Τετάρτη 4 Ιανουαρίου 2017

Αναζητείται φως

"I never asked you for a sailboat in the yard or
that fancy dress to wear or
a ceiling made of stars
And all I got was just this broken heart from you ."

Αναζητούνται τα άλογα. Να έρθουν και να με πάρουν από εδώ που μπλέχτηκα μόνη μου. Έκανα λάθος που ήθελα να αντέξω χωρίς αυτά. Το φταίξιμο είναι όλο δικό μου. Υπάρχει ακόμα αυτό το παιδί. Έχει πάρει το μάθημά του, σταματήστε να καταδικάζετε. Ή μήπως είναι απλώς τόσο κακομαθημένο που δεν αντέχει ούτε για λίγο την αναμονή; Τα άλογα.. Τι άλλο να αναζητήσω πια στον κόσμο; Τα είχα όλα και ήθελα περισσότερα. Είχα τα άλογα και κυνηγούσα τους λύκους και τα ξωτικά. Έκανα φίλους εκεί ανάμεσα. Ενώθηκα, ταυτίστηκα, βρήκα κομμάτια μου, έχω να λέω απ' όλα αυτά που έμαθα εκεί. Όμως εγώ δεν ανήκω. Δεν ανήκω. Τους προσέγγισα, έμαθα για τη ζωή τους, για τα δάση και τα βουνά τους, τις παλιές ιστορίες τους. Έτρεξα μαζί τους, έγινα ένα με αυτούς, έγινα αρχηγός, τους καθοδήγησα και εξόρισα τον εαυτό μου. Έμαθα να ζω μέχρι και στη δική τους εξορία. Με αγάπησαν, αγάπησα κι εγώ, τους εκτιμώ και μ' εκτιμούν. Οι λύκοι και οι δράκοι και τα ξωτικά μου. Οι γοργόνες και οι νεράιδες, τα παράξενα πουλιά και τα ελεύθερα δέντρα. Και είναι εκεί για εμένα και η θέση μου κι εμένα είναι να είμαι εδώ γι αυτούς. Εδώ, όμως. Στο δικό μου εδώ. Δεν ανήκω εκεί. Ανήκω στα άλογα. Πού είναι;;; Τι είναι αυτή η πόλη; Είναι το χειρότερο δικαστήριο να ξέρω ότι μόνο εγώ έχω φταίξει, ότι δεν υπάρχει θύτης και θύμα σε αυτήν την ιστορία, υπάρχω μόνο εγώ που κινούσα τα νήματα. Είμαι η Έιπριλ και έχω επιστρέψει στα συντρίμμια. Μπορώ να κάνω μάγια, θαύματα, δείτε με. Μπορώ από ένα μικρό φυλλαράκι να γεννήσω ένα δέντρο κι από εκείνο το δέντρο ένα ολόκληρο δάσος. Μπορώ να πιάσω μια σταγόνα βροχής και να ποτίσω όλες τις πεδιάδες του κόσμου. Μπορώ χτίσω βουνά  από μια χούφτα στεγνό χώμα. Γιατί δεν μου δίνετε μια μικρή ηλιαχτίδα να φέρω πίσω τον ήλιο; Το μόνο που ζητάω, το μόνο που έχετε να κάνετε. Μια μικρή ηλιαχτίδα ζητάω από όποιον προσφέρεται. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ήρθε η στιγμή που ζητάω κάτι τέτοιο από εσάς. Ποτέ δεν χρειάστηκε να το ζητήσω. Κάποτε μου ήταν τόσο εύκολο να λαμβάνω ηλιαχτίδες, διότι κάποτε ήταν όλοι παιδιά και τις προσέφεραν απλόχερα. Τώρα ο καθένας έχει τα σκοτάδια του και εγώ φοβάμαι τα σκοτάδια των άλλων. Και φοβάμαι όσους δεν είναι παιδιά. Πότε άρχισα εγώ να φοβάμαι; Πού είναι ο ήλιος μου;
Αναζητούνται τα ηλιοτρόπια.. ο ρομαντικός μου παράδεισος. Τα παιχνίδια, ο έρωτας, οι κίτρινοι μικροί μου ήλιοι. Τα έντομα, οι φίλοι μου, το ουράνιο τόξο και οι πετρούλες. Τα έχω εδώ, τα κρατάω όλα σφιχτά στο χέρι μου, αλλά δεν μπορώ, δεν μπορώ να τα δω να υπάρχουν, να γεννιούνται. Να αναγεννηθούν. Και εσύ γιατί μου υποσχέθηκες τόσα πολλά; Δεν ήξερες ότι εγώ πάντα έχω πίστη; Εσύ μου θύμισες την αγάπη που έχω μέσα μου. Το φοβόμουν. Το φοβόμουν ότι όλα αυτά τα κουτάκια που άνοιξα μέσα μου θα με γέμιζαν αγάπη, έρωτα, πάθος, ομορφιά. Και τώρα που κανείς δεν θέλει πια να εισπράξει αγάπη, τώρα που η αθωότητα και ο ρομαντισμός είναι πράγματα που οι άνθρωποι δεν αγαπούν πια, τώρα που το να είσαι παιδί είναι κάτι που δεν μοιάζει με παλιά, είναι ντροπή και ανωριμότητα, τώρα που όλοι αποφεύγουν αυτήν την αθώα αλήθεια του εαυτού τους και τη δική μου, εγώ πώς θα χειριστώ μόνη μου αυτήν την ενέργεια; Είμαι μια μπάλα ενέργειας της αγάπης, του έρωτα, της φιλίας. Και φουσκώνω και συνεχίζω να φουσκώνω και δεν θέλω να εκραγώ, γιατί πιστεύω.. Πιστεύω σε αυτήν την αγάπη και πιστεύω σε αυτούς τους ανθρώπους και πιστεύω σε αυτόν τον κόσμο. Και το μόνο που ζητάω είναι μια ηλιαχτίδα. Και το μόνο που θέλω είναι συγχώρεση από τον καιρό, από τον χρόνο. Δεν έχει υπάρξει στη ζωή μου κάτι πιο τρομακτικό απ' το να προσπαθώ να γυρίσω το χρόνο πίσω, απ' το να ζω στο παρελθόν, απ' το να γύρισα ξαφνικά σε ένα σημείο που με είχα αφήσει. Αλλά έχω αγάπη, αγάπη, δεν φτάνει; Δεν φτάνει; Δεν μπορεί.. εγώ έμαθα από τα άλογα ότι φτάνει και περισσεύει και γεμίζει τα πάντα. Δεν μπορεί να ζείτε λες και δεν φτάνει η αγάπη. Φοβάμαι ότι θα πνιγώ στην αγάπη για τους ανθρώπους. Πόσο μάλλον για τους φίλους και τους έρωτες και τα άλογα. Θέλω απλώς ένα χέρι να διαπεράσω λίγο από το φως που έχω μέσα μου. Κι έπειτα ένα άλλο χέρι. Κι ένα άλλο.
Είμαι εδώ, εδώ. Στα ηλιοτρόπια, εδώ που βρισκόμουν παιδί. Και ξεφύλλιζα τα πέταλα και βρήκα ξανά όλα τα όνειρα που κάνατε μικροί. Είναι ακόμα εδώ, μα τα βλέπω τώρα. Μην με αφήσετε μόνη με αυτήν μου την κατάρα.
Τι άλλο να κάνω σε αυτήν την πόλη εάν δεν έχω τα άλογα;

Release me.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου