Ωραία νύχτα, ναι, όμορφο βράδυ. Το χριστουγεννιάτικο δέντρο μες στο σπίτι είναι στολισμένο, ναι, δίπλα στο τζάκι, όπως πάντοτε, όπως κάθε Χριστούγεννα. Και, φυσικά, το τζάκι είναι αναμμένο. Ναι, εννοείται, αυτή η ζεστασιά που βγάζει η φλόγα από τα κούτσουρα μαζί με τις μικρές φλογίτσες απ' τα λαμπάκια του δέντρου τα χρωματιστά γεμίζει όλο το σπίτι οικειότητα και αγάπη, κάλλιστη ατμόσφαιρα. Και τα μελομακάρονα, οι κουραμπιέδες, τα γλυκά που είναι πάνω στον πάγκο της κουζίνας και οι μυρωδιές που μου σπάνε τη μύτη και με κάνουν να θέλω, χμ, ναι, να ξεράσω.
Οι καρέκλες του σπιτιού είναι άδειες, οι καναπέδες με ανακατεμένα τα καλύμματα και απάνω τους σκόρπιες δυο τρεις μικρές κουβέρτες που έχουν καιρό να πλυθούν. Τα μαξιλάρια πεταμένα από 'δω κι από 'κει, εγώ δεν έκανα τίποτα, το τραπέζι γεμάτο σκόνη. Απάνω στο τραπέζι, δίπλα από την κουζίνα, σκόρπια χαρτιά με λογαριασμούς για τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, κάτι απ' το φροντιστήριο, για τη ζωή μας όλη, εγώ δεν έκανα τίποτα. Δεν ευθύνομαι, στο πάτωμα περιτυλίγματα από σοκολατάκια και η τηλεόραση έχει γείρει κάπως αλλόκοτα, είναι έτοιμη να πέσει κάτω, αν περάσω από δίπλα και τυχαία την σπρώξω ελαφρά, ναι, θα πέσει, δεν παίρνω την ευθύνη. Δεν έκανα τίποτα, εγώ, δεν έχω ευθύνη γι' αυτό το σπίτι, ούτε γι' αυτά τα συναισθήματα... δεν παίρνω την ευθύνη εγώ.
Κάθε κομμάτι του εαυτού μου έχει προσκολληθεί στην απέραντη ανάγκη της επιβίωσης ως ελπίδα για μια επερχόμενη ζωή. Κάθε κίνηση του σώματός μου αποσκοπεί στην περαιτέρω ενίσχυση της αδράνειας, της στασιμότητας, της σταθερότητας, ώστε να κατορθώσω να ευνουχίσω την αχαλίνωτη ιδιοσυγκρασία μου, να μη συλλογίζομαι, να μην εξετάζω δεδομένα και, προπάντων, να μη μιλώ στον εαυτό μου για τα συναισθήματά μου. Όχι δα πως θα μ'άκουγε, αλλά, σε αντίθεση με όλους τους άλλους παράγοντες-ανθρώπους, ο εαυτός μου με νιώθει απόλυτα όταν πρόκειται για συναισθήματα και, να 'ναι καλά, δεν με κατακρίνει, ούτε με λυπάται, φυσικά. Α, ναι, εγώ δεν ευθύνομαι..
Κάθε φορά σκέφτομαι πώς σκατά να ξεκινήσω μια παράγραφο, να τη δομήσω με τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορώ να μεταφέρω σε λέξεις αυτά που θέλω να πω, να προετοιμάσω το έδαφος για να με δεχτώ, να μη σκάσω σαν το καρπούζι στην άσφαλτο. Οι αυτοκαταστροφικές μου αισθήσεις και συναισθήσεις έλκονται από μια πολυσχιδή μελαγχολία που ανακατεύει το στομάχι μου και δομεί μια καταπραϋντική διαδικασία κάθαρσης του μυαλού, η οποία μάλλον αποσκοπεί στο να μην με απασχολεί τόσο πολύ η πράξη, όσο η σκέψη του σκοταδιού και των συγγενών εννοιών του Θανάτου. Ένα παρανοϊκό είδος άμυνας του ψυχοοργανισμού μου, εγώ δεν έκανα τίποτα. Είναι σαν να κρατώ την ενέργεια της αυτοκαταστροφής μέσα μου για μετά, για αργότερα, για τη στιγμή που δεν θα με χρειάζεται κανείς και που δε θα φωνάζει κανείς τ'όνομά μου, να μεγεθύνεται όσο το δυνατόν περισσότερο, όσο περνούν οι μέρες, και να με περιμένει στη στροφή του δρόμου, εκεί πέρα, μακριά, που αδυνατώ από φόβο κι επιλογή να δω και προχωρώ σκυφτά ενισχύοντας την γλυκιά μου ψευδαίσθηση.
Ποιανού ιδέα ήταν να γράψω πάλι; Καλά ήμουν τόσο καιρό, στην τρύπα της ελπιδοφόρας κατηφόρας μου. Νομίζω πως είχα ξεχάσει πώς ήταν να μένεις ξύπνιος μέχρι αργά, να κοιτάς παλιές φωτογραφίες και να διαβάζεις παλιά άρθρα. Δεν ευθύνομαι. Μια δυο σταγόνες αρμυρές εγκαταλείπουν το σώμα μου για πάντα, εγώ; Εγώ δεν έκανα τίποτα, εγώ δεν παίρνω καμμιά ευθύνη. Ο Νίκος Ρωμανός, οι Σύριοι, το Νέο Λύκειο, η ΕΡΤ, η Ουκρανία, η Παλαιστίνη, η Ελλάδα, οι Έλληνες, η ειρωνεία, η αλαζονεία, η μουσική, τα παιδιά, το παιδί! ο Αλέξης, οι φωνές, όλες οι φωνές, όλα τα βλέμματα, παίρνω, παίρνω όλη την ευθύνη, γαμημένη, όλη δική μου.
Οι καρέκλες του σπιτιού είναι άδειες, οι καναπέδες με ανακατεμένα τα καλύμματα και απάνω τους σκόρπιες δυο τρεις μικρές κουβέρτες που έχουν καιρό να πλυθούν. Τα μαξιλάρια πεταμένα από 'δω κι από 'κει, εγώ δεν έκανα τίποτα, το τραπέζι γεμάτο σκόνη. Απάνω στο τραπέζι, δίπλα από την κουζίνα, σκόρπια χαρτιά με λογαριασμούς για τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, κάτι απ' το φροντιστήριο, για τη ζωή μας όλη, εγώ δεν έκανα τίποτα. Δεν ευθύνομαι, στο πάτωμα περιτυλίγματα από σοκολατάκια και η τηλεόραση έχει γείρει κάπως αλλόκοτα, είναι έτοιμη να πέσει κάτω, αν περάσω από δίπλα και τυχαία την σπρώξω ελαφρά, ναι, θα πέσει, δεν παίρνω την ευθύνη. Δεν έκανα τίποτα, εγώ, δεν έχω ευθύνη γι' αυτό το σπίτι, ούτε γι' αυτά τα συναισθήματα... δεν παίρνω την ευθύνη εγώ.
Κάθε κομμάτι του εαυτού μου έχει προσκολληθεί στην απέραντη ανάγκη της επιβίωσης ως ελπίδα για μια επερχόμενη ζωή. Κάθε κίνηση του σώματός μου αποσκοπεί στην περαιτέρω ενίσχυση της αδράνειας, της στασιμότητας, της σταθερότητας, ώστε να κατορθώσω να ευνουχίσω την αχαλίνωτη ιδιοσυγκρασία μου, να μη συλλογίζομαι, να μην εξετάζω δεδομένα και, προπάντων, να μη μιλώ στον εαυτό μου για τα συναισθήματά μου. Όχι δα πως θα μ'άκουγε, αλλά, σε αντίθεση με όλους τους άλλους παράγοντες-ανθρώπους, ο εαυτός μου με νιώθει απόλυτα όταν πρόκειται για συναισθήματα και, να 'ναι καλά, δεν με κατακρίνει, ούτε με λυπάται, φυσικά. Α, ναι, εγώ δεν ευθύνομαι..
Κάθε φορά σκέφτομαι πώς σκατά να ξεκινήσω μια παράγραφο, να τη δομήσω με τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορώ να μεταφέρω σε λέξεις αυτά που θέλω να πω, να προετοιμάσω το έδαφος για να με δεχτώ, να μη σκάσω σαν το καρπούζι στην άσφαλτο. Οι αυτοκαταστροφικές μου αισθήσεις και συναισθήσεις έλκονται από μια πολυσχιδή μελαγχολία που ανακατεύει το στομάχι μου και δομεί μια καταπραϋντική διαδικασία κάθαρσης του μυαλού, η οποία μάλλον αποσκοπεί στο να μην με απασχολεί τόσο πολύ η πράξη, όσο η σκέψη του σκοταδιού και των συγγενών εννοιών του Θανάτου. Ένα παρανοϊκό είδος άμυνας του ψυχοοργανισμού μου, εγώ δεν έκανα τίποτα. Είναι σαν να κρατώ την ενέργεια της αυτοκαταστροφής μέσα μου για μετά, για αργότερα, για τη στιγμή που δεν θα με χρειάζεται κανείς και που δε θα φωνάζει κανείς τ'όνομά μου, να μεγεθύνεται όσο το δυνατόν περισσότερο, όσο περνούν οι μέρες, και να με περιμένει στη στροφή του δρόμου, εκεί πέρα, μακριά, που αδυνατώ από φόβο κι επιλογή να δω και προχωρώ σκυφτά ενισχύοντας την γλυκιά μου ψευδαίσθηση.
Ποιανού ιδέα ήταν να γράψω πάλι; Καλά ήμουν τόσο καιρό, στην τρύπα της ελπιδοφόρας κατηφόρας μου. Νομίζω πως είχα ξεχάσει πώς ήταν να μένεις ξύπνιος μέχρι αργά, να κοιτάς παλιές φωτογραφίες και να διαβάζεις παλιά άρθρα. Δεν ευθύνομαι. Μια δυο σταγόνες αρμυρές εγκαταλείπουν το σώμα μου για πάντα, εγώ; Εγώ δεν έκανα τίποτα, εγώ δεν παίρνω καμμιά ευθύνη. Ο Νίκος Ρωμανός, οι Σύριοι, το Νέο Λύκειο, η ΕΡΤ, η Ουκρανία, η Παλαιστίνη, η Ελλάδα, οι Έλληνες, η ειρωνεία, η αλαζονεία, η μουσική, τα παιδιά, το παιδί! ο Αλέξης, οι φωνές, όλες οι φωνές, όλα τα βλέμματα, παίρνω, παίρνω όλη την ευθύνη, γαμημένη, όλη δική μου.
