Η παράνοια είναι η αλήθεια, το ξανάπα;

Έξω απ' την πόρτα μου τριγυρνά ένας τρελός.
Τον βλέπω τα πρωινά που βγάζω τα σκουπίδια.
Ή που γυρνάω από τα μέρη μου που δεν είναι δικά μου.
Και τοποθετώ ξανά τα σκουπίδια μέσα εν κατακλείδι.
Γελάει και φωνάζει και χαιρετάει τον κόσμο όταν εκείνος περνά.
Χαιρετάει μονάχα, τίποτε άλλο, γεια σας κύριοι, λέει.
Οι γείτονες λένε πως είναι σχιζοφρενής.
Βλέπει κυρίους με κουστούμια να του δίνουν εντολές.
Να του λένε τι να κάνει, πώς να πράξει.
Και τον καθοδηγούν.
Στο καλό ή στο κακό, δεν έχει σημασία.
Του δίνουν εντολές, λένε, είναι τρελός.
Είναι σχιζοφρενής.
Γιατί δεν τους βλέπει κανείς άλλος, μόνο αυτός.
Γιατί δεν τους ακούει κανείς άλλος, μόνο αυτός.
Γι' αυτό είναι τρελός, επειδή ακούει και βλέπει.
Και του δίνουν εντολές.
Είχε πιάσει λέει μια κλωστή και πήγε να πνίξει τη γάτα του.
Κι έπειτα ένα σύρμα και έπνιξε την μικρή του αδερφή.
Όλα αυτά του τα 'παν λέει οι μαυροφορεμένοι κουστουμάτοι κύριοι.
Τον έβλεπα από την πρώτη μέρα το Σεπτέμβρη που μετακόμισα εδώ.
Και τον έβλεπα μέχρι που κατέβηκα Κρήτη, δηλαδή.
Για τα Χριστούγεννα.
Ναι, είχαν έρθει Χριστούγεννα, γι' αυτό δεν πολυέγραφα δηλαδή.
Δεν ήθελα να με έχετε για μισητή.
Ή για γκρινιάρα, ρε παιδί μου.
Ήθελα να έχω πλάκα.
Και να είμαι καλή στις παρέες.
Και να λέω αστεία και οι άλλοι να γελούν.
Και να λένε αστεία και να κάνω πως γελάω.
Και να δακρύζω μα να λέω πως είναι απ' το γέλιο.
Και όχι απ' την αθάνατη ματαιότητα που κυοφορώ.
Τι πιο όμορφο να δακρύζεις από χαρά, δηλαδή..
Ήθελα.
Μερικές φορές θέλω να φωνάξω πως είμαι κι εγώ αστεία με τον τρόπο μου.
Και πως ερωτεύομαι με τον τρόπο μου.
Και πως είμαι ευγενική με τον τρόπο μου.
Και πως χορεύω, γελάω, παίζω, χαίρομαι.
Και πως είμαι καλή..
Και πως είμαι κοινωνική και ευχάριστη με τον τρόπο μου.
Και πως.
Αλλά δεν με ακούτε.
Κι αυτό κυρίως επειδή-
Δεν έχω πλάκα.
Και μιλάω με γρίφους που δεν είναι γρίφοι.
Και το παίζω περίεργη και εξωπραγματική.
Κι αν είμαι;
Γιατί να μην είμαι;
Τι πειράζει τέλος πάντων και με σκοτώνετε με την άρνηση;
Εμένα δεν με πειράζει που είστε επιφυλακτικοί.
Και ίσως σας πειράζω στο δρόμο και στα πάρκα και στα σπίτια σας με πετραδάκια.
Και ίσως να σας μιλάω για πλανήτες με Έψιλον σταγόνες.
Και λιβάδια με ηλιοτρόπια και άλογα.
Και αριθμούς που δεν ολοκληρώνονται.
Και πρόσωπα και νεράιδες που είναι στείρες και τρανσέξουαλ.
Στο δρόμο και στα πάρκα και στα σπίτια σας με πετραδάκια.
Αλλά δεν θέλω να σας διώξω.
Είναι ο τρόπος μου.
Γιατί ο τρόπος μου είναι ένας τρόπος αλλόφρων και αλλότριος;
Πέρασαν τα Χριστούγεννα που αγαπούσα παιδί.
Κι όταν το λέω αυτό τρομάζω που κατά κάποιο τρόπο δεν είμαι τόσο παιδί.
Ήρθα Αθήνα.
Και έψαξα να βρω τον τρελό.
Να με χαιρετήσει ήθελα.
Με τον τρόπο του.
Όχι ότι κι αυτός θα δεχόταν τον δικό μου.
Και ήρθα και δεν ήταν εκεί πια.
Περίμενα τα πρωινά έξω απ' την πόρτα να τον δω να περνάει.
Και περίμενα και περίμενα.
Δεν έχω πλάκα, σκεφτόμουν.
Και δάκρυζα.
Και ενώ περίμενα εκείνος δε φάνηκε.
Μα ήρθαν άλλοι στη θέση του για μένα.
Ναι, μου 'στειλε ένα δώρο.
Επειδή ήξερε πως τον ψάχνω, λένε τώρα αυτοί.
Μου 'στειλε ένα δώρο.
Τους μαυροφορεμένους κουστουμάτους κυρίους.
Ήρθαν κι ήταν απρόσωποι, μα είχαν σπίτια με καθρέφτες και πιστωτικές.
Και μου έδειχναν το δάχτυλο επιβλητικά να μπω σε μια πορεία.
Και άρχισα να κάνω κύκλους γύρω απ' το τετράγωνο.
Κύκλους κύκλους κύκλους.
Δεν έχω πλάκα.
Κύκλους γύρω απ' αυτή τη φράση την ανούσια.
Γύρω απ' τον κρότο της.
Κάνοντας κύκλους πέρασα από ένα περβάζι με μια γλαστρούλα.
Και απ' το τζάμι καθρέφτιζε μια τηλεόραση και οι γκρίζες ανταύγειες μιας γριούλας.
Και μέσα στην τηλεόραση χρώματα νέον έντονα και προκλητικά.
Ανθρωποι γύρω από τετράγωνα να κάνουν κύκλους στο μπακράουντ.
Και άλλοι άνθρωποι με σπίτια με καθρέφτες και πιστωτικές να τους δείχνουν το δάχτυλο.
Σαν κι αυτούς εδώ που μου άφησε ο τρελός..
Σαν κι αυτούς εδώ γύρω μου που κάνεις πως δεν βλέπεις.