Η ειλικρίνεια, όσο κι αν προσπαθώ να της γλιτώσω, θα με πετύχει στη γωνία. Κάθε που την αποφεύγω και βυθίζω το κεφάλι μου στην πηχτή μπογιά της ψευδαίσθησης, γεμίζοντας τις μπούκλες μου βρωμιά και τύψεις που σπρώχνω όλο και πιο βαθιά κάτω απ'το μαξιλάρι μου, με περιτριγυρίζει σαν στοργικό αρπακτικό που επιθυμεί να με λυτρώσει από την πλάνη μπήγοντας τα ολοκάθαρα δόντια στο κεφάλι μου. Αισθάνομαι να με κοιτά με κατανόηση και με ευλάβεια με απελευθερώνει από τον κόσμο. Μ'αρέσει. Είναι επιεικής μαζί μου, εισχωρεί μέσα μου σαν ουσία λυτρωτική, σαν φάρμακο που καταπολεμά υπομονετικά κι απ' τα θεμέλια την επίπλαστη ανάγκη της παραστατικής ζωής, της πλάνης, του πανοράματος της ακατάστατης παραίσθησης που με βγάζει απ' την τροχιά μου. Και τώρα είμαι υπό την επήρεια της, εγώ, μονάχα εγώ που την κατέχω, η μοναδική αληθινή μορφή της ιδιοσυγκρασίας μου, η μία τριών, αυτή που τη διαθέτει ως μυστικό συστατικό που την κάνει να ξεχωρίζει και να λάμπει στο σκοτάδι του ενστίκτου και στην αστραφτερή λιακάδα της πεδιάδας των ιδανικών. Η αλήθεια.
Συνηθίζω να μην εκδηλώνω και να αρνούμαι συναισθήματα που αισθάνομαι πραγματικά, ενώ διαρκώς προσποιούμαι εκείνα που δεν μπορώ να αντιληφθώ με μια σχολαστική και λυπηρή διαδικασία μίμησης. Μάχομαι έναντι του εαυτού μου συμβαδίζοντας με τους συνήθεις τρόπους ζωής των άλλων, ιδίως των ανθρώπων για τους οποίους μιμούμαι συναισθήματα. Και μένω να 'χω στο μυαλό μου και στο εκρηκτικό μέσα μου τις δικές μου αυθεντικές αχτίδες ζωής, την ιδιοσυγκρασία και τις σχολαστικές, μα ειλικρινά αυθόρμητες θεωρίες μου. Συνηθίζω να πνίγομαι, διότι χάνω με την βία, με μια αυτοβία, τον εαυτό μου. Τον σπρώχνω να κάνει λίγο πιο πέρα για να χωρέσω κι εγώ στις ζωές των άλλων, διότι πλέον έχω μάθει, έχω προσποιηθεί σε σημείο που έχω συνηθίσει να είμαι μαζί με όσους είμαι σήμερα ανεξαιρέτως. Συνηθίζω να πληγώνω με αυτόν τον τρόπο.
Όταν γράφω κι όταν σκέφτομαι, είμαι ξεκάθαρα εγώ κι αυτό αποδεικνύει και το πόσο καιρό έχω να είμαι "εγώ". Στιγμές που, είτε με τις σκέψεις μου, είτε με τη μουσική, είτε με τον χειμερινό ήλιο που μυρίζει καλοκαίρι, βρίσκω εμένα, δεν νιώθω τίποτα για τους ανθρώπους που έχω επιλέξει να είναι δίπλα μου. Οι παλιές φιλίες που με πλήγωσαν, δεν μου λένε τίποτα, ενώ νιώθω πολύ έντονα συναισθήματα γι'αυτούς που, όσο ήμουν εγώ, αισθανόμουν πολλά, άτομα που τώρα έχουν ξεθωριάσει. Θα 'πρεπε να με αφήσω να υπάρχω έτσι, ούσα εγώ. Διότι μονάχα έτσι συμβιώνω με τις υποδιαιρέσεις μου και μονάχα έτσι τις αναγνωρίζω και τις αφήνω ν'ανασάνουν. Προφανώς και πρέπει να κρατώ τα ινία του εαυτού μου. Μα αυτό ισχυρίζομαι πάντα πως επιβάλλεται να επιδιώκει ο άνθρωπος. Την κυριαρχία του εαυτού του, την ενίσχυση του πραγματικού και αυθεντικού εγώ του, τα ινία.
