Παιδί (Κι ας τρέχει το αίμα απ' τον αυχένα)

Τι να γράψω;
Μα δεν είναι τα πράγματα αυτονόητα;
Τ'αληθινά λουλούδια μπορεί να μαραθούν
Μπορεί και όχι
Τα πλαστικά όμως σίγουρα
Τι να πω;
Πώς κατάφερε να ξανθρωπέψει ο άνθρωπος;
Να πω, τι;
Πως δεν μπορώ να περιμένω
Θέλω να ζήσω όμορφα εδώ και τώρα
Θέλω ν'ανασαίνω τίμια και να χορεύω
Είμαι το παιδί που ήμουν πάντοτε
Απαιτώ την όμορφη ζωή
Δεν ξέρω αν θέλω να αγωνιστώ και να πεθάνω γι' αυτούς
Δεν πλέκομαι με τα συμφέροντά τους
Ανησυχώ
Τι να πω;
Ανησυχώ για το που θα με βγάλει
Για ποιον θα καταλήξω να μάχομαι
Αν μπορώ να διακρίνω τη γραμμή των συμφερόντων
Απ' τη θολούρα της οργής
Απ' την ομίχλη της αγανάκτησης
Ποιες ανάγκες θα με σπρώχνουν στον γκρεμό
Ανησυχώ για το ποια όνειρα θα με εκτοξεύσουν απ' τη γη
Κι αν θα μπορέσω ποτέ ξανά να βρω το γυρισμό για την Αλήθεια
Αν όταν τρελαθώ θα μπορέσω πράγματι ν'αντισταθώ στην ουτοπία
Που ο νους μου θα 'χει χτίσει
Αν θα συνέρχομαι και θα επαναφέρομαι πάντα
Πόσο θ'ανασαίνω ακόμη μέσα στη σκόνη
Πόσο γερά είναι τα πνευμόνια μου
Ή ό,τι απέμεινε απ' αυτά
Τα δικά σου, μπαμπά;
Μαθαίνω τα νέα στα σάιτς, τα μπλογκς, τις εφημερίδες
Ακούω ραδιόφωνο
Βλέπω τη φάτσα μου παντού
Και παντού μιλούν για 'μένα
Με κυνηγούν με καταδιώκουν με σκοτώνουν
Με φυλακίζουν μου αφαιρούν δικαιώματα
Μου παίρνουν το σπίτι μου κλείνουν τα σύνορα για το σπίτι
Μου πήραν την παιδεία μου πήραν τη σούπα της γιαγιάς και
Τη συλλογή μου με τα αυτοκόλλητα-το χειρότερο απ' όλα
Τους βόλους μου και τα πλέιμομπίλ
Έφτιαχνα κάστρα κάποτε με δράκους και μικρά κουνέλια
Έσκαβα λίμνες στην άμμο με τα καθαρά μου χέρια
Αλλά τα χέρια μου τώρα πια δεν τους είναι καθαρά
Σαν του Μιχαλολιάκου
Και με περιγελούν
Μου πήραν το παιδί μου
Τον πατέρα
Και τον αδερφό μου τον βγάζουνε τρελό μ'αντάλλαγμα
Να μην πάει στρατό
Μου πήραν το δικαίωμα να μεγαλώσω στη θάλασσα και το λιβάδι του παππού
Μου τα πήραν;
Ή τους τα δωσα;
Τα ζητάω πίσω
Και θα τα πάρω πίσω
Είμαι άνεμος και φωτιά και άλογα και ήλιος
Φωτιά
Καίγομαι καίγομαι
Και τώρα γεια σας
Κατερίνα;
Είμαι η φωτιά

Για τις πέτρες που μου πετούσες κατακούτελα
Και σε καταδίκαζα
Μέχρι που μια μέρα τα πεισματάρικα μου μάτια
Με άφησαν να δω
Πως την ελευθερία μου εμποδίζει
Αυτό το γυάλινο περιτύλιγμα που μ'έχει αγκαλιάσει.

Τι να πω;
Δεν είναι τα πράγματα αυτονόητα μπαμπά;