Sharks straight ahead

  Έτρεχα, έτρεχα με το βλέμμα μου να ξεφύγω απ' το δωμάτιο, οι πόρτες ήταν όλες κλειδωμένες με δεκάδες τεράστια λουκέτα, τα παράθυρα σφραγισμένα κι εκείνος δε με άφηνε να ξεφύγω. Πάλευα ν' ανοίξω την πόρτα με τα νύχια μου, να σπάσω τον τοίχο, να τρυπώσω κάπου, γραντζουνούσα την πόρτα και τα δάχτυλά μου είχαν ματώσει, η λάμπα σιγόκαιγε και η φωτιά τρεμόπαιζε και σχημάτιζε κινητές χορευτικές σιλουέτες στον τοίχο, απάνω στις φωτογραφίες που είχαν κολλήσει εκεί, απάνω στις γκριμάτσες και τις ζάρες των προσώπων τους. Δεν ήξερα πως οι ζάρες φαίνονται μέχρι και στις φωτογραφίες.
  Δεν μπορούσα να ξεφύγω, έμοιαζε αδιανόητο και ασφυκτιούσα όλο και περισσότερο για κάθε ξεχωριστό λεπτό που περνούσε. Καρχαρίες. Μπροστά μου παντού έμοιαζαν να ξεπετάγονται μπλάβοι σατιρικά παραμορφωμένοι άγριοι καρχαρίες. Έβλεπα τα πτερύγιά τους να προβάλλονται σιγά σιγά στην επιφάνεια, ξεπετάγονταν από το στόμα του, τα δόντια του είχαν πάρει το σχήμα τους, τα μάτια του ήταν κλειστά και σφιγμένα, τα χείλη του τρομοκρατημένα, σαν ταραγμένες θάλασσες. Περίμενα οι καρχαρίες να έρθουν προς τ' απάνω μου και να με κατασπαράξουν.
  Κι ήταν οι πιο σκοτεινοί καρχαρίες που είχα αντικρίσει ποτέ μου, σαν να μην είχα τρομάξει ποτέ πριν στη ζωή μου. Τη στιγμή εκείνη που βγήκαν απ' το βάθος των ερυθρών σκέψεών του.
  "Σ'αγαπάω."
    Όχι.