Είναι, κατ'εμέ, η μοναδική λύση, ο μοναδικός τρόπος στο πρόβλημα που ο ίδιος ο άνθρωπος γέννησε. Την συνύπαρξη του εγώ με τα υπόλοιπα μέρη του ατομικού όλου εξ αρχής και, κατ'επέκταση την συμπόρευση της προσωπικής αλήθειας, της αυθεντικής υποκειμενικότητας, με των ετέρων. Θεμέλιο της αρμονικής συμβίωσης του εαυτού με τον εαυτό αφενός και του εαυτού με τους υπολοίπους αφετέρου είναι η επίγνωση του εαυτού, η αναγνώριση τυχόντων ατομικών διαιρέσεων και η αυτοοργάνωση. η αυτονομία του καθενός, η μη εξάρτηση του ενός στοιχείου από το άλλο. Ξέρω καλά ποια είμαι. Έχω εκπαιδευτεί γι' αυτό! για να ξέρω ποια είμαι.. Είμαι το όλο και, κυρίως, είμαι το αυτοειδές, το ονειρικόν και το αλλότριο. Το λατρευτό μου χάος, η τάξη μου. Όταν έχω επίγνωση, δεν θυμάμαι τον φόβο.
Συνηθίζω να μην εκδηλώνω και να αρνούμαι συναισθήματα που αισθάνομαι πραγματικά, ενώ διαρκώς προσποιούμαι εκείνα που δεν μπορώ να αντιληφθώ με μια σχολαστική και λυπηρή διαδικασία μίμησης. Μάχομαι έναντι του εαυτού μου συμβαδίζοντας με τους συνήθεις τρόπους ζωής των άλλων, ιδίως των ανθρώπων για τους οποίους μιμούμαι συναισθήματα. Και μένω να 'χω στο μυαλό μου και στο εκρηκτικό μέσα μου τις δικές μου αυθεντικές αχτίδες ζωής, την ιδιοσυγκρασία και τις σχολαστικές, μα ειλικρινά αυθόρμητες θεωρίες μου. Συνηθίζω να πνίγομαι, διότι χάνω με την βία, με μια αυτοβία, τον εαυτό μου. Τον σπρώχνω να κάνει λίγο πιο πέρα για να χωρέσω κι εγώ στις ζωές των άλλων, διότι πλέον έχω μάθει, έχω προσποιηθεί σε σημείο που έχω συνηθίσει να είμαι μαζί με όσους είμαι σήμερα ανεξαιρέτως. Συνηθίζω να πληγώνω με αυτόν τον τρόπο.
Όταν γράφω κι όταν σκέφτομαι, είμαι ξεκάθαρα εγώ κι αυτό αποδεικνύει και το πόσο καιρό έχω να είμαι "εγώ". Στιγμές που, είτε με τις σκέψεις μου, είτε με τη μουσική, είτε με τον χειμερινό ήλιο που μυρίζει καλοκαίρι, βρίσκω εμένα, δεν νιώθω τίποτα για τους ανθρώπους που έχω επιλέξει να είναι δίπλα μου. Οι παλιές φιλίες που με πλήγωσαν, δεν μου λένε τίποτα, ενώ νιώθω πολύ έντονα συναισθήματα γι'αυτούς που, όσο ήμουν εγώ, αισθανόμουν πολλά, άτομα που τώρα έχουν ξεθωριάσει. Θα 'πρεπε να με αφήσω να υπάρχω έτσι, ούσα εγώ. Διότι μονάχα έτσι συμβιώνω με τις υποδιαιρέσεις μου και μονάχα έτσι τις αναγνωρίζω και τις αφήνω ν'ανασάνουν. Προφανώς και πρέπει να κρατώ τα ινία του εαυτού μου. Μα αυτό ισχυρίζομαι πάντα πως επιβάλλεται να επιδιώκει ο άνθρωπος. Την κυριαρχία του εαυτού του, την ενίσχυση του πραγματικού και αυθεντικού εγώ του, τα ινία.
Είναι, κατ'εμέ, η μοναδική λύση, ο μοναδικός τρόπος στο πρόβλημα που ο ίδιος ο άνθρωπος γέννησε. Την συνύπαρξη του εγώ με τα υπόλοιπα μέρη του ατομικού όλου εξ αρχής και, κατ'επέκταση την συμπόρευση της προσωπικής αλήθειας, της αυθεντικής υποκειμενικότητας, με των ετέρων. Θεμέλιο της αρμονικής συμβίωσης του εαυτού με τον εαυτό αφενός και του εαυτού με τους υπολοίπους αφετέρου είναι η επίγνωση του εαυτού, η αναγνώριση τυχόντων ατομικών διαιρέσεων και η αυτοοργάνωση. η αυτονομία του καθενός, η μη εξάρτηση του ενός στοιχείου από το άλλο. Ξέρω καλά ποια είμαι. Έχω εκπαιδευτεί γι' αυτό! για να ξέρω ποια είμαι.. Είμαι το όλο και, κυρίως, είμαι το αυτοειδές, το ονειρικόν και το αλλότριο. Το λατρευτό μου χάος, η τάξη μου. Όταν έχω επίγνωση, δεν θυμάμαι τον φόβο.
