Ξεχνάω ό,τι κι εσύ ξεχνάς, ε

Το κεφάλι μου σφυρίζει σαν καζάνι έτοιμο να εκραγεί
η πηχτή πολύχρωμη αυτή μπογιά πνίγει το σκοτάδι μου
το μαύρο υποκύπτει στο κίτρινο
οι κόρες των ματιών μου γίνονται σκόνη κι ο αέρας
που έχεις
όταν υπάρχεις
την παίρνει μακριά, δεν έχω μάτια ρε
δεν μπορώ να σε δω δεν μπορώ να σου πω
τι να σου πω; πας καλά;
θέλω να σκίσω τις φλέβες το στήθος
και το κεφάλι
μπας και βγουν έξω όσα νιώθω
αλλά τι λέω η καριόλα, δεν θα προλάβεις να ανασάνεις
κι εσύ κι όλοι οι υπόλοιποι
σκατοκαρκινάκια
κι εσύ το
χειρότερο

ο έρωτας πάντα με κάνει να είμαι
μελαγχολική

και να βρίζω Παναγιές

γαμώ