Ερεβώνη / της Φωτιάς

Απ' τα πνευμόνια σου ο καπνός βγαίνει πάχνη
και πέφτει ως τα γόνατα να μη δείχνουν οι πληγές
Εωσφόρος στο μυαλό σου οι πολιτείες κι οι ματιές
πνίγουν στον ιστό τους του λυγμού σου την αράχνη

Αγία Μοναξία, η μόνη αξία, να 'χεις να λες,
στης λήθης το παιχνίδι να 'σαι το πρώτο πιόνι
να τη φοράς σαν μόνη ασπίδα στο δωμάτιο όταν νυχτώνει
να σου θυμίζει πως δεν ξεχνάν οι ενοχές

Χτυπάνε τ'άστρα το κελί σου με μανία
πονάνε οι αλήθειες τους που τα 'κλεισες μαζί σου
μες στην υπόγεια, την πνιχτή αστοφυλακή σου
όταν σου πρόσφεραν θέση στην Ιστορία

Αγάπησες εκείνους που σκύβουν το κεφάλι
και κρυφά απ' τις ιδέες σου τους πρόσφερες τσιγάρο
να ανάψει, να ζεστάνει τον αλλιώτικο σου φάρο
μα στο κρύο περιθώριο της θεριοκρατίας είσαι πάλι

Θυμάσαι που σου λέγανε πως θα 'ρθει πια καιρός
που η θλίψη σου θα σβήσει σ'ένα απέραντο λιβάδι
με παιδικές χαρές και των ονείρων σου το χάδι
μα με υποσχέσεις σοφίας δεν νικάται ο φασισμός

Το τραίνο τους το έχασες, πάει πια το φως
η φύση σου για πάντα θα ουρλιάζει την αλήθεια
κανείς Θεός δεν σου πρόσφερε-κι ας ήθελες-βοήθεια
παλιάτσος επικίνδυνος σου φαίνεται και αυτός

Αρπακτικά της σοουμπίζ και της πολιτικής
γραπώνουν με τα νύχια τους τα όνειρα του Αυγούστου
μα εσύ πια τις ιδέες σου τις έχεις μες στο νου σου
και το κεφάλι σου έγινε η γροθιά της εποχής

Χτύπα καιρέ ανελέητα, μην είσαι επιεικής
μην με λυπάσαι, ευθύνομαι που πνίγετ' αυτή η χώρα
φέρε για μένα χημικά, σφαίρες, την καρμανιόλα
γιατί στα μάτια μου γεννήθηκαν πάθη καταστροφής

Και μην ταράζεσαι εχθρέ μου, περήφανε καιρέ,
ποια μπουκάλια; στα βιβλία στερεώνω το στουπί
μες στης φωτιάς τη θάλασσα τραβάω εγώ κουπί
και κολυμπώ στους δρόμους της κόλασης μωρέ

Αρνούμαι την υποδούλωση στα νέα της TV
το κεφάλι ανήσυχο κρεμώ στα σύρματα του λάθους
ζωγραφίζω με τα χρώματα του μίσους και του πάθους
και από δω και πέρα γίνομαι φλεγόμενο νησί

Αντίο, καιρέ μου εύσπλαχνε, ξέρω πως μετανιώνεις
οι άνθρωποι έγιναν τροχός που λιώνει την αλήθεια
κλαίνε και αυνανίζονται μονάχα από συνήθεια
μα εσύ εμένα την εύφλεκτη δεν ξέρεις να σκοτώνεις

Φόρεσα πάλι φυλακτό τη φλόγα που αρνιόμουν
γιατί τη φύση μου οι μισοί με έκαναν να μισήσω
με των αστών τις προσευχές δεν θα ξαναδακρύσω
είμ' η Ερεβώνη της Φωτιάς και στις σκιές χανόμουν

μα τώρα περπατάω στην άσφαλτο
στη φλόγα των ελεύθερων
που πάντα
ονειρευόμουν.