν σε νοιάζει. Δεν σε νοιάζει η θυσία, η οργή, το μίσος, η εκδίκηση. Δεν σε νοιάζει να πάρεις πίσω αυτό που σου στέρησαν. Γιατί όλα όσα έχεις είναι η αγάπη και το γέλιο. Και αυτά δεν στα έχει στερήσει κανείς.. Εσύ πάντα δίνεις αγάπη και γελάς με το γέλιο της αποδοχής σε όσους περνούν απ' τη ζωή σου-είτε για να την θίξουν, είτε για να την αγγίξουν. Σε θαυμάζω γι' αυτό. Γιατί είσαι αυθεντική και καμία θρησκεία δεν σε έκανε έτσι. Έτσι γεννήθηκες, πριν από εμένα.

     Κυρίως σε θαυμάζω γι' αυτό. Γιατί είσαι αληθινή. Εγώ δεν είμαι. Είμαι ειλικρινής και χρησιμοποιώ την ειλικρίνεια και την αδεξιότητα πάντοτε εναντίον της διπλωματίας και της πολιτικής. Αλλά η ειλικρίνεια δεν με κάνει αληθινή, αυθεντική. Διότι εμένα με έπλασαν οι συνθήκες. Διότι τα ιδανικά μου τα έπλασε η κοινωνία-η αντι-κοινωνία, δηλαδή. Διότι την οργή που με καθοδηγεί την δημιούργησαν οι άνθρωποι που πληγώνουν. Την αυθάδεια μου την έπλασε η ευγενική κοινωνία και οι κανόνες συμπεριφοράς. Την οργή και το μίσος η εξουσία. Την περιθωριοποίηση ο νόμος και οι συμβάσεις. Την απρόσιτη στάση μου τα πρότυπα συμπεριφοράς. Την περίεργη όψη μου τα πρότυπα ομορφιάς. Την τρομοκρατική μου φύση τα ΜΜΕ και οι πολιτικάντηδες. Την αγένεια, το αλόγιστο θράσος, τον κυνισμό, μου τον δόμησαν οι άνθρωποι. Και το κοινωνικό μου άγχος η αγχώδης κοινωνία. Είμαι πλαστή, από κάθε άποψη. Είμαι ψεύτικη. Δεν είμαι αυθεντική. Είμαι ένα έργο τέχνης-αντιτέχνης, παρατέχνης. Είμαι ένα κοινωνικό πείραμα. Ενώ εσύ... ήσουν όλα αυτά πριν καν υπάρξω. Είσαι όλα αυτά ανεξάρτητα. 

     Ναι, θα σε μαλώνω. Θα το ανεχτείς. Θα σε περιορίζω και θα περιμένω τη μέρα που θα γυρίσω στα γνωστά λιβάδια μας στην Κρήτη για να σε αφήσω ελεύθερη να παίξεις, να τρέξεις, να χτυπήσεις και να έχεις ροδαλά γόνατα για τις επόμενες δυο μέρες. Να είσαι εσύ. Μην με έχεις για κακιά, δηλαδή. Δεν υπάρχει κανείς άλλος που να μου δίνει δύναμη σε αυτήν την σφαιρική πλατεία. Κανένας αγώνας, καμία πορεία με πλήθος, καμία κατάληψη, κανείς αλληλέγγυος, κανένα βιβλίο, καμία μουσική, κανείς επαναστάτης. Καμία νίκη, κανείς εραστής. Μόνο εσύ. Γιατί αν δεν ήσουν εσύ, εγώ δεν θα ήμουν. Εσύ ήσουν πριν από εμένα. Και θα είσαι και μετά από εμένα-και αυτός είναι ο μεγαλύτερος φόβος κι εχθρός του εχθρού μας. Κι αν σου γκρινιάζω, μη σταματήσεις να είσαι έτσι. Γιατί το δικό τους σκοτάδι μπορεί να μην το γιατρεύεις πάντα, το δικό μου όμως μπορείς. Και συγγνώμη, δεν μπορώ να αφήσω την Έρικα. Και οι δύο είστε ανεκτίμητες και απαραίτητες. Ούτε θα την αφήσω να σου κάνει κακό, φυσικά. Μα, τι λέω, είσαι πιο δυνατή από εμένα. Ηλιοτρόπιο..

Έχω φυλάξει τα ροζ σταράκια σου από το καλοκαίρι του '10, εντάξει; 

-Don't people make love?
-Yes, they do. They just can't love like you do.