Κέρινος καπνός, παγιωμένη ζάλη

Αυτή γεννήθηκε για να 'ναι μόνη
οι αρετές της δε φτάνουν την ηδονή
της ένωσης των χεριών
και των σωμάτων·
γεννήθηκε για να βλέπει από μακριά
τη ζωή των άλλων
τη ζωή τη δική της
κι οι άλλοι να μη ρίχνουν ματιά πάνω της
και να μην την αγγίζουν
ούτε σπρώχνοντάς τη να περάσουν
να προσπεράσουν.

Αυτή γεννήθηκε για να 'ναι μόνη
η ζωή της είναι βλέμματα ξένα
από περαστικούς και συνοδοιπόρους
και της φτάνει να γεμίζει απ' αυτά
μου είπε μια μέρα·
γεννήθηκε, αυτή, για να 'ναι αόρατη
και η παρουσία της εκκωφαντική σ' ένα
κενό δωμάτιο
όπου στέκεται μονάχη·
το δωμάτιο άδειο, εκείνη μόνη στη μέση
στο πάτωμα
κι οι υπόλοιποι εραστές της φτηνής διασκέδασης
απλωμένοι στο χώρο να μυρίζουν τσιγάρα
στριφτά και τσαπατσούλικα
και να κολλάνε τα χέρια τους
απ' τους λερωμένους τοίχους
που παραδόθηκαν
με τα χέρια ψηλά και τις παλάμες ανοιχτές·

Γεννήθηκε αυτή
για να μην της είναι ποτέ
τίποτα αρκετό
αν κι έχει βρει τον εαυτό της
να ξεχειλίζει πάνω στους άλλους
να ξεχειλίζουν κι εκείνοι απάνω της
και να τους φτάνει
να τους φτάνει
εκείνη
η κάτι-παραπάνω-από-αρκετή
και να τη ζητούν και να ανοίγουν ξανά τις παλάμες
και να κολλάνε στον τοίχο το δεξί τους μάγουλο
και να οδύρονται
στην έξαρση των παλμών
και στην εξάρτηση απ' τους δικούς της
που βροντοχτυπούν απάνω στα στήθη τους
πιο συχνά απ' όσο εκείνη περίμενε πως θ' άντεχε·

Και δεν αντέχει και γεννήθηκε
για να αντέχει
μα τώρα πια ούτε ν'αντέξει δεν μπορεί
την αντοχή
γιατί θα 'ταν αρκετή για τον καθένα
τι άλλο της έλειπε;
δεν μπορούσε να ευχαριστήσει
τίποτα απ' την ίδια
μόνο εκείνους·

Γεννήθηκε
λοιπόν
αυτή
για να 'ναι μόνη
μονάχη
για να ζει απ' τα βλέμματά τους
να διαβάζει τα ίχνη τους
που άφησαν σε χώμα βρεγμένο
και να φιλάει τα μουσκεμένα τους μάγουλα
για να 'ναι αόρατη
διάφανη
κι ανεπαρκής·

Μα περισσότερο απ' όλα
γεννήθηκε πανέμορφη και εξαίσια
για τον καθένα
και με την κατάρα
να μην μπορεί να αντικρίσει αυτή την αρετή
στον εαυτό της·