Η αλλαγή θα 'ναι πάντοτε η παντοτινή κι η πιο έμπιστή μου σύντροφος. Εξαιρετική. Αισθάνομαι ανέμελη και μόνο που κατέληξα να γράφω επιτέλους στο πρώτο πρόσωπο. Δεν ήταν δύσκολη η διαδρομή από το τρίτο στο δεύτερο, απ' το δεύτερο στο πρώτο κι απ' τον πληθυντικό στον ενικό. Δεν μπορώ να πω ότι ήταν, άλλα μόνο εγώ ξέρω. Εγώ. Μου αρέσει ο βρώμικος κόσμος. Μου αρέσουν οι βρώμικοι τοίχοι. Μου αρέσει η βρώμικη μουσική. Μου αρέσουν τα βρώμικα λόγια, τα βρώμικα αγγίγματα, οι βρώμικες επιλογές. Ναι, κι οι βρώμικοι άνθρωποι. Απλώς, εγώ, θέλω να είμαι και θα είμαι πάντοτε καθαρή.
She washes all the young blood from her hands in the sink
Αλλαγή κι αποδοχή. Αλλαγή κι αποδοχή. Αποδοχή κι αλλαγή. Κι αποδοχή. Ίσως να κάνω κύκλους τελικά. Αποδέχομαι τον εαυτό μου. Αλλάζω. Αποδέχομαι την αλλαγή μου. Αποδέχομαι τον εαυτό μου. Αλλάζω. Κάθε φορά κάνω πελώρια και σταθερά βήματα, προσεγμένα, όμως με μια ασταθή και αδέξια ρύθμιση, βαθμίδα, τακτική. Και στο τέλος, πάντοτε έχω επιλέξει σωστά, διότι αγαπώ τη ζωή και αγαπώ και το θάνατο και αγαπώ τη ζωή μου και πιθανότατα να αγαπήσω και το θάνατό μου. End of an Era. End of an Era. Ξανά και ξανά. Και τους βρίσκω πάντοτε-μ'άλλα πρόσωπα.
and she knows that the lights will be there for her
Κι όταν τους βρω, θα τους ξεσκίσω. Θα τους γλείψω έναν έναν και θα τους καθαρίσω από κάθε δική τους αμαρτία, κάθε δικό τους αδίκημα, κάθε κουσούρι και κάθε αρετή, θα τα ρουφήξω, πόσο αγαπώ να το κάνω αυτό. Και δεν θα τους αγγίξω, θα περπατήσω παράλληλα, θα βαδίσω. Και θα 'μαι θεατής, παρατηρητής. Στις συναυλίες, στους χορούς, στα μπαρ, στα σαλόνια. Και στις τουαλέτες. Άλλωστε, εγώ δεν διψώ για τους ίδιους, εγώ διψώ για τις αιμάτινες σταγόνες που θα στάζουν απ' τους λοβούς τους και θα 'μαι σε ετοιμότητα.
breaks down the bodies to dark subtle ink
Και μετά ξανά. Η πτώση. Η απειροελάχιστη ύπουλη κι ανυπόφορη στιγμή όπου θα ήθελα να άγγιζα κι όχι να βάδιζα παράλληλα. Μια μικρή καμπύλη. Η απόσταση. Η ανακοπή. Η αποστροφή. Οι πιο γρήγορες ανάσες και μια εύθραυστη καινούρια πάντα πληγωμένη Κολομπίνα. Πόσο τη λατρεύω. Ειδικά εκείνες τις στιγμές που το μοναδικό που της έχει μείνει απ' όλους αυτούς τους παλιάτσους που αλλάζουν πρόσωπα είναι η πένα η δική της και κάτι πένες δικές τους που γλίστρησαν απ' τις κιθάρες. Και ανασαίνει μέσα απ' αυτά. Εκμετάλλευση.
and she scrawls on the parchments that hang in the air.
Τα υπόλοιπα
She rides a horse over stones in the night
and she closes her eyes and lets go off the reins
she knows the radios run through the night
and she knows that the lights leave the prettiest stains
She builds a shrine and a typing machine
and she curls up to write down her tales from the black
prays for a soft breeze and cool gentle rain
and she prays for the bodies that rise slowly back
μου αρκούν να τα γνωρίζω εγώ.
Shame on you. You lighted on your life on yourself, maybe.
(I love what you've done, girl, but still, shame on you!)
She washes all the young blood from her hands in the sink
Αλλαγή κι αποδοχή. Αλλαγή κι αποδοχή. Αποδοχή κι αλλαγή. Κι αποδοχή. Ίσως να κάνω κύκλους τελικά. Αποδέχομαι τον εαυτό μου. Αλλάζω. Αποδέχομαι την αλλαγή μου. Αποδέχομαι τον εαυτό μου. Αλλάζω. Κάθε φορά κάνω πελώρια και σταθερά βήματα, προσεγμένα, όμως με μια ασταθή και αδέξια ρύθμιση, βαθμίδα, τακτική. Και στο τέλος, πάντοτε έχω επιλέξει σωστά, διότι αγαπώ τη ζωή και αγαπώ και το θάνατο και αγαπώ τη ζωή μου και πιθανότατα να αγαπήσω και το θάνατό μου. End of an Era. End of an Era. Ξανά και ξανά. Και τους βρίσκω πάντοτε-μ'άλλα πρόσωπα.
and she knows that the lights will be there for her
Κι όταν τους βρω, θα τους ξεσκίσω. Θα τους γλείψω έναν έναν και θα τους καθαρίσω από κάθε δική τους αμαρτία, κάθε δικό τους αδίκημα, κάθε κουσούρι και κάθε αρετή, θα τα ρουφήξω, πόσο αγαπώ να το κάνω αυτό. Και δεν θα τους αγγίξω, θα περπατήσω παράλληλα, θα βαδίσω. Και θα 'μαι θεατής, παρατηρητής. Στις συναυλίες, στους χορούς, στα μπαρ, στα σαλόνια. Και στις τουαλέτες. Άλλωστε, εγώ δεν διψώ για τους ίδιους, εγώ διψώ για τις αιμάτινες σταγόνες που θα στάζουν απ' τους λοβούς τους και θα 'μαι σε ετοιμότητα.
breaks down the bodies to dark subtle ink
Και μετά ξανά. Η πτώση. Η απειροελάχιστη ύπουλη κι ανυπόφορη στιγμή όπου θα ήθελα να άγγιζα κι όχι να βάδιζα παράλληλα. Μια μικρή καμπύλη. Η απόσταση. Η ανακοπή. Η αποστροφή. Οι πιο γρήγορες ανάσες και μια εύθραυστη καινούρια πάντα πληγωμένη Κολομπίνα. Πόσο τη λατρεύω. Ειδικά εκείνες τις στιγμές που το μοναδικό που της έχει μείνει απ' όλους αυτούς τους παλιάτσους που αλλάζουν πρόσωπα είναι η πένα η δική της και κάτι πένες δικές τους που γλίστρησαν απ' τις κιθάρες. Και ανασαίνει μέσα απ' αυτά. Εκμετάλλευση.
and she scrawls on the parchments that hang in the air.
Τα υπόλοιπα
She rides a horse over stones in the night
and she closes her eyes and lets go off the reins
she knows the radios run through the night
and she knows that the lights leave the prettiest stains
She builds a shrine and a typing machine
and she curls up to write down her tales from the black
prays for a soft breeze and cool gentle rain
and she prays for the bodies that rise slowly back
μου αρκούν να τα γνωρίζω εγώ.
Shame on you. You lighted on your life on yourself, maybe.
(I love what you've done, girl, but still, shame on you!)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου