Τετάρτη 3 Ιουλίου 2013

Just before giving up

  Δεν είναι αλλαγή αγαπητοί ακροατές και θεατές της ζωής μου. Είναι αποδοχή. Δεν έχω αλλάξει, έτσι ήμουν πάντα. Απλώς λιγάκι πιο κοντά στις επιθυμίες σας. Ή και στη δική μου επιθυμία να αποκτήσω μια φυσιολογική ροή των πραγμάτων, μια κοινή καθημερινότητα, μια συνήθη ρουτίνα. Αλλά, βαρέθηκα. Έπνιξα τον εαυτό μου μέσα στην ανάγκη μου για αποδοχή, πάλι από τον εαυτό μου. Και δεν απέδωσα και ιδιαίτερη προσπάθεια στο να με αποδεχτώ. Απλώς ήθελα να με αλλάξω. Το λοιπόν, το μόνο που άλλαξε εν τέλει είναι η γνώμη μου για τους στόχους μου. Και δεν υπάρχουν στόχοι.
  Μη με φοβάστε, δε δαγκώνω. Μόνο που νιώθω πως σας σιχαίνομαι, λιγάκι. Ωστόσο, δε μ'ενοχλεί. Μου αρέσει, μπορώ να πω. Νιώθω αληθινή, νιώθω άθικτη απ' το ψέμα που είχα πλάσει γύρω μου. Δεν με είδατε ποτέ πραγματικά και ίσως δεν προσπάθησα κι εγώ αρκετά γι αυτό, αλλά δεν μπορώ να κατηγορήσω ούτε εμένα, ούτε κι εσάς. "Δεν φταίνε τα λιοντάρια, αν μείνουν νηστικά, πεινάνε." Κι όλοι εν τέλει καταλήγουμε να προσπαθούμε να ελέγξουμε το πάθος μας για καταστροφή-ή και για αυτοκαταστροφή, για όσους τη βρίσκουμε και με τον εαυτό μας.
  Το πρόβλημα ήταν πάντα οι ελπιδοφόροι συναγερμοί. Οι παλαιστές προς υπεράσπιση της αισιοδοξίας, εκείνοι που πάντα έπλεκαν γύρω μου ένα παλτό που ονομαζόταν "ελπίδα" και με έπνιγαν μέσα σ'εκείνο. Αηδιαστικοί εραστές της ανιαρής και δήθεν καλοπέρασης, άδειοι, κενοί από αλήθεια. Παραισθησιογόνα μηχανήματα που σπρώχνουν το υλικό τους προς τους θρασύδειλους αυτοκαταστροφικούς αποξενωμένους ονειροπόλους. Θρασύδειλοι, έτσι. Γιατί αυτό είμαστε όσοι μαχαιρώσαμε το σώμα για την εξασφάλισης της φυγής μας από την πραγματικότητα κι έπειτα φωνάξαμε βοήθεια και ουρλιάζαμε σαν ανυπεράσπιστοι αυτόχειρες. Εγώ δεν είμαι πια αυτό.
  Ξέρετε, όσοι προσπαθείτε, έχει τόση πλάκα το γεγονός ότι εγώ έχω ήδη νιώσει μερικά απ' τα επόμενα δικά σας ίχνη. Και αυτό που αναγνωρίζω σε όλους σας είναι ότι δε θα με μάθετε ποτέ και δεδομένου ότι δεν αφήνω ούτε τον εαυτό μου να με νιώσει, να με ανακαλύψει και να με αναστήσει απ' την αρχή, είμαι σίγουρη πως δεν θα καταφέρετε ούτε εσείς να με γνωρίσετε. Σιγά μη φτάνατε ποτέ πριν από εμένα στην πηγή που έφτιαξα με τους χίλιους κόσμους μου. Και εδώ είναι που ο εγωισμός σας υψώνεται κι εγώ μπορώ να πράξω όπως επιθυμώ, να σας κουνήσω από την κατεύθυνση που θα επιλέξω εγώ. Μπορώ να σας κάνω να κάνετε ότι θελήσω. Και αυτό το χρωστάω στον πανομοιότυπό σας εγωισμό που ξυπνάω κάθε φορά με την ίδια μέθοδο.
  Απλώς για να ξεμπερδεύω με αυτή την παρεξηγήσιμη φύση, δεν είμαι μόνη μου. Έχω τόσους κόσμους κάθε μέρα στο κεφάλι μου που ποτέ δεν νιώθω μόνη. Φανταστείτε μόνο πόσες ψυχές γνωρίζω μέσα από τον καθένα.. Πώς θα μπορούσα ποτέ να είμαι μόνη μου; Δεν νιώθω μόνη. Και μόλις σας κάνω να το νιώσετε, ελπίζω να έχω κατορθώσει να σας κάνω να σκάσετε. Σκάστε.
  Κι εσύ που στον πούτσο είσαι πια; Σε ψάχνω αλλά δεν θυμάμαι σε ποιο συρτάρι σε είχα κλειδώσει. Δεν μπορώ πλέον χωρίς εσένα, είσαι κάτι σαν ναρκωτικό, θέλω να υπάρχεις κάθε φορά που δεν με βρίσκω να χωράω πουθενά. Γαμημένη ψευδαίσθηση, γύρνα πίσω.