Οι χθεσινοί

Πλεγμένα μεταξύ τους δάχτυλα, ρομπότ καλωδιωμένα
που υπακούν σε σπίθες προγραμματισμένες
και εντολές κουτιών που λάμπουν στο σκοτάδι
με ένα ρυθμό που ζαλίζει
το είδωλό μου πίσω απ' τις βιτρίνες
και το κάνει να χορεύει τηλεσπασμωδικά,
βλέμμα με χιονάκι, σαν μουδιασμένη σιλουέτα
ποτισμένη με νέον χρώματα εκσυγχρονισμένα.

Αναλωμένες σιλουέτες, δυο
μπροστά μου στο πεζοδρόμιο χαράζουν βήματα
μεθυσμένα και χορευτικά
μυρίζουν κολόνια απογευματινή και ιδρώτα
είναι μεσάνυχτα
τραγουδούν Kill the cat και ουρλιάζουν
επικλήσεις σε ξεφθαρμένα πανκ σκαλοπάτια
πολυκατοικιών
πατημασιές χωμάτινες στους τοίχους και στην εξώπορτα
του διαμερίσματος
δερμάτινα μαύρα μεσάνυχτα.

Ακολουθώ τις σκιές τους γιατί οι μορφές τους
δεν σχετίζονται με την ανυπαρξία μου
και κινδυνεύω να με δω στο φως
να τρέμω τη ζωή που ξανά μου δόθηκε
-και πάνω που πήγα να την ξεπεράσω-
αναπνευστικό σύστημα από πλαστικό υλικό
λειτουργεί ρυθμικά και ανάλογα
με τις ματιές της όμορφης Παγίδας
θα 'μουν εντάξει αν δεν μου ξερίζωνες τα πνευμόνια.

Περπατούν και γελάνε
κρασί, ζαρτιέρες και μυστήριο
απ' αυτά που ζηλεύεις και μισείς να ξετυλίγονται
ανασαίνουν στον άνεμο
κι εκείνος επιστρέφει με τον βοριά
γυρεύει μια εσοχή στο στήθος μου
με τρυπά και θρηνεί ηχηρά και οπερατικά
για τα χαμένα μου πνευμόνια
εξόριστοι εραστές, γαμώ τις βιτρίνες του έρωτα
εξόριστη κι εγώ σαν ανυπάκουος λύκος απ' την αγέλη.

Να μου 'λεγαν που πήγαιναν, δεν θυμάμαι και 'γω
έχει περάσει καιρός, δεν πίνω πια κρασί
στα φεγγάρια αναζητώ την απουσία μου
σφυρίζω κλεφτά σε φαντάσματα
δεν θυμάμαι
παρακάτω.

Βόγκηξε κάτι απ' τη βιτρίνα
πορτοκαλί μάτια με κίτρινο υγραίνουν την ατμόσφαιρα
με ζαλίζει
χαχανητά γρυλίζουν στο μυαλό μου
σφυρίζει όλο μου το κεφάλι, ατμός
βογκά σαν χύτρα που εκλιπαρεί ν' αδειάσει
να ξεράσει τα μέσα της απάνω στα μαύρα μάτια της κουζίνας
οργασμός ή αγωνία ή κάτι το ενδιάμεσο.

Ξέχασα να πάρω τα ψευδαισθησιογόνα μου
θα τα 'χει πιει όλα η μάνα μου
δεν έχω μάνα
και πάλι όλα εκείνη μου τα πίνει.