Το Κάποτε που μου 'πε ο ποιητής ήρθε

Ο άνθρωπος και η εμμονή. Το πιο σπουδαίο πάντρεμα απ' όλα όσα μ' έχουν συναρπάσει. Η εμμονή και ο πόνος. Οι φλέβες που θέλουν να κοιτάξουν ουρανό και πετάνε το κάλυμμα απ' τα κορμιά τους. Οι δαίμονες και η διαστροφή. Πράγματα που αγαπώ με τον δικό μου ξεχωριστό τρόπο ν'αγαπώ. Η διαστροφή είναι η σκιά που ο άνθρωπος φοβάται, τον κυνηγά και την μισεί και κλείνει τη νύχτα το διακόπτη του ήλιου για να μην την τρέφει πια και την αντικρύζει, όμως τη στιγμή εκείνη που ο γενικός πέφτει, η σκιά του τον πλημμυρίζει ολόκληρο, μαζί με το δωμάτιο, τα βιβλία στα ράφια, τα τακτοποιημένα ρούχα στη ντουλάπα, το γερμένο-σαν παράπονο-φωτιστικό στο γραφείο, και τον κάνει να ασφυκτιά. Φαντάζομαι αυτό συμβαίνει όταν κρύβεσαι από την διαστροφική αλήθεια του εαυτού σου. Γι' αυτό κι εγώ το αποφεύγω από πάντοτε. Η διαστροφή, η εμμονή, ο πόνος είναι κομμάτια κολοσσιαία της ψυχής μου και κυριαρχούν και σε μεγάλο βαθμό στο μυαλό μου. Δεν θέλω να τα αγνοήσω όπως θα ήταν αναμενόμενο να συμβεί από τις κοινωνικές συμβάσεις-τα μόνα αληθινά αρπακτικά της ζωής μου. Την ωθώ ν'ανθήσει. Γιατί μονάχα έτσι δύναμαι να την ελέγχω και να κυριαρχώ επάνω της, να την εκμεταλλευτώ. Οι άνθρωποι που αγνοούν και θάβουν τη διαστροφή τους, αυτοί που καταπνίγουν τη φύση τους, την αλήθεια τους, το αναλλοίωτο εγώ τους, είναι οι πιο επικίνδυνοι για αυτήν εδώ την κοινωνία. Θέλω να είμαι άνθρωπος με όλη τη σημασία της λέξης. Θέλω να είμαι η αλήθεια του μέσα και του έξω μου. Δεν φοβάμαι. Θέλω να ζήσω και να πεθάνω, τι να φοβάμαι; Η ζωή μου δεν χάνεται όσο ρισκάρω, η ζωή μου ανασαίνει μονάχα μέσα απ' την αλήθεια μου, το θράσος μου, το ρίσκο. Ήλπιζα να 'ρθει αυτή η μέρα, δεν τη φοβόμουν. Μπορώ να πιάσω τον ουρανό με τα χέρια μου και να τον στύψω απάνω στα κορμιά των φυλακισμένων να καούν. Τώρα μπορώ όσα θέλω να τα κάνω. Διάβασμα, ρίσκο κι αξιοπρέπεια. Όχι κοινωνική. Ποτέ κοινωνική. Ποιος θα με όριζε ποτέ αντικειμενικά; Ποια κοινωνική/αντικειμενική διάσταση θα με χωρούσε; Είμαι περήφανη που θα καώ μες στη φωτιά που άναψα. Ζωγραφίζω με τα χρώματα του μίσους και του πάθους. Όχι θυμός, όχι αγάπη. Οργή και έρωτας. Μίσος και πάθος. Δεν ξέρω εάν θα με παλέψει κανείς έτσι που αφήνομαι. Δεν θέλω κιόλας. Ποτέ ξανά μιζέρια. Γουστάρω να ελπίζω στο ανεκπλήρωτο. Μ'αρέσει λιγάκι κι ο θάνατος. Τρώω τρία γεύματα την ημέρα και μισώ. Έχω και λίγη πλάκα. Θα τα δώσω όλα στην αλήθεια.